Interview #37
In this story, you will meet a young girl who never had to work, ride public transportation by herself, or pay a bill in her whole life until her parents and siblings had to flee the country. She shares the challenges she faced while living in Turkey all alone and how she crossed the Mexican border.
English Translation:
First of all, I would like to say that I am giving permission to this recording. I am 26 years old, almost 27, and I am single. I am currently working and if I pass the test, I am planning to study law. Other than that, I used to work as a cashier, but I have now quit.
Now, if we were to consider the state of the Hizmet movement in Turkey before the alleged coup, things had already been changing for the worse. This affected our lives, not directly, but in some way or another. That’s why, before the alleged coup, my father’s friends were being arrested. My dad also had been called in for questioning. These types of events put us into a continuously anxious state of mind, we were always worried. We were living in a “perfect” world. Because we believed we were “free”, we never considered that what we were doing was ‘harmful’, which never, ever crossed our minds, and all we did was for the common good of humanity, we were never afraid to associate ourselves with the Hizmet movement. Everyone who knew us personally knew that we were members of the movement. I went to their schools, and so did my brothers. We all attended (their) private teaching institutions. We subscribed to their magazines, newspapers… We never thought that this would bring some sort of hardship.
The night of the alleged coup, I had gone to see a movie with my friends. We left the theatres quite late, around 11:45 PM. One of my friends who lived in Turkey wasn’t Turkish, so she wasn’t fluent in Turkish. She texted me that night saying, “A. There is a military coup happening now, are you aware?” I assumed that she didn’t know what a military coup was in Turkish, so I replied jokingly, “Do you know what a military coup is?”. My response was as if such an event could not have taken place. Later we went on Twitter and it seemed there had seriously been an attempted military coup. At first we thought it was some sort of a joke, as we were hearing of a national military coup through Twitter. I called my parents. As we were a family who didn’t watch television that often, I was quite sure that my parents weren’t aware of what was going on. With that panic my mom called my dad, and then we all came home. My brother wasn’t home either, he was on the other side of the Asia-Europe bridge. We were worried about my brother, (as the events were taking place on one of the bridges) Later that night we finally all made home. Honestly, I don’t recall how we all rushed to get home.
I think we all sat down in front of the TV as a family for the first time. The coup was a big shocker for all of us. Later, when the events turned towards the Hizmet movement, we became very uneasy. We said this cannot be real, impossible, will they blame (Hizmet movement) for this too? We all knew deep inside that nothing was going to be the same anymore. We needed to do something as a family, we were all aware of this.
From our home, we were able to hear so many of the sounds relating to the coup like sirens and bombs. We lived on the 5th floor of an apartment and the house felt like it was swaying back and forth. To this day, I am still scared of loud explosive sounds. My body feels like it goes numb and I have a physiological reaction. That night was terrible for us. We were up until 3 or 4 AM. Then my dad said let’s sleep, we would see what happened in the morning. We went to sleep, but in the morning when we woke up we knew we were waking up to a very scary reality.
We learned that my sister in law’s brother, who was serving in the army, could not be found. They could not get any information on his whereabouts. We thought that we should go and visit their family to be supportive, so we decided to go to their city. When we got there the situation was very bad. It’s hard to explain right now, but everyone was so somber. It felt like everyone there had lost everything, like their lives had been ruined, all that they had worked towards for their entire lives had just been shattered. It’s like everyone knew that there was no going back out of the situation we had been put into.
We discussed how my father had to leave; I then started to look for airplane tickets. A couple of days later my brother left the country, and my father left right after him. 4 days after they left the country the police raided my father’s and brother’s workplaces. My cousin used to work with my brother. My younger brother worked with them too, but he left just before the police came. The workers who were present when the police came let my younger brother know that he should not come back. Then they detained my cousin, and interrogated him for 13 hours.
In this time period, we left our home. My father had fled to a foreign country, and we received news that the police were asking around for my mother and my sister-in-law. We later heard that they were looking for them at my uncle’s and aunt’s houses. It was around 2 AM when we finally left the house so we could flee. I remember we got in the car, but we didn’t even know where we would go. We didn’t have anywhere to go. We didn’t want to go to people’s houses as we would put them in danger as well. We also didn’t know how people might respond to us. They might judge us or be judged for allowing us to stay in their homes. And lastly, it was hard to know if we could trust them. I say this because my mother’s close friend of 15 years was one of the ones who reported us to the police. It came to the point where we didn’t know whom we could trust anymore. We were in the car wondering what we should do. At that moment I remember feeling really bad. We had a distant relative that we didn’t see much, but we knew that her son had also been taken into custody so we thought only she could be of help to us. We didn’t let her know beforehand, we just went to her house, and she let us stay there until the morning. When morning came my uncle drove us to our hometown, as we couldn’t go by bus, airplane or anything else. We went to our hometown and we stayed there for about 1 month, and then I returned back to our home because my father and brother had gone to the United States of America, and they wanted me to come as well because I knew English the best in my family. I always wanted to study languages, which is why I loved learning English. I always strived to learn new things. My brother and father wanted me to get a visa so I could go to USA and help them in opening a new business.
When I went home, my brother was still there to handle the rest of the paperwork for my father. A couple of days after I returned, the police raided our home. I was home alone around 11 PM when the doorbell rang. I had just spoken with my brother over the phone, who had said he was on his way, so I assumed it was him. I didn’t even check who it was when I opened the door. There were 4 tall individuals in front of me. At that moment they all seemed so big and tall; because I was scared, I may have misperceived. They then proceeded to say they had a search warrant and at that point my hair was not covered. As I had opened the door with the thought that it was my brother, I didn’t have my headscarf on, and as soon as I realized it, I reflexively tried to close the door, but they held it open. They were talking amongst themselves, one of them said, “If he were to jump from here, he wouldn’t be able to flee, he’d die.” At this point they still thought that my father was home and that I was trying to close the door so he could escape. This was something that made me mad, because my cousin had been interrogated a month before, and at that point they had learned all the details of my father’s international flight. They were working on the same case, yet they were unaware of each other’s findings. The cops who came to our house didn’t even know that my father was abroad. Everyone was trying to take control of things on their own.
These cops raided our house. They did not let me get dressed for a certain period of time. I was very upset as they could have come with a female officer. They were 4 men and I was there all alone. Then they started knocking on the neighbors’ doors in the apartment. They were loudly knocking on people’s doors saying things such as, “We need two witnesses to search here,” but of course nobody wanted to come to our house. One said, “I have children.”; others gave other excuses. These people had been our neighbors for 20 years.
I was there alone, and no one did anything. After all, most of them had cut their ties with us after the coup. They avoided us when they saw us on the street. These were the people whom we interacted with every day, we went to their houses to have a cup of tea with us, they came to our house but now they acted like they don’t know us. Some of them clearly treated us like we were their enemies and were saying things such as “dirty traitors.” I lived in a private apartment complex and all of these events took place there. I knew none of the neighbors would come as a witness, so I asked if I could call my neighbors who lived two floors down, as I knew they would come. They allowed me to do so. I called them and they came over.
Our house was searched, and while they were doing so the officers were saying humiliating things to me. One of them asked me what my degree was, and I replied saying public relations. He was astonished, saying that “Normally, people like you become doctors or lawyers, why couldn’t you be one!” He then asked about the private teaching institution and school I attended. Later he asked about my dad, saying that I hadn’t been involved as much but my dad had been far too entangled with this movement. He was suggesting that my father could still come back and help them. They tried to pressure me. Then they specifically asked where my brother was. Since I did not want my brother to come home at that time, I told the neighbors to tell my brother not to come.
They asked about my mother that night, so we decided to take my mother abroad as well. Her passport and visa were with me, but I had left them at my friend’s house. That night I went to pick them up and I took a flight to the city where my mother was so I could give them to her. My mother passed through the border on foot. She walked for 7 hours to T, and from there she went to M. From M she came here, and she did this all alone without a word of English.
The evening that they came to our house they took my phone and my computer, and they didn’t give them back. When I asked for them later, they said they did not have such a file. They did not give back 2 of my computers, 2 tablets, and my phone. It wasn’t about getting them back, but the fact is they came to our house and took our belongings as evidence, and when I went to take them back they said that they did not have such items. That just leaves me speechless. Then they seized our home and put it up for sale. During this time period I was in Turkey with my brother.
My brother was only 18 at the time, he had just begun college at Yeditepe University, but he had to drop out of school. As I mentioned, I was always alone during this time. To be honest, my parents pampered me. Whenever I went to the study hall, my brother would drop me off and my father would pick me up. I went on public transportation for the first time when I was in college. My friends would make fun of me sometimes because I couldn’t use public transportation myself and I would want them to come with me. Now I had to do everything on my own. I had to move and change cities on my own. At times I had to be on my own at home. It was all very troubling and difficult for me because, as I said, I had always been pampered.
My family was always with me at all times. Yes, I studied at the schools of the Hizmet movement. I even studied outside the city before, but I was always in the dormitory. I was always surrounded by older sisters who would protect me. Suddenly I was 23 years old, and I was completely alone. I was very unprepared for that kind of a thing.
As I said before, everything was very new for me and I had to learn to live life like this very abruptly. Because my parents had come to the United States of America, they had paperwork to do. While they struggled to handle their paperwork, they were also trying to look out for me while I was in Turkey, but it was not really going well. After a certain point everyone started to turn their back on us, first my dad’s siblings, then my mom’s siblings. The people we called started not answering their phones. I understand this situation and have nothing to say to people who are afraid. Sometimes people get angry because people are afraid, but these people are afraid because they have things that they can lose. Some fear going to prison. Sometimes even the people who are in the same situation as us have turned their backs on us. The people we were with only two days before the coup, suddenly started treating us as traitors or terrorists. I was very angry with that. Because the people who we were so close with, who knew us the best, were treating us in this manner.
I had to start working. It might sound funny to say this, but I had never worked until that time, the age of 23. I had just graduated from college and I was looking for work. But my family did not need me to work, they would still give me pocket money. Going from a person like this to having to work and do everything by myself was difficult. I hadn’t even paid a bill in my life before this time. The same went for my brother. So when my parents went abroad, because we forgot about the bills, my brother and I had no electricity or water at times. All the bills were under my father’s name so it took a long time for us to open the accounts again. Then, as the house was sold, we had to leave our house. It was such a strange time for us.
I tried to obtain a visa again. I was accepted by a school in the USA so I tried to get my F1 visa. In fact, when our house was first raided by the police, I was actually in the city for a visa interview. I was rejected. At that time, I had applied to a language school and they did not give me a visa. Then my mother went abroad and my father started a business in the US. Rather, my father only got a YouTube visa or something. My brother left the country in March and I was left completely alone. After he left I was staying with a relative because our house had been sold. But when you live with relatives, no matter how close you are with them, you are still at someone else’s house. They had let me stay because of their friendship with my parents. Their views were very different from ours.
After some time, staying with them began to be a problem. I had to do something about my situation. Either I had to move back to my hometown and settle with my aunt, or I was going to have to find a proper job. I was working in temporary part time jobs all the time, but it wasn’t enough to live on my own. Once I did find a job with a good pay I was going to rent myself a place to call home. It is very difficult in this city. Living by yourself and paying your rent is difficult if your pay isn’t good enough. And it wasn’t that easy finding a good job right away. I kept on thinking about what I should do. Then my parents wanted me to try for a visa again.
It was my second try. This time I applied to another school in the USA. I was accepted and took care of my paperwork. I scheduled the visa interview in Ankara that time. I will never forget that day because I had moved to another city by myself for the first time in my life. Even when I was studying out of town, my parents would drop me off to school when I returned from the holidays. It was the first time in my life that I travelled and went to the consulate on my own. When I applied for the visa for the second time I was denied again. They openly said that they could not give me a visa since my parents were in America, because there was no guarantee that I would come back. At that moment I knew that I could not get a visa.
Then, as I started to weigh my options (whether I would settle down in our hometown and so forth), my family was in the news, newspapers. In this one year time period I didn’t talk to any of my old friends. Even if I had wanted to, they would not meet with me. Frankly, I wasn’t trying to see anyone, either. As I mentioned, we lived very openly within the Hizmet movement. I was staying in their dormitories, going to their schools, so everybody knew everything. After the coup, my so-called friends could have called and asked what had happened. As nobody had called or asked, I did the exact same. During that year, I wouldn’t mention my situation to anyone that I met for the first time. Everyone believed my parents had always been abroad and that I had come to Turkey to study. I acted like after college I would be going back to live with my parents. So everyone around me only knew the lies. Of course, it was later published in the newspapers. There were pictures of my father, my brothers, and our surname, therefore everyone learned everything with that incident.
I remember reading the news on the internet that day. People were commenting on the article with things such as, “if the Republic of Turkey would allow us we would cut their heads…” and other very disturbing comments. Our society is full of criminals and rapists, and even they were getting punishment reductions; while on the other hand people from Hizmet were getting called traitors, and people wanted to cut their heads off. I was so upset. We didn’t deserve such treatment. I did not think that we deserved any of the hate, anger, or rage. Through it all, I always tried to speak positively about the situation to my parents to comfort them. But that day I remember crying my heart out, because it was unbearably heavy to see how full of hate and grudge people had become. We had done nothing wrong and seeing people so full of hate was just difficult.
Of course after these events my parents insisted that I reapply for the visa as I had to leave the country. I knew I would be denied again so I really did not want to reapply. I knew that every time I got denied my parents became devastated. Only 20 days after my mom arrived in the United States of America she lost her mother and she couldn’t even attend her funeral. Then my father lost two very close friends, whom he had been friends with for 30-35 years, two in a row. My parents were both psychologically and physically exhausted.
I did not want my parents to get any more upset. I tried to obtain the visa once more because they insisted so much. Of course I did not get it again. Then my brother sent me a message saying that his friend’s wife crossed the border, and asked me what I would think about that. When you’re asked about such a thing, you get a little nervous at first. My brother told me that his friend’s wife had come out of the detainment of the border guard in two days but there still exists the possibility of not getting out like that, because I am single with no kids. He warned me that I would be treated differently as I would be going as a single individual with no special condition. The time period of waiting may take up to 6 months and I might not be as lucky as the friend who was let go in two days. After he heard the news from his friend, my brother had the idea of bringing his wife to the USA. He went to Canada and was no longer in the USA. As he had been planning such a thing for some time, he could offer me that right after the news about my family.
As the days passed I would still hear ridiculous comments from people. I was worried that someone would report me to the police due to my family’s situation. Anyone could report me, even if it was just due to the fact that they were annoyed by my family. Anything could happen to me here so I thought why not, I should give it a try. I thought about it for 15 minutes and that’s when I decided I would do it. I had no choice, because no one from my family was left in the country. I was here all alone and I knew that me being here worried my family. I was doing this for them more than for myself. They needed me because their English was not good, either. It was like there was no other way out. Before I left the country, I had told my friend that I might leave the country. I only had a few friends who were still very close to me and knew my situation, and she was one of them. I told her that if I messaged her telling her that I will be moving back to my hometown, that it meant that I would be fleeing the country. I told her that I would not text her saying the situation directly. So I told her that I’d be leaving for my hometown, I had only told her about it. Frankly, there was no one left in the country that I was still talking to, that I could tell my situation to.
Within an hour of my brother telling me this situation, they bought my ticket. I was going to Mexico, and after Mexico I was going to cross the border to America. I don’t remember why, but I had already gotten a visa to Mexico. It was an electronic visa, which was immediately available. And everything was decided at once. In a total of one hour, everything was ready. My flight was for the next morning at 7:30 AM and I didn’t even have my suitcase ready, but I was going to leave the country. My friend forgot about the message I had given her, so when I told her I was going to my hometown she didn’t understand. When I left the country, I did not say goodbye to anyone. I only remember that it was very close to Eid al-Adha. We had been living in the same apartment complex for 20 years and when I was leaving I remember telling the security guard that I’d be going to my hometown for the break. And just like that I left everything behind me with a lie.
My brother’s friend’s spouse was in Mexico with her two children. They had arrived one day before me. They were told to not pass the border immediately, and that someone would be coming to join them. They agreed. They greeted me at the airport when I arrived. Of course, the journey was a very big deal for me. I remember feeling so nervous and I was sweating as I was leaving the country. I was shaking when I was giving my passport; I was so scared as I was getting on the plane because I had never been abroad before, I was going abroad for the first time. And I remember thinking that I was someone who couldn’t go to the grocery store. I couldn’t talk to people who I didn’t know. Whenever I was asked to buy groceries it was a big deal for me. I would have a lot of trouble. I would always call my friends and ask to go to the grocery store together. I would give them the payment and they would go through the checkout because I couldn’t talk there. Going from a person who couldn’t even go to the grocery store by herself to traveling to Mexico on my own was a very big deal for me. It was a very big step for me. I had basically gone to the next level in my life.
When I got to Mexico they were waiting for me at the airport. We stayed for 3-4 days in Cancun. It was such a beautiful place. Everything around us was breathtaking; the ocean was so beautiful. But we could not enjoy it. The children were very stressed, one was 17 years old and one was 13 years old. Their mom was very stressed, yet my situation was no different. Because we were going to cross the border and go to jail, we knew what was waiting for us. Everyone was very stressed. What I remember from those 3-4 days is only abdominal pain and nausea. We then traveled from Cancun to Tijuana.
They held us at the airport in Tijuana for a while because they did not believe that we were tourists. They told us to remove our headscarves but we did not, so of course, they stopped us. It was strange for them to see Muslim women as tourists there so they held us there for a certain period of time. They took our passports and finally gave them back. We stayed there for a day. The thing is that we were constantly finding ourselves in absurd situations because Tijuana was a gambling city. We were basically in the middle of a place full of casinos. Everyone around was very strange, we never left our room. When we woke up the next day, we were waiting for our lawyer. He would take us and spend the day with us at the border because we wanted to apply for asylum.
I couldn’t sleep and I had woken up at 7 AM. The lawyer said he would come at 9, but they could not come until 12 because there was a problem. Those 5 hours wouldn’t pass. Then they came, we went to the border, and our lawyer told the officer that his clients wanted to apply for asylum. The officer was very surprised as they saw that I was already registered as a student in the system. After I had been accepted by a school, I went to the consulate for an F1 visa and couldn’t get one. I had completely forgotten to report to the school that they should cancel my documents. I was a student, but I was also at the border wanting to enter the country through asylum. Then of course I had to explain the situation. They thought that I had already enrolled in the school to come to America, and I wasn’t given my visa and I was trying to come through. It was very strange for them that I had wanted to cross the border through asylum, yet I was registered as a student. They were somehow trying to issue me a visa and they were transferring us from unit to unit. They were constantly saying “student here” while sending me over. Continuously and continuously.
Then we got in. Our fingerprints were taken, our photos were taken, a lot of questions were asked and they also searched us. The officer who was searching us asked me to remove my headscarf. At that moment it was very difficult to be asked by a male officer. Maybe if I were in another room I’d have less trouble but it was so hard like that. When I start crying I turn bright red, and I had to try really hard to stop myself from crying. I didn’t want to cry. But of course I became red and my eyes teared up. The officer felt bad. He left the room and there was a female officer out there. The officer said to the female officer that it would be better if she took care of me. He said that I didn’t feel well. At that moment I knew I was going to go to jail, but nevertheless the sensitivity of the officer made me so happy. Because the cops in my country who were Muslims hadn’t allowed me to grab my headscarf and place it over my hair that evening in which they had entered our house. They hadn’t allowed me to get dressed and they hadn’t even considered bringing a female officer with them. But the reality was that those officers who were not even Muslim showed this sensitivity. I felt so good at that moment.
We were all getting handcuffs and they even put them on our ankles, and attached chains on our bodies, but all the officers were doing this with a smile. And they apologized while doing this. They kept on saying “I’m sorry, I apologize I have to do this, I know that there is no need for such a thing, but unfortunately these are the standard rules.” We were handcuffed but we did not even feel bad about it. Anyway, we were taken in.
They asked in detail what was going on there, why I had to leave the country, they wanted the whole story. They asked for the information regarding my family. They called and confirmed the information I was giving. Then they put us in the cells. I have claustrophobia. I can’t stay in closed areas. When we got put into the cells, I started not being able to breathe. I felt very bad.
Then they took me back to the place where we were searched and interrogated. I was there for a few hours. After that, I was taken to be interrogated that evening. I was interrogated for a long time, about 4 hours or so. I did not spend a lot of time in the cell. Then when they put me back in the cell in the morning I had another seizure. There was a doctor there all the time to care for us. He would perform check-ups and would have us under surveillance if we needed to take medication. He told the officers if they put me back in the cell my situation would worsen and may even cause a heart attack. So they did not allow me to be put back in the cell. They kept checking up on us and asked if we had eaten. Then the doctor said to me, “I didn’t understand how bad the situation for the people here was until I saw you. Because all of them are in the cells I didn’t realize how bad it was, but you’re here in front of me every day.” He felt very bad about it. Normally there is no communication with anyone from outside. You cannot call anyone after entering, Yet the doctor put in a special request for me to see if I could call my family.
It was the first day of Eid al-Adha and I was in a very bad situation. I was at the border for 5 days. I was constantly struggling to breathe, and that day, the doctor was trying to come and talk to me so I could relax. I told him my family was very worried. I thought we would be transferred to a prison-like place after 2 days or so, but we had been there for 5 days. I told him that it was Eid, a very special day for us when we typically had feasts and celebrations, and I was feeling very bad. He asked the officers if I could call my family, but they did not allow it, as it was against the rules.
But even these little details make you feel very good at that moment. Because I was treated like I was nothing in Turkey for the past year. In Turkey if you had a very good financial situation you were treated highly, people would tolerate you based on your status. I learned this a little late, in the 23rd year of my life. People’s attitudes can change terribly when there is no money in your pocket and when they come to a position where they can see themselves higher than you. They can disturb you even with their gaze, as long as they feel they are higher than you. Then seeing little things like the way I was treated at the border made me feel so good, they showed such sensitivity.
There was an officer who spoke Turkish there, the police officer was constantly trying to come and speak Turkish with me. I have a funny memory there. It was my pajamas, they had something in English written on it. I asked if I could wear one more thing because I was so cold. They didn’t want us to wear anything that could open and close with a zip or button. It was a hazard because potentially someone can take it off and strangle another person with it. They do not allow anything that could cause danger. So they took off our headscarves, our shoelaces, our belts, anything that they perceived could harm others. All of my clothes were blouses or cardigans therefore none of them were allowed. I was sitting with my hair open, jeans and my pajama top with the English writing on it. Then someone came in wearing loose jeans, a turtleneck, and another tunic on top and she was trying to keep her hair back. I said to myself this woman was one of us. They sat her in the waiting room, and as I was not in the cell I could see everyone who passed by. I asked her where she was from, and she said she was Turkish. When I replied, “I am Turkish as well,” she said my name. I was shocked because I was talking with someone on the other side of the world, in jail, and the person in front of me said my name, someone I had never seen before. Turns out, we had the same lawyer and he sent greetings to me with her. He said that he was calling every day to get information about my case and that I would come out very soon. Even after I left that place I still kept in contact with her. She’s someone I talked to and still talk with to this day.
I stayed for 5 days, and on the 6th day they were going to get us out of there. They were doing what they normally shouldn’t have done at all, because my situation was very different. A police officer came to me and said, “you will leave today,” because I couldn’t sleep, I couldn’t eat, and they had been trying to get me to eat. For example, I was eating cereal in the morning and because they saw that I ate it for breakfast, they were always bringing me cereal for lunch and dinner. However, I guess I could only eat the cereal because I had just woken up. As the day went on I couldn’t stop overthinking and panicking, which caused me to lose my appetite. They were doing their best to get me to eat something. Anyway the officer finally came and told me I was going out that day. More precisely, I was going to be transferred to another place. I would not go out, so I would not go to my family.
They had us get into a line. There were 6 of us. There was a bag and it kept on making sounds of chains and it didn’t even cross my mind that they were going to tie that chain around our ankles, and I was shocked. When the officer saw my reaction he started apologizing and saying that this wasn’t actually necessary but that it was just a part of the process. The officers there know everyone’s story, they all read your file, and frankly the border is really being abused. For example, some people decided to go out and cross the border as if they were having dinner with their friends. Others come for very strange reasons, such as their boyfriend is constantly beating them so they decide to cross the border because they can not stay there. The officers had a different attitude toward me because they all knew my story and I was always in front of them as I wasn’t in the cell. And they kept repeating “I know this is very unnecessary, I know, but I still have to put on these handcuffs,” and they put on the handcuffs with a lot of apologies. And I kept on thinking about the people who went to jail in Turkey and how they weren’t even treated like this. What had we done to deserve having my hands and ankles tied up. I kept on thinking about that as we headed for the vehicle.
Then they put us in the vehicle, like in the movies, it was made of steel and we were transferred to another place. They let me call my family there. We waited for a few hours there. It was very cold, I remember that very clearly. I had never been so cold in my life. I was so cold that I was saying to myself that although I never liked summer, I would never complain about it again. Of course I complained about the heat later on, but I remember that moment.
The bathroom situation was very bad. The toilets were open, and you had to go in front of everyone. This is the prison situation you see in American movies. It was very hard for us, but other people were going comfortably. When I would go, I would ask people to turn around or look away. Because of our way of upbringing, our religion, we have grown up with a perception of intimacy for everything. I feel so bad even thinking about it now.
Then we were transferred from one place to another, again, we were handcuffed. We were transferred to a detention center in the steel vehicles. It took us 5 hours and there were 6 of us all handcuffed. Then we were transferred there, one by one, all our bags were searched. They searched everything and then they gave us the prison uniforms. We wore them. After that, we got into the cell that looked like a collective dormitory. There were 50 bunk beds for 100 people.
After that, I spoke with my family. When I called them, I was very angry, because they told me I’d be staying there for two days, and I had already stayed for 5 days, and I didn’t know when I would be able to get out. It would have been okay if I knew what was waiting for me from the start. I would have prepared myself psychologically to be put in the cell, and for those toilets. Because if I knew before, it wouldn’t be as bad. But at that moment it was very troublesome to encounter everything as it was very new for me. Everything was shocking.
They decided to visit me, but they were in Connecticut and I was in California, round trip tickets were up to $2,000. I told them not to come. If I was released on bail in the next few days or weeks they would still need a large amount of money. I didn’t want them to spend it on the plane ticket.
I stayed at the Detention Center for 33 days. When I was in high school I stayed in a dormitory where computers and telephones were forbidden, and I could call my family only on pay phones whenever I wanted. In the center, there were televisions we could watch at night and we had newspapers to read. We also had the option to go out into the garden and do sports. So there was nothing physically challenging me, but the psychological impairment of being in prison was huge. I also have anxiety. For example, even if I know that the end of something will be good, I constantly worry myself until I see the outcome. My sleep became more and more disturbed. They started giving me medication under the supervision of a psychologist, but it always made me feel sleepy. That’s why I didn’t want to take the medication.
Here is a day in my life while I was in prison. They woke us up at six in the morning. You had to go to breakfast, three meals a day were a must. The only reason I went to breakfast was to drink milk every morning and then I returned, because I’m not a person who can have breakfast. It was very early to get up at six. Then I was going to get up again at eight o’clock. There was a system in the prison – by calling a payphone from that system and hitting certain keys you could buy things. There was a list and you could choose from that list. I bought coffee that I would make for myself and read newspapers. Every day between 9 and 11 o’clock we were allowed to go out to the garden. I was in the garden from 9 to 11. Since we were in California, the garden was very warm. But still, inside the Detention Center was very cold, we were constantly getting cold. Then I would come in and call my family. I would talk to them.
I would shower sometimes. Sometimes we would sit with friends just as it was before the week of an exam, and everyone was talking about exam notes. We would talk about our cases, and how we had which proof and so forth. We would also talk about our friends who had already gone to court. We were constantly talking about our cases telling others something from our own story. There were games like Dominos and Uno and we were trying to spend time playing such games.
There were 4 wards. At 12 or 12:30 whichever ward had the turn to clean would clean all the wards. Then they came to check the wards after we cleaned. We had dinner according to our cleaning order. If we were the first in cleaning, we got out at 12, if we were 2nd it was 12:15, because there was only one dining hall and all groups used it alternately. Because there was always some sort of a turmoil in the cafeteria they wouldn’t keep us there for a long time. We had a maximum of 10 minutes, by the end of that 10 minutes we had to be done eating. As soon as we sat, they would tell us to hurry up and be quick so we could return to the ward. After that, we had a half hour to go outside between 1:30 and 2 PM.
I would go outside whenever I could. There were no windows inside and I remember the first week I was there, I didn’t go outside at all because I wasn’t feeling good and that week I really missed daylight. You miss the daylight when you don’t see it – it’s very valuable. That’s why I was going out whenever I had an opportunity.
Every week we had a medical checkup performed by a doctor. If we were the best in cleaning they would allow us to have popcorn and coke while we would watch a movie in a common area altogether. So there were such activities. Everyone’s behavior there was very kind. All of the police officers were very caring and would always come and ask how we were doing. I found all of this humane treatment very strange as I imagined prison far differently. I imagined people would be rough and would give us a hard time.
I stayed there for 33 days until I got to go back to my family. Once there, I began working at a supermarket. I recently quit because I’m thinking of taking an exam in November, and I have to focus on my exam. After the coup, we stopped seeing many of our relatives, or rather, they wanted to stop communicating with us. Honestly, if they were to start talking with us again as if nothing had happened I don’t know if I would want to talk with them.
If I were to reflect on the last 4 years of my life, my regret would be living a very empty life, only living for myself. I was not doing anything for anyone else. This is one of the biggest reasons behind my dream of becoming a lawyer. I saw that the people in detention centers were victimized because of lawyers who weren’t there for them. So by becoming a lawyer I want to help people, especially immigrants. I feel like I led an aimless life of 23 years.
My current anger, anxiety, and disappointment is due to people’s disloyalty. This damaged my ability to put trust in people very much. Most people can’t say anything against all of the injustice in Turkey because they are scared for their life. This I completely understand. What I cannot comprehend is an utter disloyalty toward the people who have been wrongfully labeled and convicted. But because I had already lost my faith in people, to be honest, I wasn’t that mad. Living in Turkey is hard right now. Everyone does whatever they have to for their family’s survival.
I saw my family here for the first time after the coup. I remember all my dad’s friends would make fun of him because he wouldn’t show any signs of aging like he wasn’t getting any grey or white hair. When he was leaving Turkey he had no white hair. They greeted me when I got off the plane. My father’s hair was white. I guess it was gray and white, and at that moment I tried so hard to keep it together so I would not cry. My father was 58 years old and he had been here for one year. That first moment I saw him it looked like he had aged so much, you could see it in his face.
I am trying to get used to a new life. There has been so much effort for me to come here. My parents started to ask me for help with lots of things, they said that they had been waiting for me. It’s been this way since the day I came, and that was 2 years ago in 2017. I wasn’t doing anything for my family before, they were doing everything for me, but now the situation has turned around and become a bit of the opposite. I have to handle everything because they can’t do it, and I don’t want them to misunderstand and think I’m complaining. I’m almost always doing something for them but I also have to work. I have to earn my own money right now, because when my father works alone it isn’t enough. My brother goes to school and also works with my dad but unfortunately that isn’t enough in America. The girl who couldn’t handle anything on her own is now helping her family, her mom, dad, and brother in every way she can. I’m trying to adapt to this new life, that’s all.
Turkish Transcription:
Öncelikle bu kaydın yapılmasına tamamen özgür ve hür irademle izin veriyorum, bilinçli olarak. 26 yaşındayım, çok yakında 27 olacağım, bekarım. Su an ben de çalışıyorum, inşallah güzel bir sonuç olabilirsem Hukuk okumayi dusunuyorum. Onun haricinde X yerinde kasiyerlik yapıyordum, yeni çıktım o işten.
Haricinde hikayeme gelecek olursak Türkiye’de darbeden önce de belirli şeyler değişmişti Hizmet Hareketi’ne karşı. Bu ufak tefek bizim de hayatımızi etkiliyordu. Çünkü babamın arkadaşları daha darbe olmadan once tutuklanmaya başlanmıştı. Babam da sorguya alınmıştı. Bu tarz şeyler tabii bizi sürekli tedirgin ediyordu, sürekli diken üstünde yaşıyorduk. Biz çok toz pembe bir dünyada yaşıyormuşuz. Özgür olduğumuzu düşündüğümüz ve kötü bir şey yaptığımızı asla düşünmediğimiz için, asla aklımızdan böyle bir şey geçmediği için, tüm amacımız insanlığın yararına ve iyiliğine olduğu için Hizmet Hareketi içerisinde olduğumuzu çok göstererek yaşıyorduk. Herkes bizim Hizmet hareketi’ne üye olduğumuzu biliyordu. Ben okullarında okudum. Kardeşim, abim aynı şekilde okullarında okudu, dershanelere gittik. Gazeteler, dergiler,… Her şey açıkça ortadaydı ve biz bunların hiçbir şekilde sıkıntı teşkil edeceğini düşünmemiştik.
Darbe günü arkadaşlarımla sinemaya gitmiştim, çok geç bir saatte çıkmıştık sinemadan. Saat 11.45 falandı. Benim bir tane arkadaşım var, kendisi Türkiye’de yaşıyor ama aslen Türk değil, o yüzden Türkçesi biraz zayıf, bana bir mesaj attı “A. ihtilal oluyormus haberin var mı?” diye. Ben de ihtilalin ne demek olduğunu bildiğini düşünmedim. Dalga geçerek, “Sen ihtilal ne demek biliyor musun?” hani öyle bir şey olamaz gibi bir tepki verdim. Sonra biz Twitter’a girdik, gerçekten darbe oluyor gibi bir durum vardı. Biz başta bunu şaka falan sandık. Çünku cok komik bir durumda biz darbeyi Twitter’dan öğreniyorduk. Sonra ben annemleri aradım. Biz televizyon izleyen bir aile değildik, o yüzden bizimkilerin haberinin olmadığına çok emindim annemi aradım. Ondan sonra annem bir panikle babamı aradı. Sonra hepimiz eve geldik kardeşim falan evde değildi o köprünün karşı tarafındaydı, o yüzden bayağı bir panik oldular ama sonra iste bir şekilde hepimiz evdeydik. Açıkçası nasil oldu, nasıl toparlandık hatırlamıyorum.
Sanırım evde ilk defa televizyon açılıp, hepimizin televizyonun başında toplandığı bir akşamdı. Ondan sonra biz bir şeylerin değiştiğini, açıkçası darbe olması hepimiz için büyük bir şoktu. Ama daha sonra iste darbeyi Hizmet Hareketi’nin yaptığı falan söylenmeye başladığında biz çok fazla tedirgin olduk. Böyle bir şey olamaz, imkansız, bu da mı, bu şekilde mal edilecek falan gibisinden konuşmalar oldu aramızda. Ama artık hepimiz içten içe biliyorduk yani bir şeyler değişmisti, hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Bir şeyler yapmamız gerekiyordu ailecek, hepimiz bunun farkındaydık.
Ondan sonra biz konum olarak oturduğumuz yerden dolayı çok fazla bomba sesleri falan duyduk, bir binanın 5. katında oturuyorduk ve ev çok fazla sallanıyordu. Ben hala çok yüksek sesle patlama tarzi bir sey duyduğum zaman elim ayağım boşalıyor. Fiziksel olarak tepki veriyorum. O gece çok kötüydü bizim icin. Biz gece üçe, dörde kadar bekledik. Sonra babam yatip uyuyalım artık sabah bakarız neler oldu falan diye. Sonra biz yattık, uyuduk ama uyandığımızda hepimiz biliyorduk çok korkunç şeylere uyandığımızı.
Sonra benim abimin eşinin, yani yengemin kardeşi askerdi ve bulunamıyordu. Onun giden bölüğü geri dönmemişti. Ondan hiçbir şekilde haber alınamıyordu. Sonra biz de ona, ailesine destek olmak için K.’ya gidelim diye düşündük ve K.’ya gitmeye karar verdik. Bulunduğumuz yerden çıktık oraya kadar gittik ve oraya vardığımızda su an nasil anlatacağımı bilmem ama durumu çok kötüydü. Herkes mahvolmuş bir durumdaydı, her şey çok kasvetliydi. Herkes her şey mahvolmuş gibi hissediyordu. Hayatlarımız mahvolmuş, inşaa etmeye çalıştığımız her şey mahvolmuş, böyle geri dönüşü olmaz bir yolda olduğumuzun farkındaydık artik.
Sonra orada babamların da çıkması gerektiğini konuştuk. Sonra ben onlara uçak bileti falan baktım. Çok değil birkaç gün sonra abim hemen ertesinde de babam yurt dışına çıktı. Onlar çıktıktan yaklaşık 4 gün sonra babamın iş yerlerine, ağabeyimin iş yerlerine baskın yapıldı. Sonra kuzenim ağabeyimle çalışıyordu. Normalde küçük kardeşim de oradaydı ama küçük kardeşim çıkmıştı. O hemen iş yerinden çıktıktan sonra polisler gelmiş sonra ona oraya geri gitmesin diye haber verilmiş. Sonra kuzenimi falan gözaltına aldılar. Onu 13 saat kadar sorguda tutmuşlar.
Biz de bu süreçte kendi evimizden çıktık. Çünkü kendi evimizdeydik hala, babamlar yurt dışına çıkmıştı ama sonra annemi sordukları, abimin eşini sordukları haberi falan geldi. Daha sonra annemle, abimin eşini aramak için dayımların, teyzemlerin evine bakacaklarını söyledikleri için bizim de gitmemiz gerekiyordu başka bir yere, gece saat 2 gibi falandı. Hatırlıyorum arabaya bindik ama gidecek hiç kimsemiz yoktu. Çünkü bir, evine gittiğimiz insanları tehlikeye atmak istemiyorduk. Çünkü artik neye, nasıl bir tepki verilecek bilmiyorduk. Bu insanları niye evine aldıniz diye o insanlara da sorun olabilirdi. İkincisi açıkçası kime güvenip kimin evine gideceğimizi de bilmiyorduk. Çünkü evine gittiğimiz kişi bizi orada olduğumuza dair ihbar da edebilirdi. Çünkü annemin 15 yıllık bir aile dostumuz bizi gidip polise şikayet etmişti. Artık kime güveneceğimizi, ne yapacagimizi hiçbir şekilde bilmiyorduk. İşte gece saat 2 gibi falan arabanın içerisinde gidecek hiç bir yerimiz olmadan ne yapacağız şimdi diye kaldığımızı hatırlıyorum. O an kendimi çok kötü hissetmiştim. Sonra çok uzak bir akrabamız vardı açıkçası çok fazla da görüştüğümüz bir insan değildi ama biliyorduk onların da oğlu tutuklanmıştı, bizi ancak onlar anlayabilir diye düşündük. Hiç haber bile vermeden bir gece kapılarını çaldık ve bize kapılarını açtılar ve orada kaldık sabaha kadar. Ondan sonra sabah olunca dayım bizi memleketimize götürdü. Çünkü uçağa, otobüse falan binemiyorduk. Sonra memlekete gittik orada kaldık bir 1 ay kadar sonra ben kendi evimize geri döndüm. Çünkü babamla abim Amerika’ya gelmişlerdi, ve benim de gelmemi istiyorlardı. Çünkü bizim ailede İngilizcesi en iyi olan bendim. Hep dil bölümü okumak istemiştim o yüzden İngilizce öğrenmeyi çok seviyordum. Sürekli uğraşıyordum bir şeyler öğrenmek için. Bunlar benim vizeye girmemi istediler eğer alırsam yanlarına gelirim, is falan kurmalarında yardımcı olurum diye.
Sonra ben kardeşimin yanına evimize geri döndüm, O. buradaydı, babamın işlerini falan halletmek için geriye kalan ve çok değil ben döndükten iki üç gün sonra evimizi polisler bastı. Ben evde tektim akşam saat 11:30’du gece yani. Kapı çalındı, ben kardeşimle telefonla konuşmuştum o da “geliyorum” falan dedi. Ben de o hemen kapının önünde falan apartmana giriyor diye düşündüğüm için kapı çalınınca onun geldiğini düşünüp hiç “Kim o?” diye sormadan kapıyı açtım. Karşımda 4 tane boylu poslu insanlar böyle o an gözüme çok büyük görünmüşlerdi. Korktuğum için sanırım, herhalde korkum onları devlestirmiş olabilir. Sonra karşımda 4 tane kişi arama izinlerinin oldugunu, kendilerinin polis olduğunu ve evi arayacaklarını söylüyorlar ve ben acıktım. Normalde kapalıyım ve kardeşim geldiği için kardeşimin geldiğini düşündüğüm için kapıyı açık açmıştım. Ben onu idrak edince bir refleksle kapıyı suratlarına geri kapatmaya çalıştım ama onlar kapıyı falan tuttular. Aralarında şey konuşuyorlar “Adam buradan atlasa ölür kaçamaz.” falan. Hala babamın evde olduğunu ve onun kaçması için benim kapıyı suratlarına kapattığımı düşünüyorlar. Bu mesela benim çok kızdığım bir şeydi. Çünkü bundan bir ay öncesinde iş yerlerini bastıkları zaman kuzenim sorguya alınıp babamın hangi gün saat kaçta yurtdışına çıktığını biliyorlardı. Birbirlerinden habersiz iş yapıyorlar, evimize gelen polisler babamın yurtdışında olduğunu bile bilmiyordu. Her yerden, herkes bir şey yapmaya çalışıyordu kendi kafasınca.
Onlar da evimizi basmaya karar vermişler, eve gelmişlerdi. Benim belirli bir süre üstümü giymeme izin vermediler. Şu an yine hatırlamıyorum ama o an orada belirli bir süre tuttular, içten içe çok kızdığımı hatırlıyorum. Çünkü bir tane bayan memurla gelebilirlerdi. Onlar 4 tane erkek ben orada tek başımaydım. Işte sonra apartmandaki komşuların kapılarını çalmaya başladılar. Çok gürültülü bir şekilde insanların kapılarını çalıp “Biz burada arama yapacağız, iki tane sahide ihtiyacımız var.” falan diye şey yapıyorlardı; sonra tabii ki kimse gelmek istemedi evimize. Birisi “Çocuklarım var” dedi kapattı, birisi başka bir şey dedi kapattı. Onlar bizim 20 yıllık komşularımızdi..
Ben orada tek başımaydım ve hiçbiri bir şey yapmadı. Zaten darbeden sonra çoğu bizimle muhatabını kesmişti. Sokakta gördükleri zaman yüzümüze bakmıyorlardi. Her gün muhatap olduğumuz evlerine çay içmeye gittiğimiz, bizim evimize gelen insanlar bir anda bizimle tüm bağını kesmiş sanki bizi tanımıyor gibilerdi. Kimi ise düşmanlık ediyordu direkt laf atıyordu “Pis hainler.” diye. Ben bir sitede oturuyordum. Bu arada boyle o sitenin içerisinden cikip gelirken oluyordu butun bunlar. Sonra hiçbiri gelmedi ben de onlara hiç birinin gelmeyeceğini izin verirlerse 2 kat alttaki komşumuzu arayabileceğimi, onların geleceğini söyledim. İşte izin verdiler onlari aradım, onlar geldiler.
Bizim evimiz arandı tabii bu arada polislerin çok aşağılayıcı şeyler kullandığını hatırlıyorum. Bana ne okuyup, neyden mezun oldugumu sormuştu. Ben de halkla ilişkiler ve tanıtım mezunu olduğumu söylemiştim universiteden. İşte “Hayret sizinkiler normalde ya okur doktor olur ya da avukat olur sen niye bir halt olamadın?” gibi bir cümle kurmuştu bana. Sonra gittiğim dershaneyi, okulu sordu. Sonra babamın bu işe çok bulastigi “Hadi sen neyse de baban bu işe çok bulaşmış.” tarzi cümleler kurmuştu. Baban hala geri dönebilir, bize yardım edebilir falan, bu tarz beni sıkıştırmaya çalışmışlardı. Sonra kardeşimin nerede olduğunu sormuşlardı özellikle. Ben de o sırada kardeşimin eve gelmesini istemediğim için komşulara söylemiştim hani polis eve girerken kardeşime mesaj attırmıştım eve gelmesin diye.
Sonra o gece annemi de sordukları için, annemi yurt dışına çıkarma kararı aldık biz. Onun pasaportları falan benim yanımdaydı, ben başka bir arkadaşımın evine bırakmıştım. O gece pasaportları aldım, sonra uçağa bindim, annemin olduğu şehre götürdüm. Sonra annemin pasaportlarını verdim. Annem G. sınırından yürüyerek çıktı, 7 saat boyunca T’ye, T’den M’ye, M’den buraya geldi ve annem tek kelime İngilizce bilmiyor. Bunların hepsini tek başına yapmak zorunda kaldı.
Sonra bizim evden o akşam benim telefonum, bilgisayarım, her şeyimi aldılar. Daha sonrasında onlari geri vermediler. Ben geri sormaya gittiğim zaman da elimizde öyle bir dosya yok dediler. Ve benim 2 tane bilgisayarım, iki tane tabletim, telefonum bunların hiçbirini geri vermediler. Konu onları geri alabilmek değildi ama evimize gelip kanıt diye el koydukları şeyi bile daha sonra elimizde yok dediler, yani ne diyebilirim. Sonra bizim evimize el konuldu. Sonra evimizi satışa çıkardılar. Tabi o süreçte ben Türkiye’de kardeşimle birlikte yalnızdım.
Kardeşim o zamanlar daha 18 yaşındaydı, üniversiteye yeni başlamıştı. Yeditepe Üniversitesi’ne gidiyordu ve okulu bırakmak zorunda kaldı. Sonra bu süreçte dediğim gibi hep tektim ve açıkçası ben dershaneye giderken ağabeyim bırakır akşam çıktığımda babam alırdı. Beni boyle çok el bebek gül bebek yetiştirmişlerdi. Ben İstanbul’da yaşayıp ilk defa hayatimda metrobuse üniversitedeyken bindim. Ve arkadaşlarım bazen dalga konusu yapardı bunu. Toplu taşımaya tek başıma binemezdim yani korkardim sürekli arkadaşlarımın yanımda olmasını isterdim. Daha sonra birden bire tek başıma bunları yaşamak zorunda kaldım. Şehir değiştirmek zorunda kaldım, yeri geldi tek başıma bir evde kimse olmadan kalmak zorunda kaldım. Bunların hepsi benim için çok tedirgin edici ve çok zordu. Çünkü dediğim gibi ben çok el bebek gül bebek yetiştirilmiştim.
İşte her daim ailem hep yanımdaydı, biz hiç bu kadar ayrı kalmamıştık. Evet ben hizmetin okullarında okudum. Şehir dışında okudum, ama hep yurttaydim. Yanımda ablalarım falan vardı bir şekilde çevremde beni koruyacak insanlarla sarıliydım. Bir anda o zamanlar iste 23 yaşındaydım ve tamamen tek kalmıştım. Çok hazırlıksızdım böyle bir şey için.
Dediğim gibi benim için her şey çok yeniydi ve ben bir anda hayatı yaşamayı öğrenmek zorunda kaldım. Çünkü ailem Amerika’ya gelmişlerdi ve onlar bir şekilde evrak işleri olsun, burada yapmaya çalıştıkları işler olsun bir şeylerle boğuşuyorlardi. Bir yandan da Türkiye’de bana sahip cikmaya çalışıyorlardı ama olmuyordu. Çünkü bir yerden sonra herkes, babamın kardeşleri, annemin kardeşleri herkes tek tek sirt dönmeye başladı. Aradığımız insanlar telefonlarımızı açmamaya başladı. Anlıyorum yani benim korkan insanlara söyleyecek hiçbir şeyim yok. Bazen insanlar boyle insanlar korktuğu için kızıyorlar ama yani neler kaybedebileceklerini biliyorlar. Hapse girme korkusu veya su bu.. Anlıyorum o yüzden onlara karşı hiçbir kızgınlığım yok. Sadece bazen bakıyorum bizimle aynı durumda olan insanlar bile sırt çevirip vefasızlık yapmışlardı. Darbeden sonra çok değil iki gün önce, o da bizimle birlikteydi nasıl yani, bizi tanıyordu, bizi biliyordu senelerdir. Bizi tanıyan, bilen insanlar bir anda bize hain, vatan haini, terörist muamelesi yapmaya başlamıştı. Buna çok kızgındım. Cünkü yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen insanlar bize böyle muamele yapmaya başlamıştı, bizim nasıl insanlar olduğumuzu biliyorlardi.
Sonra ben o süreçte iste çalışmaya başlamak zorunda kaldım. Bunlar hani böyle belki dinlerken komik geliyor olabilir ama ben hayatım boyunca hiç çalışmamıştım 23 yaşına kadar. Hala üniversiteden mezun olmuştum iş arıyordum, ama ailem işe girmemi istemiyordu, harcligimi onlar veriyorlardi. Böyle bir insandan, direk çalışmaya başlamak zorunda olman her şeyi tek başında halletmek zorunda olman ve şöyle söyleyeyim ben hayatım boyunca fatura bile ödememiştim, hiç hiç yani. Ve biz ailem yurtdışına gittikten sonra kardeşimle aynı bu şekildeydi evin faturalarini ödemeyi unuttuğumuz için elektriksiz, susuz kalmıştık belirli bir süre. Butun faturalar babamın üzerindeydi tekrar açtırmamız cok uzun zaman almıştı. Sonra ev satıldı evimizden çıktık falan, böyle çok garip şeyler yaşamıştık.
Sonra ben tekrar vizeye girmeyi denedim. Ben Amerika’da bir okuldan kabul aldım. F1 vizesini denedim. Daha doğrusu ben ilk başta evimizi bastıkları zaman zaten vize görüşmesi için gelmiştim. O zaman alamadım. O zaman bir dil okuluna gelmek için başvurmuştum bana vize vermediler. Sonra annem yurtdışına çıktı, sonra babamlar Amerika’da bir iş kurdu. Daha doğrusu sadece babam YouTube vizesi aldi falan derken kardeşimde Mart ayında ülkeden çıktı ve ben tamamen tek kaldım. Ondan sonra evimiz de satıldığı için bir akrabamızın yanında kalıyordum. Birinin evinde ne kadar yakınınız da olsa belirli bir yerden sonra yaşamıyorsunuz yani. Ve onlar da sadece aradaki annemle babamla olan hukuklarına dayanarak beni evlerine almışlardı. Görüş olarak tam zıttı bize.
Belirli bir yerden sonra onlarla da yaşamak sıkıntı olmaya başlamıştı. Artık bir şey yapmam gerekiyordu. Ya memlekete geri dönüp teyzemin yanına yerleşecektim, ya doğru düzgün bir iş bulup, çünkü ben geçici işlerde çalışıyordum sürekli, kendime ev tutacaktım. Bu Istanbul’da çok zor; tek başınıza bir yerde yaşayıp maaşını ödeyip (kalmak). Oyle bir işi de bir anda bulamayacağım icin ne yapacağımı düşünüp duruyordum. Sonra ailem bir kez daha vizeyi denememi istedi. O ikinci kez deneyisimdi. Amerika’da bir okula başvurmuştum. Ondan kabul almıştım, evrak işlerimi hallettim falan tekrar vizeye girdim. Vermediler bu sefer Ankara şehrinden denemiştim. O gün de hiç unutmuyorum, çünkü hayatımda ilk defa tek başıma bir sehir değiştirdim. Çünkü ben şehir dışında okurken bile, tatillerden dönerken bile ailem, babam bırakırdı beni okula. Iste hayatımda ilk defa tek başıma şehir değiştirdim, uçağa bindim, Ankara’ya gittim. Oradan otobüsler, şunlar bunlar ugrasip konsolosluğa falan gitmiştim. Orada yine bana vize vermediler ve vermedikleri için de annen baban Amerika’dayken ve durum buyken sana vize veremeyiz diye açık açık söylediler. Çünkü “Bize geri döneceğine dair bir garanti vermiyorsun.” dediler. Ve ben vize alamayacağımı artik biliyordum.
Kendim; o zaman şöyle yapayım, böyle yapayım, memleketimize yerleşeyim diye planlar yapmaya başlarken, gazetelerde haberler çıktı benim aileme dair. Ben bu hemen hemen 1 yıllık süreçte eski arkadaşlarımdan falan kimseyle görüşmüyordum. Daha doğrusu görüşmeye çalışsam da zaten görüşmüyorlardı. Ben de görüşmeye çalışmıyordum açıkçası kimseye mesaj falan atmadım. Benimle konuşmak isteyen insanlarin çoğu cunku durumu az çok biliyorlardı. Dediğim gibi çok açık yaşıyorduk. Ben hizmetin yurtlarında kalıyordum, okullarına gidiyordum.. Yani herkes her şeyi biliyordu ve darbeden sonra “A. ne oldu?” deyip arayıp sorabilirlerdi, ama kimse arayip sormadi, ben de kimseyi arayıp sormadım. Daha sonra bu bir senelik kaldigim surecte yeni tanıştığım insanlardan hiç kimseye böyle olaylardan bahsetmiyordum. Herkes şey diye biliyordu ailem zaten hep yurt dışındaydı, ben üniversite için Türkiye’ye gelmişim gibi davranıyordum. İşte okulum bitti ve biraz daha takıldıktan sonra ailemin yanına geri gideceğim. Yani çevremdeki herkes her şeyi bir yalan olarak biliyordu. Sonra gösterildi tabi daha sonra haberlerde çıktı. Benim babam, kardeşim, ağabeyim falan resimleri ile birlikte yayınladılar. İsim, soyisim, her şeyle ve herkes her şeyi öğrenmiş oldu.
O gün de haberlerin, internette altındaki yorumları okuduğumu hatırlıyorum. Insanlar Türkiye Cumhuriyeti bize izin versin hemen kafalarını keselim, şunları yapalım, bunları yapalım. Etrafta bir sürü cani, tecavüzcü, şu, bu hani ceza indirimi falan oluyor, ve bize vatan haini deyip kafalarını keselim diye yorum yapıyorlardı insanlar. Ve çok canım sıkılmıştı. Bu kadar ağır şeyleri hak etmiyorduk bu kadar ağır söylemleri bu kadar nefreti, öfkeyi… Bunların hiçbirini hak ettiğimizi düşünmüyordum. Cogu seyde ben çok güçlü kalmaya çalıştım ailemi hep telkin ettim. Ama o gün oturup hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum. Çünkü çok ağır gelmişti, insanların bu kadar kin ve nefret dolu olması. Çünkü gerçekten biz hiçbir şey yapmadık, kötü olan hiçbir şey yapmadık ve bu kadar nefret ile dolu olmalarıni aklım almıyordu açıkçası.
Sonra tabii bu olay olduktan sonra ailem bir çıkar yol aramaya başladı, beni ülkeden çıkarmaları gerektiğini düşünüyorlardı. İşte sonra hadi bir kez de Istanbul’dan dene dediler. Tekrar vize görüşmesine girmem için ısrar ettiler. Ben biliyordum ve girmek istemiyordum çok fazla umutlanıyorlardı ve ben her vizeyi alamadığım zaman onlar için ayrı bir çöküş oluyordu. Annem buraya geldikten sonra, zaten çok zor gelmişti, ve geldikten 20 gün sonra annesini kaybetti cenazesine bile gelemedi. Daha sonra babam çok yakın 30-35 senelik iki arkadaşını kaybetti üst üste. Psikolojik olarak da fiziksel olarak da çok yorgunlardi.
Ben artık daha fazla yıpranmalarına istemiyordum, çok ısrar ettikleri için yine de vizeye girdim. Tabii ki yine alamadım. Sonra abim mesaj attı dedi; böyle böyle bir durum var işte bir arkadaşımın eşi sınırdan geçti sen de düşünür müsün? Böyle bir şey sorulunca ilk başta biraz tedirgin oluyor insan. Çünkü sınırdan geçeceksin. Onlar şey dedi; “O iki gün içerisinde çıktı ama senin böyle cıkamama ihtimalin var, çünkü hem bekarsın, hem çoluğun çocuğun yok.” böyle olunca muamele daha farklı oluyor diye uyarmıştı beni. O arkadaşın eşi gibi 2 gün değil daha fazla kalabileceğimi içeride kalma süresinin 6 aya kadar uzayabileceğini söylemişti. Bu da haberler hemen çıktıktan sonra zaten kendi eşini çıkarmak adına bir plani olduğu için kendisi Kanada’ya geçmişti, Amerika’da değildi. Daha önceden planladığı bir şey olduğu için haberler çıktıktan sonra hemen bana bunu söyledi.
Yani insanlar, açıkçası sürekli her geçen gün boyle daha fazla can sıkıcı bir şeyler oluyordu. Sürekli laf atanlar, saçma sapan tekliflerle gelen insanlar, kendilerinin ailem burada olmadığı için üzerimde söz hakkı olduğunu düşünen insanların saçma sapan teklifleri falan.. Yani dedim ya yarın öbür gün birisi beni şikayet edecek, sirf aileme karşı uyuzluğundan ya da başka bir şeyden. Yani ya da başka bir şey olacak en azından burada hapse girmektense burda daha baska bir sey olmasindansa, bu yolu deneyeyim.. Çok fazla uzun sürmedi, sanırım bir 15 dakika içerisinde boyle bir seye, sınırdan geçmeye karar verdim. Başka çarem yoktu çünkü, ülkede hiç kimse kalmamıştı ailemden tek ben vardım ve benim burada olmam onları psikolojik olarak çok yıpratıyordu, kendimden çok açıkçası onları düşündüm. İngilizceleri de iyi olmadığı için bana da çok ihtiyaçları vardı. Başka bir çıkar yol yok gibi gelmişti. Sonra ülkeden çıkarken ben bir arkadaşımı (çok yakın olan birkaç arkadaşım kalmıştı sadece ve durumu bilenlerden biriydi) uyarmıştım “Yarın öbür gün sana ben memlekete yerleşiyorum, cikacagim, gidecegim dersem bil ki ben ülkeyi terk ediyorum. Açık açık telefonda yazmam sana ama bil ki bu bu demek”. Ben ona haber verdim dedim işte “Ben memlekete gidiyorum.” bir tek zaten ona haber verdim. Çünkü ülkeden çıkarken başka hiç kimse çıkıp da ben gidiyorum şöyle böyle diyebilecek insanim da yoktu açıkça.
Ağabeyim bana bunu söyledikten sonra yarım saat içerisinde uçak biletini falan aldı. Meksika’ya geçecektim, Meksika’dan da sonra Amerika’ya sınırdan geçecektim. (Niye olduğunu hatırlamıyorum ama) Meksika’ya da vize ben almıştım zaten. Elektronik vize idi hemen alınabiliyordu. Ve her şey bir anda kararlaştırıldı. Toplam 1 saatte benim uçak biletim falan her seyim hazırdı. Ertesi sabah 7:30 bulmuştuk ve benim elimde valizim bile yoktu hazır, ama ülkeden çıkacaktım. İşte arkadaşıma öyle mesaj attım, tabiki de anlamamış. Ona öyle bir şey söylediğimi unutmuş. Ondan sonra ben ülkeden çıkarken hiç kimseyle görüşmedim, kimseyle vedalaşamadım. Sadece Kurban bayramına çok yakın olduğunu hatırlıyorum. Biz 20 senedir aynı sitede oturuyorduk. Cıkarken bekçi amcaya sey dedigimi hatirliyorum “Bayram tatiline memlekete gidiyorum.” falan öyle bir yalan söyleyip her şeyi arkamda bırakıp gittim.
Benim tekrar bir abimin arkadaşının eşi ve iki çocuğu Meksika’daydi. Onlar benden bir gün önce gitmişler. Onlara söylemişler “Hemen geçmeseniz bu kişide sizin yanınıza gelse olur mu?” diye, onlar da zaten birkaç gün orada kalacaklarmış hemen girdikleri gibi Meksika sınırından geçmeyeceklermiş, “Tamam, olur.” demişler. Ben gittikten sonra havaalanında beni karşıladılar. Tabii yolculuk da benim için çok büyük bir şeydi, hani her yerimin tir tir titrediğini hatırlıyorum ülkeden çıkarken, pasaportumu verirken çok korktuğumu ya da ne bileyim uçağa binerken falan.. Ben daha once hiç yurtdışına çıkmamıştım, ilk defa yurtdışına çıkıyordum. Ve sey diye düşündüğümü hatırlıyorum, yani bakkala giderken (bile) yabancı insanlarla kimseyle konuşamazdım. Bakkala ekmek almaya bile gönderdiği zaman ailem beni, çok büyük bir sıkıntı yaşardım. Arkadaşımı sürekli çağırırdım. “Bakkala gidelim, parayı sen ode.” derdim. Çünkü konuşamazdım orada kasadaki kişiyle. Insanlarla bu şekilde bir çocukluğum olduğu için, bakkaldan ekmek almaya gidemeyen ben Meksika’ya gidiyorum falan diye düşünüyordum. Benim için çok büyük bir adımdı, resmen kendi hayatımda cağ atlamıştım.
Sonra Meksika’ya gittim havaalanında onlar beni karşıladılar 3-4 gün Cancun’’da kaldık. Orası cennet gibi bir yerdi gerçekten, okyanus çevresi her sey kadar güzel ki… Ama biz bundan hiçbir zevk alamıyorduk. Cocuklar çok stresliydi. Biri 17 yaşında, biri 13 yaşında iki çocuk vardı. Abla çok stresliydi, benim zaten durumum çok farklıydı, çünkü bir süre sonra sınırdan geçecektik ve hapse girme durumumuz vardı ve herkes çok stresliydi. Yani o 3-4 güne dair hatırladığım tek şey karın ağrısı, mide ağrısı. Ondan sonra biz Cancun’dan Tijuana’ya geçtik.
Sonra havaalanında Tijuana’da bizi biraz tuttular çünkü bizim turist olduğumuza inanmadılar. Bize başınızı açın demişlerdi ama o bize biraz ağır geldiği için biz başımızı açmamıştık. Tabi öyle olunca da bizi durdurdular. Sonra da kapalı bir insanin Tijuana’ya turist olarak gelmesi onlara çok garip geldiği için bizi orda belirli bir süre tuttular. Pasaportlarımızı falan aldılar, en sonunda geri verdiler ama gönderdiler. Sonra biz orada bir gün kaldık ve o gün orada kaldığımız (sürede) sürekli boyle absürt durumlarin içerisine düşüyorduk. Tijuana kumar oynanan bir şehir olduğu için biz gazino gibi bir yerin içerisine düşmüştük. Etraftaki insanlar, herkes çok garipti, biz odadan hiç çıkmadık, ertesi gün uyandık avukatımızı bekliyorduk. O bizi alıp sınırdan “Müvekkillerim buraya asylum yapmak istiyor.” diye geçirecekti.
Uyuyamamıştım zaten gece, sabah saat 7’de uyandım. Avukat 9’da geleceğini söylemişti ama bir sıkıntı olduğu için 12’ye kadar gelemediler. O 5 saat geçmek bilmemişti hatırlıyorum. Ondan sonra geldiler biz sınıra gittik, avukatımız “Müvekkillerim buraya asylum yapmak istiyorlar.” dedi. Sonra bizi de aldılar. Oradaki officer çok şaşırmıştı, önce benim orada bir öğrenci olduğumu gördüler. Ben bir okuldan kabul aldıktan sonra işte F1 vizesi için konsolosluğa gittim arada 3-4 günlük bir süre olduğu için ben okula gelemiyeceğimi benim evraklarımı, kaydımı falan iptal etmeleri gerektiğini bildirememistim, unutmuştum tamamen. Ben burda öğrenci olarak görünüyordum, ama sınırdaydım. Onlar da bir an şey zannettiler okula kaydoldum, konsolosluk vize vermedi ben de sınırdan geçmeye geldim gibi algıladılar. Sonra tabii ben durumu açıklamak zorunda kaldım. Zaten okula kayıt olmam Amerika’ya gelmek içindi ve burada öğrenci olduğum halde sınırdan geçmek zorunda kalmam hepsinin çok garibine gitti. Bana vize vermek için onlarda sürekli birbirlerine, birimden birime aktarıyorlar. Surekli gönderirken “Student here” deyip duruyorlardi..
Sonra biz içeriye girdik parmak izimiz alındı, fotoğraflarımız çekildi, bir sürü sorular soruldu, üstümüz arandı. Üstümüz aranırken de benimle ilgilenen officer erkekti. Başımı açmamı istedi ve bana o an bilmiyorum belki başka bir anda başka bir sekilde mesela bir odada başımi acip ciksaydim bu kadar zorlanır mıydım ama bir erkeğin önünde başımı açmak zorunda kalmak o an orada çok zor gelmişti. Ağlamaya başladığım zaman da ben boyle hemen kıpkırmızı olurum. Ondan sonra ağlamamak için kendimi zor tutuyorum, ağlamak istemiyorum. Ama tabii ki kıpkırmızı oldum, gözlerim doldu. Officer da kendisini çok kötü hissetti. Dışarıya çıktı orada başka kadın bir officer vardı. İşte polis memuru “Onunla sen ilgilensen daha iyi olacak, kendisini su an iyi hissetmiyor.” dedi. Onu gönderdi içeri. Bu davranış, o an orada hapse giriyordum ama, o kadar mutlu etti ki beni, çünkü benim ülkemde müslüman dediğimiz polisler o akşam benim ustümü giymeme izin vermemişlerdi ve yanlarında bir kadın polis memuru getirmeye tenezzül etmemişlerdi. Ama işte bizim dinimizden bile olmayan, belirli bir kesimin Müslüman değil diye hor gördüğü insanlar, bu hassasiyeti göstermişti. Bana kendimi çok iyi hissettirmişti o an öyle bir şey yapması.
Sonra herkes hapse gidiyorsunuz, elinize kelepçe falan takıyorlar, hatta ayak bileğinize, vücudunuza zincir takıyor ama bunu herkes gülümseyerek yapıyor. Ve bunu yaparken özür diliyorlar, ”Ya ben çok özür diliyorum bunu yapmak zorundayım, biliyorum böyle bir şeye hiçbir şekilde ihtiyaç yok ama ne yazık ki kurallar böyle, bunu yapmak zorundayım.” elinize kelepçe takılıyor ama kendinizi kötü bile hissedemiyorsunuz. Hatta karşıdaki sizden özür dilediği için siz de ondan özür diliyorsunuz. Lütfen özür dileme ben özür dilemiyorum demeye başlıyorsunuz, öyle bir durum vardı.
Neyse biz içeriye götüruldük; orada neler olduğunu, ülkeden neden çıkmak zorunda kaldığımı, bütün hikayemi ayrıntılarıyla sordular. Ailemin bilgilerini istediler, onları arayıp teyit ettiler. Sonra bizi hücrelere koydular. Bende klostrofobi var ben kapalı alanlarda duramıyorum. Daha doğrusu klostrofobiden ziyade mesela asansöre binmek benim icin sorun olmuyor, ama asansörde kalmak çok büyük bir sorun oluyor çünkü o yerin kapısını açamayacağımı veya oradan çıkamayacağım düşünmek beni çok şey yapıyor. Ve biz hücreye koyulduğumuz zaman ben nefes alamamaya başladım, kendimi çok kötü hissettim.
Sonra geldiler beni geri çıkarttılar, o ilk giriş yaptığımız bizi arama yaptıkları, sorguya çektikleri yere geri götürdüler. Birkaç saat orada durdum. Ondan sonra işte sorguya götürüldüm o akşam, sorguya götüruldüğüm zaman çok uzun sürdü, 4 saat falan sürdü. Yani ben hücrede çok fazla bir zaman geçirmedim. Sonra sabah beni tekrar hücreye koydukları zaman ben tekrar kriz geçirdim ve orada bir doktor oluyor her zaman gelen kişilere bakmak, onları kontrol etmek, ilaçları varsa ilaçlari gözetim içinde vermek icin. O beni oraya geri koyamayacaklarını, kalp krizine kadar gidebilecek sonuçları olduğunu söyledi. Onlar da beni geri oraya koymadılar. İşte yemek saati gelip böyle sürekli ne yiyeceğimi falan soruyorlardi. Sonra orada doktor bana şey dedi: “Buradaki insanların ne kadar kötü durumda olduklarıni seni görene kadar anlamıyordum. Çünkü hepsi arkada hücrelerde kalıyorlardı ve ben buradaki durumun ne kadar kötü olduğunu seni görene kadar fark etmemiştim. Burda her gün gözümün önündesin.“ demişti. Kendisini çok kötü hissetmişti. Normalde sınırdan hiçbir şekilde dışarıyla iletişim kurulmuyor. Oraya girdikten sonra kimseyi arayamıyorsunuz, mesela o gidip “Ailesini arayabilir mi? Çok kötü durumda.” diye istekte bulundu.
Kurban Bayramı’nın ilk günüydü, ve sınırda ben 5 gün falan kaldım o hücrelere konulduğumuz yerde. Kurban Bayramı’nın ilk günü geldi, ben kendimi sürekli kötü hissediyordum, sürekli kalp çarpıntım vardı, nefes almakta zorlanıyordum falan, ve o gün o da arada sırada gelip konuşup beni rahatlatmaya çalışıyordu. Ben ona söyledim ailem çok endişelenmiştir. Ben burada 2 gün falan kaldıktan sonra hapishane gibi bir yere aktarılacağımızı zannediyordum ama burada çok fazla kaldım. Onlar (ailem) çok fazla panik yapmışlardır, bugün bizim için çok özel bir gün, bugün bizde bayram, kutlamalar falan oluyor ama ben buradayım kendini çok kötü hissediyorlardir diye anlattım. O da gidip polislerden ailemi arayabilmem için rica etti, ama onlar kural böyle diye izin vermediler.
Ama bu ufak detaylar bile o an kendinizi çok iyi hissetmenizi sağlıyor. Çünkü ben 1 sene boyunca Türkiye’deki herkesten hiç muamelesi gördüm. İşte size sürekli, bizim Türkiye’de maddi durumumuz çok iyiydi, yani para birçok şeyi tolere ediyormuş. Bunu, biraz geç kalmıştım ama 23 yaşında öğrendim. İnsanların tavırları cebinizde para olmadığı zaman ve kendileri sizden yüksek görebilecekleri bir konuma geldikleri zaman çok korkunç bir şekilde değişebiliyor ve benim anlamadığım bir şekilde size kötü muamele yapabileceklerini hissettikleri zaman sonuna kadar yapabiliyorlar. Hani incitecek sözleri söylüyorlar, üstten bakış atıyorlar, bakışları ile bile sizi rahatsız edebiliyorlar, yeter ki sizden daha yüksek olduklarını hissetsinler. Sonra bu tarz şeyler kendimi çok iyi hissetmemi sağlamıştı, bu kadar hassasiyet göstermeleri.
Orada Türkçe bilen bir officer vardı polis memuru, surekli o gelip benimle Türkçe konuşmaya falan çalışıyordu. Orada komik bir anım var, onu da anlatayım. Benim üzerimde üzerinde İngilizce seyler yazan -o benim pijamamdi, aslında ama ben çok üşüdüğüm için bir şey daha giyebilir miyim valizimden dedim, onlar da nasil desem önü fermuarlı veya düğmeli bir şekilde açılıp kapanacak bir şey giymenizi istemiyorlar. Çünkü onu üstünüzden çıkarıp başka birini boğabilirsiniz. Bu şekilde tehlikeye yol açabilecek hiçbir şeye izin vermiyorlar. O yüzden eşarbımızı çıkarttılar, ayakkabı bağcıklarımız, kemerlerimiz,… Başkalarına zarar verebileceğimiz her şeyi çıkartıyorlardı. Ve benim de kıyafetlerimin hepsi gömlek veya hırkaydı hiçbirini giymeme izin vermediler. Bir tek pijamam vardı onun üzerinde de bir sürü İngilizce yazı vardı, onu giymeme izin verdiler. İşte başım açık orada oturuyorum altımda bir kot pantolon var. Sonra içeriye biri girdi, böyle bol paça pantolon giymiş, boğazlı badi giymiş onun üzerinde başka bir tunik var ve sürekli saçlarını geriye atmaya çalışıyor. Dedim “Bu da abla” yani “Bu da bizden”. Ondan sonra geldi içeriye, onu bekleme kısmına oturttular, orada yattığım için, beni hücreye koymadıkları için her gelen geçeni görüyordum. “Nerelisiniz?” diye sordum “Türk’üm.“ dedi. Ondan sonra ben de “Türk’üm.“ diye tepki verince, benim adımı söyledi ben şok oldum. Çünkü dünyanın öbür ucundayım, hapisteyim ve karşımda kişi adımı söylüyor, benim daha önce hiç görmediğim biri, sonra avukatımız aynıymış, avukatımız onunla bana selam göndermiş. “Kendini kötü hissetmesin, ben her gün arayıp onun hakkında bilgi alıyorum, çok yakında çıkacak oradan.” falan şeklinde haber göndermiş. Ondan sonra, oradan çıktıktan sonra da hala kendisi ile iletişimde kaldık. Böyle işte, konuşup görüştüğüm biri hala, yani dünyanın öbür ucunda bile karşılaşabiliyorsunuz.
Sonra ben 5 gün kaldım. 6. gün bizi çıkartacaklardi ordan. Artık normalde hiç yapmamaları gereken şeyleri yapıyorlardı, çünkü benim durumum çok kötüydü herhalde. O gün başka bir polis memuru geldi bana dedi ki “Bugün çıkacaksın.”, artık çünkü uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum ve artık yemek yemem için bile seferber olmuşlardı. Mesela sabah kahvaltıda mısır gevreği yiyordum, sırf sabah kahvaltısında onu yediğimi gördükleri için öğle yemeğinde veya akşam yemeğinde bana sürekli mısır gevreği getiriyorlardı. Halbuki ben uyuyup uyanınca sanirim yiyebiliyordum. Ondan sonra sürekli düşünmekten, sürekli panik olmaktan falan iştahım kapanıyordu. Onlar da sürekli bir şeyler yemem için ellerinden geleni yapıyorlardı. Neyse en sonunda gelip bana o gün çıkacağımı söyledi. Daha doğrusu başka bir yere aktarılacağımı, dışarı çıkmayacaktım yani ailemin yanına gelmeyecektim. Sonra akşam bizi sıraya dizdiler 6 kişi, bir çanta var çantadan da sürekli şıngır şıngır ses geliyor ama benim aklımın ucundan geçmedi, ellerimizi kelepçeliyeceklerini biliyordum ama hani vücudumuza zincir takip o zinciri işte ayak bileklerimizle kelepçeyle bağlayacakları falan aklımın ucundan geçmemişti böyle bir şey, ben şok oldum. Tabii benim tepkimi gördükten sonra hani böyle sürekli özür dilemeye falan başladı “Özür dilerim biliyorum bunun gereksiz olduğunu” (diyordu). Bir de şöyle bir durum var, oradaki officerlar herkesin hikayesini biliyor, herkesin dosyasini okuyorlar ve açıkçası sınır çok suistimal ediliyor. Mesela arkadaşları ile yemeğe çıkmış gibi işte oradan gidip sınırdan geçmeye karar veriyorlar bir anda. Cok garip nedenlerle geliyorlar, erkek arkadaşım sürekli beni dövüyor artık orada kalamam diye sınırdan geçmeye karar veriyorlar mesela. İşte bu böyle olunca onların da tavırları farklı farklı oluyor insanlara ve hepsi benim hikayemi bildiği için zaten sürekli gözlerinin önünde olduğum için bana tavırları biraz farklıydı. Ondan sonra “Biliyorum bunun çok gereksiz olduğunu, biliyorum ama yine de bu kelepçeyi takmak zorundayım.” bir sürü özür dileyerek kelepçeyi taktılar. Ben de şeyi düşünüyorum bunu hak eden insanlar bile Türkiye’de bunu yaşamadılar. Biz ne yaptık da su an ayaklarıma kadar kelepçeleniyorum. O an sürekli içimden bunların geçtiğini hatırlıyorum.
Sonra bizi suçlu arabasına bindirdiler, filmlerde görülen celik arabalar. Başka da bir yere aktardılar. Orada ailemi aramama izin verdiler, birkaç saat bekledik. Çok soğuktu, onu hatırlıyorum. Hayatımda hiç üşümediğim kadar üşüdüm, o kadar çok üşüdüm, “Ben yaz mevsimini hiç sevmem bir daha sıcaktan asla şikayet etmeyeceğim.” diyordum o kadar üşümüştüm. Tabii daha sonra sıcaktan şikayetçi oldum ama, o an onu hatırlıyorum.
Tuvaletler açıktı, herkesin gözü önünde tuvalete gitmek zorunda kalıyordum. Bu Amerika filmlerinde gördüğünüz hapishane durumu işte, bunlar bizim için çok zordu. Çünkü yabancı insanlar çok rahat gidip tuvaleti kullanılabiliyordu, ama benim için çok büyük sorun oluyordu. Oradaki insanlara arkalarını dönmelerini veya gözlerini kapamallarını falan istiyordum, çünkü yetiştirilme tarzımız, dinimiz, herşeyimiz geregi mahrem algısıyla büyümüşüz. Birisinin önünde tuvalete gitmek o kadar zordu ki benim için, gerçekten şu an bile hatırlarken çok kötü hissediyorum kendimi.
Sonra oradan başka bir yere aktarıldik, tekrar kelepçelenme süreci falan filan.. Sonra detention center’a aktarıldik, 5 saat o suç arabası gibi dediğimiz celik arabalarda gittik elimiz, ayağımız kelepçeli 6 kişi, sonra oraya aktarıldık. Orada tek tek bütün valizlerimizi, her şeyimizi aradılar, üstümüzu aradılar. Ondan sonra bize bu hapishane üniforması dedikleri üniformalardan verdiler. Onlardan giydik. Sonra o kogus dedigimiz seye girdik, toplu yatakhaneler olur ya o tarzdaydı. Böyle 100 kişilik 50 tane ranza vardı, öyle bir yere girdik.
Ondan sonra işte ben ailemi falan aradım, ben ailemi aradığımda çok sinirliydim. Çünkü ben şey dedim “Bana iki gün burada kalacağımı söylediniz ben 5 gün kaldım, buradan ne zaman çıkacağımı bilmiyorum.” falan onlara çok sitem ettim. Çünkü oradaki durumun öyle olacağı bana söylenmemişti. Tuvaletler olsun, şunlar olsun, bunlar olsun. Eğer bilseydim sorun olmazdı, hani kendimi psikolojik olarak hazırlayabilirdim, ama o an karşılaşmak hücreye koyulacağimi bilmek, tuvaletlerin bu şekilde olması falan.. Çünkü ne bileyim önceden bilseydim gerçekten öyle olmazdı, ama o an her şeyle yeni bir şeymiş gibi karşılaşmak çok sıkıntı olmuştu benim için, her an ayrı bir şoktu.
Sonra onlar yanıma gelmeye beni ziyaret etmeye karar verdiler. Cünkü ziyaret edebiliyorlardı ama onlar Connecticut’talardi ve ben California’daydım. Uçak biletleri gidiş dönüş 2 bin dolari geçiyordu. Ben gelmemelerini söyledim. Çünkü yarın öbür gün kefaletle serbest kalma durumum olursa yine yüklü miktarda paraya ihtiyaçları olacaktı. Onu uçak biletine harcamalarini istemedim.
Ondan sonra ben 33 günde orada kaldım, detention center da. Detention Center’da kalırken psikolojik olarak hapiste olmanın verdiği zorluk dışında pek bir zorluk yaşamadım. Çünkü ben lisede de yurtta kalırken de bilgisayar, telefon her şey yasaktı ciddi manada, orada da telefon yok, bilgisayar yok, ailemi ankesörlü telefondan istediğim zaman arayabiliyorum, toplu televizyonlar var istediğimiz zaman geçip televizyon açıp izleyebiliyoruz. Sabah gazete geliyor gazeteyi okuyoruz falan, spor aletleri var bahçeye çıkıp spor yapabiliyorsunuz. O yüzden fiziksel olarak beni çok zorlayan bir şey olmadı ama psikolojik olarak hapiste olmanın verdigi sıkıntı çok büyüktü. Bir de ben de anksiyete var. Mesela bir şeyin sonunun iyi olacağını bilsem bile o şey gerçekleşene kadar görmedigim surece sürekli kendimi yiyip bitiriyorum. Ve artık uyumak uyanmak butun bunlar çok sorun olmaya başlamıştı. Sonra onlar da bana psikolog gözetimi altında ilaç vermeye başladılar. Ama o zaman da sürekli uykulu hissediyordum. O yüzden ilaçları da almak istemedim.
İşte hapishanede de bir günüm şöyle geçiyordu. Sabah altıda uyandırıyorlardi bizi, kahvaltıya gitmek zorundasınız, günde üç öğün yemek oluyordu, sabah 6 da uyanıyorduk kahvaltıya gidiyorduk. Benim kahvaltıya gitmemin tek sebebi (süttü). Her sabah süt veriyorlardı, sut icip geri dönüyordum. Çünkü ben kahvaltı yapabilen bir insan değilim ve altıda kalkmak için çok erken bir saat açıkçası, gidiyordum bir bardak süt içiyordum geri geliyordum. Sonra yatıyordum saat sekiz gibi tekrar kalkıyordum, kahve yapıyordum kendime. Orada hapishanenin bir sistemi var o sistemden ankesörlü telefonla arayarak belirli tuşları tuşlayarak kendinize haftalık olarak bir şeyler satın alabiliyorsunuz. Bir liste var o listeden seçebiliyorsunuz satin alabileceğiniz şeyleri. Ben kahve almıştım, kahvemi yapıyordum, gazeteler oluyordu gazeteleri okuyordum. Her gun 2 saatlik sadece 9’la 11 arası bahçeye çıkış vardi. 9’dan 11’e kadar bahçede oluyordum, California olduğu için bahçe de çok sıcaklamış oluyordum. Ama yine de detention center’ın içi çok soğuk oluyordu, surekli üşüyorduk. Sonra içeriye geliyordum, ailemi arıyordum. Onlarla konuşuyordum. Bazen duşa giriyordum, bazen arkadaşlarla oturup, diğer oradaki insanlarla oturup, sınav haftasından önce hani herkes sınav notları konuşur ya işte detention center o şekilde, herkes davası ile ilgili bir şey konuşuyor. Herkes işte şöyle bir şey oldu, böyle bir kanıtım var, işte bugün bir arkadaşım mahkemeye çıkmıştı, orada şöyle olmuş, böyle olmuş sürekli davalarımız hakkında konuşuyorduk. Sürekli herkes kendi hikâyesinden bir şeyler anlatıyordu. Oyunlar vardı domino, uno falan o tarz oyunları oynayıp vakit geçirmeye çalışıyorduk. Neyse saat 12:30’da veya 12’de değişiyordu, orada 4 koğuş vardı işte a,b,c,d,e diye gidiyordu. Her gün temizliği biz yapıyorduk. Her gün temizliği biz yaptığımız için sonra koğuşları kontrol etmeye geliyorlardı. Temizlik sıralamasına göre yemeğe gidiyorduk. Temizlikte birinci olduysak 12’de çıkıyoruz, 2 .olduysak 12:15 falan. Çünkü tek bir yemekhane vardı ve dönüşümlü olarak kullanılıyordu koguslar. Neyse bu şekil 12:00 veya 12:30 olmak üzere değişiyordu ve yemeğe girdiğinizde de çok hızlı yemeniz gerekiyordu. Çünkü sürekli orada kargaşalar yemekhanede çıkartıldığı için bizi yemekhanede çok tutmuyorlardi. Maximum 10 dakikada yemek yeme işimiz bitmiş oluyordu. Çünkü oturduğumuz gibi “Hadi çabuk bitirin koğuşa geri döneceksiniz.“ diye anons yapmaya başlıyorlardı. Ondan sonra öğlen yemeğe gidip geliyorduk, öğlen bir buçuk, iki arası tekrar bir bahçeye çıkış oluyordu yarim saatlik.
Ben çıkabildim, her an sürekli çıkıyordum. Çünkü içeride pencere yoktu ve ben hatırlıyorum ilk gittiğim bir hafta hiç dışarıya çıkmamıştım. Çünkü kendimi çok kötü hissediyordum ve insan gün ışığını özlüyor, gun ışığının kıymetini bilmek gerek. O yüzden çıkabildigim her anda dışarı çıkıyordum.
Haftalık olarak sizi doktor kontrollerine götürüyorlardı, başka yani eğer temizlikte birinci olduysanız o hafta size mısır dağıtıp kola dağıtıp film izlemenize izin veriyorlardı. Haftada bir kere toplu olarak bir alanda böyle şeyleri vardı. Ama herkesin davranışı bütün polis memurlarının davranışları, size karşı çok nazik oluyor. Herkes sürekli gülümsüyor, sürekli gelip nasıl olduğunuzu falan soruyorlar ve bunlar benim çok ilgincime gitmişti. Çünkü hapse girmeyi beklerken, böyle insanların sert olmasını çıkışmasını beklerken, çok insani muamele ile karşılaştım.
33 gün orada kaldıktan sonra ailemin yanına geldim. Bir markette çalışıyordum, kasiyerlik yapıyordum ama oradan çıktım, çünkü Kasım’da sınava girmeyi düşünüyorum ve sınavıma odaklanmam gerekiyor. Darbeden sonra birçok akrabamızla görüşmemeye başladık, daha doğrusu onlar bizimle görüşmemeye başladı. Şu anda da açıkçası her şey eskisi gibi olsa bizimle görüşmeye kalksalar, bütün her şey düzelmiş olsa bile ben onlarla görüşur muyum bilmiyorum.
Benim geçtiğimiz 4 sene içerisinde pişmanlığım; nasıl desem ben çok fazla boş bir hayat geçiriyormuşum, çok bencil ve kendi dünyamda bir hayat geçiriyormuşum insanlar adına hiçbir şey yapmıyormuşum. Su an avukat olmak istememin en büyük sebeplerinden biri de bu. Çünkü detention center’da insanların avukatlar yüzünden mağdur edildiğini gördüm. Avukat olup olabildiğince insana yardımcı olmak istiyorum bu konuda. İmmigration konusunda pişmanlığım bu açıkçası, çünkü 23 sene bomboş bir hayat bir yaşamışım gibi hissediyorum.
Yani benim şu anki öfke, endişe, hayal kırıklığım; yani insanların vefasızlıklarına cok kırgınım açıkçası. Korktukları için bir şeyler yapmamaları falan veya -bunlari anlayışla karşılayabiliyorum ama- işin başka bir boyutu vefasızlık var. Bu benim insanlara olan güvenimi çok fazla zedeledi. O yüzden açıkçası çok da kızgın değilim. Çünkü Türkiye’de yaşamak çok zor su anda ve insanlar kendi hayatları için yapmaları gereken şeyi yapıyorlar.
Ben darbeden sonra ailemi, ilk defa buraya geldiğim zaman gördüm, babamı. Şey hatırlıyorum, benim babamın arkadaşları falan hep babamın yaşlanmaması ile ilgili dalga geçerlerdi. Çünkü saçları hiç beyazlamıyordu, Türkiye’den çıkarken de saçında hiç beyazlari yoktu. Uçaktan indim onlar beni karşıladılar, babamın saçları bembeyaz olmuştu, bembeyaz dediğim hani grileşmişti ve o an orada kendimi ağlamamak için zor tuttum. Çünkü babam benim 58 yaşındaydi ve 1 sene içerisinde olmuştu, bildiğiniz böyle yaşlanmış, çökmüş bir haldeydi. İlk o an işte onları gördüğüm zaman çok kötü hissetmiştim, sonra buraya geldim.
Yeni bir hayata alışmaya çalışıyorum, bir hayat çabası.. Simdi geldiğimden itibaren direkt şey başladı, senin gelmeni bekliyorduk şunu halletmek için, senin gelmeni bekliyorduk bunu halletmek için. Şimdi şunu yapacağız, şuraya gidelim. Geldiğim günden beri sürekli böyle, yani 2017’de geldim 2 sene olacak. Onceden ailede hiçbir şey yapmıyordum, onlar benim için her şeyi yapıyordu ama şimdi konum biraz tam tersi oldu. Sürekli İngilizceden dolayı evrak işleri olsun, su bu olsun her şeyi ben halletmek zorundayım. Çünkü yapamıyorlar ve bu konuda da sitem gibi algılanmasın yanlış anlaşılsın istemiyorum, sürekli bir şeyleri hemen hallediyorum. Su anda dediğim gibi çalışmak, kendi paramı kazanmak zorundayım. Çünkü babam tek başına çalıştığı zaman, hepimiz de yardımcı olamıyoruz. Kardeşim şu an okula gidiyor ve yanında da çalışıyor ama yeterli olmuyor Amerika’da ne yazık ki. Başka su an ailede bu şekilde, önceden hiçbir şey yapmayan her şeyi halledilen bir kız çocuğu, şu an her şeyi ben hallediyorum. Babama, anneme, kardeşime her konuda ben yardım ediyorum, etmeye çalışıyorum ve işte burada yeni bir hayata hala uyum sağlamaya çalışıyorum, bu kadar.
Copyrighted to Undaunted Voices of Turkey