Interview #25
Story of a government employee who was dismissed from her job after the coup attempt for being a former member of a worker’s union. She hopes to have a better life in another country as she already feels like a stranger to her own home country.
English Translation:
I give consent this conversation to be recorded and used. When the coup happened, I was a government employee for 10 years. It was 20 days after the coup when I was suspended from my job. I was dismissed by the first governmental decree because of having a membership in a worker’s union in the past even though I had canceled my membership with that union and was a member of another one at the time. I fırst learned that this was the reason when I had been detained for a year. We never knew what we were accused of during this time and why this was happening to us.
Highly respected people suddenly became terrorists. During the ten years of my life as a government official, I have never used or taken home even one single needle which belonged to the state property. So being labeled as terrorists was beyond acceptable for those of us who had never been to any police station before for any reason. Dignity and esteem are very important to us, as we used to be the people who were very much valued, respected and loved by our friends and family. People used to take us as examples in our social circles. I expect in the future, the terrorist label, which has a very heavy toll on us, will at least be removed from us.
I was dismissed from my job on September 1st by the first governmental decree announced at midnight. We were expecting this. I went to the balcony to breathe for a second, because after seeing my name on the list I couldn’t breathe. Then my husband came and held my arms. I think he thought I was going to jump out of the balcony, but I knew that it wasn’t the end of the world. On the second day, another governmental decree was published regarding college degrees and work permits to be revoked. I was worried about my bachelor’s degree being revoked since I was almost finished with my master’s degree. But they revoked the work permits, not the college degrees. Like that, we were banned from working anywhere, but I was glad that they didn’t do the same with the college diplomas because it had been really hard to get my Bachelor’s degree with my baby in the picture. I had started my Master’s, and after completing the courses, I was getting ready to submit my thesis. So all of that effort in vain would be more devastating for me, but thank God that didn’t happen. In the meantime, I was able to get my Masters degree, but we are still waiting to be reappointed to work. During this time, I had 5 trials in court. With 3-4 month intervals in between, I was detained for 8 days.
It’s all because of being a member of a worker’s union which is a constitutional right. Furthermore, union payments are deducted from our salary, which in fact means the government is actually paying our membership dues. It’s the government who is paying the union dues but it’s us who are being detained. Very strange. It’s a constitutional right. Also, I left that union one year before the coup and registered to another union but still they regarded it as a crime. May God save all innocent people.
I went to court five times. My case was closed after the fifth appearance. The case is now at the Commission of the State of Emergency. We never know if we will be able to return to our jobs. I know many friends whose cases were also closed but they never got their jobs back. We don’t know if we will ever get back what we had worked so hard for in the past, we are just waiting.
Let me tell you how I was arrested. Going to bed every night, we feared that the police would come for us. It was 6:30 in the morning. 3-4 policemen came to our door who were from Counter-terrorism. We used to watch it on TV when they were conducting operations on real terrorists. It’s very sad and heartbreaking that they’re now doing the same thing to those of us who always loved and valued our country. We would have never imagined such a thing. They raided the house and searched everywhere.
I was detained in July 2017, which was almost a year after the coup. That night I told the police, “It has been so long since the coup, so what are you expecting to find?” They said it was just the procedure, and I think they knew that it was all political. So I can’t say they treated me badly apart from the fact that the experience itself was horrible. Although they were nice to me and didn’t handcuff me, in the end I left the house with the police escorting me on the street where I had lived for many years. The neighborhood representative saw my husband and told him not to worry, as the police detained someone else from the next street the other day, so I would probably be released within a week.
My son was 4 and a half when I was detained. Actually, he was used to me not being home some days as I was studying at the university for my Master’s degree. I would tell him the previous night that I would not be home the next day. After that night, he woke up in the morning and realized I was not home. My sister came home as my husband was making breakfast for our son and she told him that I went to the hospital or someplace else. He looked everywhere in the house trying to find me and said “She is not here, indeed.” We live very close to my parents’ house and normally he would go and stay there for days and wouldn’t mind me not being around but I think he also felt that there was something wrong, so he kept asking for me and didn’t want to stay there.
When I got back home, he acted very distant to me at first and I tried to tell him that it wasn’t me who wanted to leave and I was taken away. Only then he hugged and kissed me and asked why I stayed for that long. He was only 4 and a half at the time. Then, my sister got arrested for about nine months and we told her children and my son that she was in the hospital. My brother-in-law’s wife gave birth and we went to hospital to visit her where the kids started asking if she went to hospital for the same reason as my sister.
My son realized that something was wrong and we were hiding something. When under detainment, my only worry was what would happen to my child if I was arrested. How long would I stay in the prison? How old would my son be when I got out? I was devastated to find a way to explain the situation in case of a long imprisonment. And being an educator, I was trying to find the best scenario that would cause the least trauma. Perhaps we could tell him that I was away for work but then he might think I was choosing money over him. Or maybe we could say I was sick and at the hospital but then what if he got too worried about it. I think there is no way to save the kids or adults from this trauma. The other day, I told my sister that this is such a big shock in our lives that is going to stay with us forever and there is no going back.
During the time I was in detention, I kept asking the police officers what would happen next. They laughed at us. Since they were always dealing with the people who were charged with criminal issues, they got used to the official procedure. So they assumed that we knew the procedure as well. Then I told them that we had never been to a police station before for any reason, and asked them to explain to us what the next steps were. The officers were nice to us. I know that some people experienced maltreatment at some other places, especially in city X, but that wasn’t the case for us. So there we were, locked in behind the bars, with no sunshine, the light was always on. So it becomes impossible to tell day from night. That’s why we had to ask the prayer times to the police and only then we could know. Even that was enough to make one depressed. There was no tea, it was regarded as a luxury, only water, and sometimes juice with the meals. We had our families buy us water there when they came to visit, as the water there was not good to drink. Even if we stayed there only for one week, we cleaned it up to make it a liveable place. We used that place very carefully, because everything belonged to the state.
My son was told I was at the hospital during those days, and in that way I explained to him that I had to go to the hospital urgently, that otherwise I would have told him beforehand. After coming home, we were like a single body as he wouldn’t leave my side even for a moment. He wasn’t like that before. He was okay while I was working from 8 am to 5 pm before. But after this issue, he would start crying when I left home even for an hour to go to the campus. He would say “Don’t go anywhere because when you go, you don’t come back for a long time.” and things like that. The night I got arrested, I was working on my English exam, so he slept next to his father. After what happened he stopped sleeping beside his dad for months because he thought that would result in me leaving the house again. My sister’s kids were affected by this process more gravely, but as I was under arrest for only eight days, I think my son was in a better place by comparison. Still, for a kid, eight days might be too much, so maybe we will see the effects on him more in the future, as he doesn’t express his feelings much. I know that ages 4-6 are a critical period for a child, but there was nothing for us to do at the time. For the future, we hope for the best.
To put it bluntly, we’ve seen friend from foe. People, especially my colleagues, distanced themselves from me, even though they knew that we were innocent. I am just an ordinary person, I can’t say anything about the coup, I don’t know anything. But for sure there must be something else going on, that is why I was arrested for eight days and dismissed from my government job of 10 years because of an incident that I had no idea about whatsoever. There is a whole other thing going on behind the curtains, no question about that.
During my questioning by the chief of police at the detainment, he told me “We don’t say that you all are involved and attempted the coup or carried a gun and used it.” I asked “So why am I here?” He couldn’t answer me. Everybody knows the answer, but I think they have been holding a grudge against us and hence the attrition treatments. I think and hope this is a temporary procedure, otherwise there will be sad consequences for the future of our people and country. During this time, many qualified educators were dismissed from their jobs. This is very bad for generations of students and our education system. I think we will see the ill effects of these wrongdoings in 8-10 years, because problems in education don’t appear in a short time. Also, what our children have been through and will continue to experience is a whole other worrisome matter.
Turkey is affected like us. I think there is no going back in this. It really happened. For instance, if I go back to my job, I won’t talk to my colleagues who distanced themselves from me. Yes, maybe they were mistaken, but I would say they shouldn’t have been so. So I think Turkey is suffering from this as well and this might result in a sociological disintegration in the country. We need common sense after all, but I don’t expect it from our people, not anymore. I was deeply hurt to see people who knew us very well believing the propaganda and then turning their backs on us in just one night. Anybody that I know going through the same thing has this disappointment. And it won’t be easy to recover from. Even if everything goes back to normal, what we have experienced and the illnesses we have developed in the last two years won’t just go away. Our greying hair won’t reverse to black. Getting gray hair is the least significant case. While we criticise the situation, we know the things before and after, so we try to keep our calm. But I don’t think our kids will be understanding and be sympathetic when all the problems and traumas they have been put through are considered. My husband is not dismissed, he is suspended, so we still get two thirds of his salary.
Besides being detained, there was a possibility of arrest and a long stay in prison. During that time, I felt my responsibilities as a mom more than ever. I realized that I should raise my son as an independent person, because I sadly experienced that sometimes we can not be around them, even if we want to. In the course of my detainment, as a woman, initially I felt so weak, but eventually I felt much stronger. One of my relatives once mentioned that there were other coups in the past. And in the aftermath, government employees’ positions were changed or they were sent to other cities, but they were not dismissed. But we were, all of a sudden. It was hard for us but I guess this process would have been even worse if my husband was dismissed from his job. We moved to my father-in-law’s apartment after this.
We used to live in a rental apartment. My husband’s family had their tenant move out, so we moved to that apartment. While we were leaving our flat, I couldn’t tell anyone why we were moving. It hurt to know that they wouldn’t have a heart-to-heart talk with me, if I had told them about the situation, although we lived there for six years. I had a good relationship with my neighbors, even though I was busy with my work. For example, if my kid got sick, they would come to our door and ask how he was, whether we needed anything. Still, I was lucky. I had some friends who didn’t turn their backs to me, just my colleagues did. I suppose it is harder for women. I am taking one antidepressant in the morning to relax during daytime and one at night to be able to sleep. I had crying jags for a few months. For instance, I would burst into tears while unloading the dishes. My husband took me to the doctor and I told my story; in September I was dismissed, in February I was arrested, then the doctor asked me what happened in March. I said “Nothing of that sort”. It just felt like everything happened all at once. It is that bad.
The doctor changed the medicine, because it didn’t work well. Even then, I still had problems. Taking the pill, I would go to sleep, but then if I woke up during the night, I couldn’t go back. I was always aggressive towards my child. And I guess it was because of this, he didn’t want to stay at home, he wanted to go to my mom’s. I have just been getting better with my son for 6-7 months. It has been two years. Without the medical support, it could have been harder to recover from this situation. My crying jags are gone. The hardest part is the psychological part, I suppose. If people were aware of this oppression and unjust persecution, maybe we wouldn’t have experienced it this gravely. But we have to deal with this alone. There is no one empathetic to our problems whom we can communicate with. And this makes our hearts bleed.
My friends told me about a police officer who went to the State of Emergency Office, and said “I don’t want you to give my job back to me, I just want to get back my dignity.” This is all true for us. We are educated people; my husband has a Doctorate degree and I have a Master’s. Sometimes we think of going abroad, but then we hope if it goes back to normal we can find jobs here. What we experience here is being looked down upon in our own country. One time, I told one of my friends if we were to go to another country, we might find some comfort. But she said “You will be a stranger there.” I said “I am already a stranger here as I am waiting for the police to show up at my door every morning. Can I ever feel more alienated
Turkish Transcription:
Bu ses kaydının alınmasına ve kullanılmasına izin veriyorum. Darbe olduğunda, 15 Temmuz’da, 10 yıllık devlet memuruydum. Darbeden 20 gün sonra kadar açığa alındım. İlk kararnameyle ihraç edildim. İhraç sebebim eski sendika üyeliğiydi. Çıkıp sonrasında başka bir sendikaya üye olmama rağmen daha önceki sendika üyeliğim gerekçe gösterilerek (ihrac edildim), tabi bu bana söylenmedi, bunu bir sene kadar sonra gözaltına alındığımda öğrendim. Bu süreçte tabii ki hiç bir şekilde bilmiyorduk neyle suçlandığımızı, neyden dolayı böyle bir şeyle karşı karşıya kaldığımızı bilmiyorduk. Saygin insanlarken bir anda terorist gorulmeleri..
On senelik devlet memuriyetim boyunca devletin bir iğnesini bile kullanmadım, eve getirmedim. Ama birden bire terörist yaftasıyla damgalandık tabi bu bizim için normal değildi. Karakolun bile önünden geçmemiş insanlar için ağır süreç.. En azından üzerimizdeki bu kara lekenin kaldırılması çok iyi olur, yani inşallah ilerleyen dönemlerde olacaktır muhakkak. Bizim için önemli olan tabi itibarımız, saygınlığımız. Hem ailemiz olarak hem çevremizde bilinen, kendi sosyal çevrelerimizde olsun bilinen, tanınan insanlardık, örnek gösterilen, sevilen insanlardık. Bir anda “bunlar teröristmiş” tabii ki çok ağır bir şey.
1 Eylül’de ihraç oldum gece yayınlandı kararname, zaten tahmin ettiğimiz için bekliyorduk.
Gece ihraç olduğumda ismimi listede gördüğümde balkona çıkayım dedim hava alayım biraz, nefes alamadım. Eşim geldi arkamdan kollarımdan tuttu, atlarım diye korktu herhalde, yani dünyanın sonu değil, hayatın sonu değil onun bilincindeyiz. Beni daha sonra daha fazla etkileyen o dönemde yüksek lisans yapıyordum. İkinci günü tekrar bir karar yayınlandı, diplomaları iptal ediyoruz diye, neyse ki diplomalarımızı degil calisma izinlerini iptal ettiler. Tabi hiçbir yerde çalışamıyorsun ama diplomalar iptal edilmis olsaydi yuksek lisansi yarim birakmak zorunda kalacaktim. Lisansı da evli iken bebekle birlikte okudum, gerçekten çok zorlandım, ardından yüksek lisansa girdim ders dönemim bitmişti, tez dönemime geçmiştim. Daha sonra onun çöp olması beni daha fazla etkileyecekti. Çok şükür bunun çok büyük bir yanlış olduğunun heralde farkına varıldı ve lisans diplomalarımız iptal edilmedi. Bu sırada yüksek lisansımı çok şükür bitirebildim ama işe dönüş için hala bekliyoruz. Tabi bu arada 5 tane mahkemem görüldü, aralarında 3-4 ay olmak kaydıyla, sekiz gün gözaltında kaldım.
Sadece bir geçmiş sendika üyeliği ki Türkiye Cumhuriyeti yasalarına göre sendika anayasal bir hak ve bu devletin kurmuş olduğu bir sendika, kaldı ki Milli Eğitim’de şöyle bir şey de var bir sendikaya üye oluyoruz her ay aidat ödüyoruz üç ayda bir bu aidatın primini bize geri veriyor, sendika aidatımızı devlet yatırmış oluyor. Aidatımızı devlet yatırıyor ama bir sıkıntı olduğunda gözaltına alınan biz oluyoruz. Yani bu da ilginç. Zaten bu devletin bize verdiği bir yasal hak sendika. Kaldı ki darbeden bir yıl önce kadar bu sendikadan ayrılmış ve başka sendikaya geçmişim ama herhalde bir şekilde suçlu görülüyor demek ki. Allah bütün masumları kurtarsın inşallah bir an önce.
Beş mahkeme görüldü. Beş mahkemenin sonunda Haziran’ın 19’unda beraat ettim. Şu anda da OHAL komisyonuna kaldı. OHAL komisyonu ise iade edecek mi etmeyecek mi bilmiyoruz. Beraat alan bazı arkadaşlar işe iade edilmedi, reddine diye karar verildi. Bilmiyoruz dişimizle, tırnağımızla kazandığımız şeyleri tekrar geri alabilecek miyiz bilmiyoruz; bekliyoruz yani bu şekilde…
Eve geldiler kapıyı çaldılar ondan sonra. Gözaltı sürecinden biraz bahsedeyim. Zaten her gün kapımıza polis gelme endişesiyle yatıyorduk gece. Sabah 6:30 gibi polisler geldiler, 3-4 tane terörle mücadele polisi. Hani böyle televizyonlarda hep görürdük PKK’yla falan onlara karşı yapılmış operasyonlar, tabi bunların gerçeğini yaşamak çok acı verici, özellikle de bizim gibi vatanına milletine bağlı, düşkün insanlar için çok çok zor… Herhalde rüyamızda görsek inanmayacağımız durumları yaşadık ve tabi evin tamamını aradılar, altını üstüne getirdiler.
Ben 21 Şubat’ta gözaltına alındım 2017’de, bir sene geçmiş aradan darbenin üzerine. Hatta orada polislere dedim evi arıyorlar hani üstünden bir sene geçmiş ne bulmayı umuyorsunuz… “Prosedür abla.” dedi. Yani polisler de bunun siyasi bir durum olduğunun bilincinde gayet, polislerden kötü muamele gördüğümü söyleyemem, olayın kendisi kötü muamele başlı başına zaten. Ne kadar iyi davranırlarsa davransınlar evet elimi kelepçelemediler ama sonuçta polis eşliğinde evden çıktım. Yıllardır oturduğum mahallede polis eşliğinde evden çıktım, polis arabasına bindim, götürüldüm. Mahallenin muhtarı eşime, “Geçen hafta da öbür sokaktan birini aldılar göz altına, bir haftada bırakırlar, üzülme.” demiş.
Ondan sonra tabi çocuğumu evde bıraktım normalde yüksek lisans yaptığım için sık sık üniversiteye gidip geliyordum, çocuğuma önceki akşam diyordum. Çocuğum 4 buçuk yaşındaydı gözaltına alındığımda. “Yarın olmayacağım, sabah kalktığında babanla olursun.”, anlıyordu çocuk ama birden uyanıp da anne olmayınca aramış tabi “Annem nerede?” demiş. Ablam gelmiş o sırada, eşim kahvaltı hazırlıyormuş çocuğa. “Annen yok, herhalde hastaneye gitmiş.” falan demiş ablam, bütün odaları aramış “Gerçekten yokmuş.” demiş. Normalde benim oğlum annemlerle de çok yakın oturduğumuz için sürekli gider gelir, orada da kalır günlerce, aramaz çok fazla beni ama o süreçte herhalde çocuk da gerginliğin, üzüntünün farkında, durmak istememiş annemlerde. Habire benim her şeyimi annem yaptırsın demiş.
Ben geldiğimde de ilk başta bana karşıda sıcak davranmadı. Ben sarıldım “Oğlum isteyerek gitmedim, beni götürdüler.” dedim. Onun üzerine sarıldı, öptü. “Niye bu kadar uzun kaldın?” falan dedi, bunu yaşadığında çocuk 4 buçuk yaşındaydı. Daha sonra ablam tutuklandı, dokuz ay kadar, onun çocuklarına da benim oğluma da “Annen hastanede.” dedik. Daha sonra benim eltim doğum yaptı, hastaneye gittik, çocuk bana soruyor, “Anne, yengem de teyzem gibi mi hasta normal mi hasta?”
Çocuk onun farklı bir şey olduğunun, bizim bir şeyleri gizlediğimizin bilincinde yani. Benim orada tek endişem gözaltındayken tutuklanırsam çocuğum ne olacak? Ne kadar kalırım? Çocuğum ne kadar büyümüş olur çıktığım zaman? Hani uzun bir ceza alırsam bunu nasıl ifade ederim çünkü her türlü eğitimci olduğumuz için aşağı yukarı en az travma yaratacak şekilde olmasını istiyoruz. Mesela “Orada çalışıyor.” desek ayrı bir travma, parayı bize tercih etti. “Hastanede.” desek hasta mı, üzülüyor mu, iğne mi vuruluyor, çok mu kötü ayrı bir travma… Her türlü, çocukları da biz büyükleri de bu travmadan kurtarabilmenin herhangi bir yolu yok herhalde. Geçen ablama söyledim bu yarayı aldık artık herhalde hiçbir şey bizi geri döndürmez, eski halimize gelemeyiz…
Göz altı süreci orada polislere dedik “Nasıl olacak, şimdi buradan nereye gideceğiz, ne şekilde olacak?” Polis de devamlı adli suçlularla muhatap olduğu için sürekli onlar da oranın gediklisi diyeyim, girip çıktıkları için (biliyor) bürokratik işleyişi. Biz hiçbir şey bilmiyoruz şöyle mi olacak, böyle mi olacak, polis gülüyor nasıl bilmiyorsunuz. Orada söyledim, “Abi biz karakolun önünden geçmemiş insanlarız, mazur görün açıklayın bize.” dedim. Onların tavır ve davranışları da iyiydi ama sonuçta güneş görmeyen kapalı bir odadasın, parmaklıkların ardındasın. Bu psikoloji bile insana yetiyor. Sürekli aydınlıktasın, gece gündüz fark edemiyorsun, namaz saatlerini polislere sorup öğreniyoruz, o şekilde. Bazı yerlerde daha farklı muameleler olmuş X sehri özelinde ama ben öyle bir muamele görmedim. Tabi çay falan yok -onlar lükse giriyormuş- o yüzden sadece su var, bir de yemeklerin yanında verirlerse içecek. Dışarıdan ailemiz gelirse su aldırıyoruz, içerinin suyu içilmiyor. Oraları temizledik, yaşanılabilir bir hale getirmeye çalıştık bir hafta da kalsak. Çünkü sonuçta devlet malı dedik, hiç zarar vermemek lazım.
Hastanede demişler benim olduğum süreçte, keyfi bir şekilde gitmediğimi, çok hasta olduğumu bu şekilde açıkladım. “O yüzden, yoksa sana akşamdan söylerdim hastaneye gideceğimi.” dedim. Sonrasında çocuğum(la) sanki tek vücut bir insanmışız gibi yaşadık, hiçbir şekilde ayrılmıyordu. Ondan önce çalıştığım dönemde yaşı daha küçük olmasına rağmen ben 8-5 çalışıyordum ama ona tahammül edebilen çocuk bir saatlik üniversiteye gitsem ağlıyordu sürekli. “Gitme sen gittikten sonra saatlerce, günlerce gelmiyorsun.” vs babasıyla uyumuştu ben gözaltına alınacağım günün öncesinde, babasıyla erken uyumuştu, ben ingilizce sınavına hazırlanıyordum, ders çalışıyordum. Ondan sonra aylarca babasıyla uyumadı. Babamla uyuduğum zaman sen ikinci gün olmuyorsun diye dusundu ama tabi sekiz gün kaldığım için çok belki kalıcı bir travma olmadı. Ablamın çocukları daha yoğun bir şekilde yaşadılar onu ama bizde o kadar -hamdolsun- çok olmadı bir hafta kadar olduğu için, tabi yani yaşayan bilir. Benim çocuğum biraz ketum olduğu için çok fazla duygularını dışa vuran bir çocuk değil, yani o yüzden belki varsa da ilerde ortaya çıkacaktır muhakkak bu yaşta olan. 4-6 yaş arası zaten kritik dönem, hayırlısı olsun, yapabileceğimiz bir şey de yoktu.
Dostumuzu düşmanımızı gördük hani doğruyu söylemek gerekirse özellikle iş arkadaşlarım, insanlar ne kadar hak verseler de, senin masum olduğunu suçsuz olduğunu bilseler de bir uzaklaşma içine girdiler. Yani o gece olanlar konusunda tabi bir şey söyleyemem sonuçta halktan bir insanım ben, bir bilgim yok ama muhakkak farklı şeyler olduğu belli işin içinde. Yoksa ben hiç haberim olmayan bir şeyden dolayı niye sekiz gün gözaltında kaldım, niye on senelik memuriyetimden atıldım. Çok başka şeyler olduğu muhakkak. Orada gözaltındayken emniyet müdürü sorgulama yapıyordu bana “Biz size demiyoruz ki herkes darbeye kalkıştı, herkes darbeyle ilişkilli, herkes eline silah aldı da gitti demiyoruz.” dedi. Ben de durdum “Peki ne söylüyorsunuz? Niye o zaman buradayım? Böyle bir şeyle ilgisi yoksa neden buradayım?” dedim. Cevap veremedi tabi bunun sorumlusunun biz olmadığımız herkesçe biliniyor ama herhalde bir yıpratma, bir şekilde bu insanlara karşı olan kinin bize karşı bir tezahürü olduğunu düşünüyorum. Geçici bir şey olduğunu düşünüyorum inşallah çünkü ülke, millet adına üzücü sonuçlar doğurur. Bu süreçte kaliteli ne kadar eğitimci varsa ihraç oldu. Memleketin çocuklarına oluyor olan, eğitimdeki sıkıntılar da öyle hemen bir senede belli olacak şeyler değil. 8-10 sene geçmesi lazım ki bir neslin kaybolduğu, bir neslin ezildiği görülsün, anlaşılsın. Bizim çocuklarımızın yaşadıkları ve yaşayacakları da apayrı, yani onlar da ayrı bir şey..
Bizim aldığımız gibi bu yarayı Türkiye de aldı. Artık bundan geri dönüş olduğunu düşünmüyorum. İnsanların arasına artık bir kere girdi. Mesela ben işe geri dönsem bana mesafe koyan insanlarla bir daha görüşmem, selamlaşmam. Evet belki onlar da yanıldılar ama yanılmasalardı derim ben de o durumda. Aynı şekilde Türkiye de o yarayı aldı diye düşünüyorum. Artık farklı bir şey haline gelir yani bu sosyolojik bir çözülmeye yol açabilir ama tabi sağduyu lazım ama bu saatten sonra ben çok sağduyu da beklemiyorum insanımızdan. Demek ki bildiği tanıdığı insanlar farklıymış diye bir gecede, bir kalemde bildikleri halde silebildiler, o durumda da bende bu kırgınlık oldu, tabi çevremdeki benim durumumu yaşayan herkeste aynı kırgınlık var. Bu da öyle kolay kolay geçebilecek bir şey değil. Her şey yerine gelse, düzelse bile yaşadığımız şeyler iki senede edindiğimiz hastalıklar geçmeyecek, beyazlayan saçlarımız siyahlamayacak en basiti. Saç beyazlaması nedir ki en basit olan şey. Böyle çocuklarımızla kalan sıkıntılar, travmalar tabi bunlar belki bizden çok daha fazla (cocuklarimizda). Belki biz bunları yaşadığımız için, öncesini sonrasını bildiğimiz için biraz daha merhametli oluruz ama bizim çocuklarımızın çok da merhametli olacağını düşünmüyorum. Eşim ihraç olmadı, eşim işinden uzaklaştırma aldı; hala maaşının üçte ikisini alıyoruz bu şekilde.
(Çocuğumla ilgili) ondan ayrı kalma ihtimali.. Sekiz gün zaten göz önündeki ayrılığın haricinde bir de tutuklama ihtimali vardı tabi o süreçte bir anne olarak sorumluluğumu daha fazla fark ettim. Söyle diyeyim çocuğumu benden (zaten bağımsız bir çocuk) daha fazla bağımsız yetiştirmem gerekiyormuş. Kendi isteği dışında da insan çocuğunun yanında olamayabiliyormuş. O yüzden çok daha kendi ayağı üzerinde durmasını sağlamak gerekiyormuş, öyle düşündüm. Bir kadın olarak da daha gözaltı sürecinde biraz daha güçsüz hissettim ama sonrasında daha güçlü hissettim kendimi. Tabii ki bu çok daha zordu bizim için, kadınlar için. Ama bir akrabamız demişti “Daha önce de oluyordu darbeler ama memurlar sürülüyordu en fazla.” demişti. Biz birdenbire ihraç edildik. Bizim için tabi zorlayıcı oldu, bilmiyorum, eşim ihraç olsaydı belki bunu daha ağır bir şekilde yaşardık. Ama işte evi taşıdık, mesela kayınpederimgilin apartmanına geçtik.
Normalde kiradaydık, onlar kiracılarını çıkardılar, biz oraya geçtik. Ayrıldığım apartmanda komşularımla vedalaşırken hiçbirine söyleyemedim böyle bir durumdan dolayı taşıyoruz. Hani bu acı vericiydi insanların senin derdinle dertlenmeyeceğini düşünerek onlarla paylaşmamak ki ben o apartmanda altı sene oturmuştum. Komşularımla iyi kötü çalışmama rağmen bir muhabbetimiz vardı. Belki çocuğum hasta olduğunda gece kapımı çalarlardı. Çocuk nasıl oldu ya da hastaneye gidelim mi diye ama onların bile bu sıkıntıyı anlamayacağını düşünüp anlatamıyor olmak ya da kendi akraba çevremize ya da akraba, arkadaş çevremize. Şanslıyım ki benim iyi bir arkadaş çevrem vardı, hiçbiri bana sırtını dönmediler iş arkadaşlarımın haricinde. Ama açıkçası tabi zor, kadın fıtratı için daha zor… Sabah ayrı bir antidepresan, akşam ayrı bir antidepresan kullanıyorum. Sabah olanı günü daha rahat ve relax geçirebilmek için, gece olanı uykuya dalabilmek için. Uyku problemi yaşıyorum çünkü zaten mümkün değil. Sonrasında birkaç ay içerisinde sürekli bir ağlama krizleri.. Mesela bulaşık makinasındaki temizleri boşaltıyorum birden bire ağlamaya başlıyorum. Eşim “Bu normal bir psikoloji değil, kalk bir doktora gidelim, sen toparlayamayacaksın böyle.” dedi. Sonra gittim doktora durumu anlattım böyle böyle dedim bu iş, doktor da şaşırdı ben Eylül’de ihraç oldum, Şubat’ta gözaltına alındım. “Mart’ta ne oldu?” dedi doktor. ” Martta bir şey olmadı.” dedim. “Sanki her ay bir şey olmuş gibi”, “Evet, doğru.” dedim. Sirkülasyonu yoğun bir süreç…
Öyle başladım daha sonra çok randıman alamadım, doktor tekrar ilaçları değişti ilaca rağmen uykuya dalmada problem yaşıyordum. Ya da mesela gece ilacı almama rağmen uykuya dalıyordum ama tekrardan gece uyanınca tekrar uykuya dalamıyordum. Çocuğa karşı sürekli agresiftim. Sonraki süreçte çocuk artık çok evde durmak istemedi sürekli annemlere gelmek istedi benim gerginliğimden dolayı herhalde. Daha şurada 6-7 aydan beri toparlandığımı hissediyorum çocuğa karşı. 2 sene geçti üzerinden. İlaçlar olmasaydı zaten bu süreyi geçirmek zordu, ağlama krizleri kesildi. En ağırı da psikolojik yönü açıkçası. Eğer bunun bir zulüm olduğunu herkes kabul etseydi toplumda kabul gören bir şey olsa, herkes derdimizle dertlenseydi belki bunu bu kadar ağır yaşamıyor olurduk. Ama bunu kendi içimizde yaşamak zorundayız. Dertleşebileceğimiz evet sen de haklısın, sen de çok çekiyorsun diyebileceğimiz birisi yok bize. Bu bizi çok yoruyor, yıpratıyor. Geçen arkadaşın biri anlatıyor OHAL bürosuna (bir polis) gitmiş demiş (yaşadığımız psikoloji aynen bu) ”Ben sizin işinizi geri istemiyorum, bana itibarımı geri verin.” Gerçekten yaşadığımız tam olarak bu. Donanımlı insanlarız, eşim doktora mezunu, ben yüksek lisans mezunuyum. Bir şekilde yurt dışına da gitsek, yarın bir gün her şey değişse iş bulabiliriz diye düşünüyoruz ama bu yaşadığımız acılar kendi vatanında hor görülmek… Bir defa bir arkadaşa demiştim “Yurtdışına gitsek rahat ederiz.”, o da “Yabancısın orada.” dedi. Dedim “Burada da yabancıyım, çünkü her sabah kapıma polis bekliyorum. Daha ne kadar kendimi gurbette hissedebilirim ki?”
Copyrighted to Undaunted Voices of Turkey