Interview #18
She is a mother of four in her fifties. Her son, brother, son-in-law and her husband were prosecuted in different times. Never missing any prison visit to see her son in a city with 10-hour bus-ride, she experiences hardship upon hardship as multiple prosecutions hit the family.
English Translation:
As a mother I was devastated. We went through something so unexpected, to the point that it never even crossed our minds. Within my (extended) family there were no males left; I am next in line (to be prosecuted), I think. It may look like a harder situation as an outsider, but I have a different perspective. God (Allah) wanted us to go through this; if He had wanted to, he would have prevented it. I believe we’re going to have a wonderful outcome as a result of all of the hardships we’re going through, here on earth, as well as in the afterlife. I have passed on everything that I am going through to God. I believe He is the greatest of knowers and He will give what is best.
We went to visit a family (who are victims of the purges like us) yesterday. They were our distant relatives. Her husband had gone into hiding. He was not at home anymore. She had to move here (to this city) with her three daughters since her family was here. She had only her parents supporting them. We tried to support them, too. She was going through so many difficulties. One of her daughters had psychological problems. She was a sophomore in college. One day she started vomiting, and could not get out of bed. They took her to the internal medicine doctors, believing it was a stomach problem. The doctor could not find anything, so he referred her to a psychiatrist. I am glad we made time to go visit them and give some support. My daughters tried to cheer the girls up. The lady was constantly crying. She and her daughters were looking for jobs. Two of the girls already graduated from college, but they could not find any job. There were all these saddening stories, and we believed our condition was far better than the others. One of the girls was extremely scared about being followed and incarcerated. She even told my daughter that she was worried that they would prosecute my daughter because my daughter came to visit them.
(1)
I am giving full consent for these recordings. I have 4 children. The youngest one started college this year. The other 3 all graduated already. My eldest son studied to become a district governor. After 4 years, he graduated, and he successfully passed the qualifying exam. He was appointed to a position in the city hall. Our hardships began at that time. They dismissed 5 or 6 people after passing the qualifying exam in that year. My son was among them. We were very saddened at the time. My son and his wife were even sadder, to be honest. He had dreams of serving the public.
Prior to this, he was working elsewhere, where he had a desk job. That position had better pay, but that was not what he wanted to do. He quitted that job, and started to work towards his goals. He said he wanted to serve the public as well as be involved with them. For one year, he had no social life. He put all his time and energy toward his goals. He made so many sacrifices, and in the end it paid off. He was able to get into the qualifying exam to serve in the district government. He passed the exam. However, after the exam, they dismissed 6 people from the finalists. My son M. was one of them. As a family, we were all very saddened by this, because we knew how much effort he had put into this goal. Then afterwards we acknowledged that it was fate, and whatever had happened was probably for the best. Later on they told my son that he would be given a position elsewhere as a civil servant, but they hadn’t told him where it would be. In the meantime, he was still working at the district governor’s office. He was also doing an internship at the governor’s office. As he was waiting to be appointed to another post, he was suspended. He was suspended for approximately a month.
While he was living and working in A., he was suddenly detained by law enforcement. He was detained for 15 days. When we went to go and visit him, they did not allow us to see him. We then got permission from the prosecutor to see him, and so we did, but only for a total of 5 minutes. He was behind metal bars with a sign on the door reading “counterterrorism”. (Cries) I saw my son for 5 minutes. We had so little time that all I could do was to ask my son how he was. I didn’t have time to ask how long he would be there or get any kind of information. There was a police officer waiting there while we spoke. After we visited my son, we returned back to our hometown (city of E) because it wasn’t yet determined when he would be taken to court. A lawyer was assigned to my son, and we got the chance to speak with him. The lawyer told us when my son would be seen in court but he did not talk to us about the possible results. It was possible that my son might go to jail, but we still didn’t know anything. We had been meeting with the lawyer but he never said anything. We didn’t know that much about the steps involved in court procedures, so we weren’t sure what would happen next. We went to see my son when the time came for him to testify. They questioned him for 3 hours. The public prosecutor must have sent his statement to the judge, I’m not entirely sure, but they released him. At that point we were so happy. My son rented a place for himself and his wife. They went there and we returned to our hometown.
After a couple of months, they called my son again to the city in which he was employed. They wanted him to testify again. We spoke with my son before the trip. He said that he would visit our hometown afterwards and he would stay here for a couple of days. He told us to pray for him. We thought he would just testify and come back. Apparently they called all of his colleagues from the governor’s office as well. My son knew this but he didn’t tell us at that point. When my son got there to testify, they arrested him.
This was our second devastation. He was fired from his position before he was detained. It’s hard to say, but you get used to it. Everything came back to back, before we got used to one thing, the next one came our way. When we got used to one heartbreak, another one came into our life. While we were trying to get used to his dismissal, they took him back. My son’s wife took their child. I’m a mother, seeing all of this hurt my heart. I wished they would have taken me instead. My husband went to the city in which my son was detained, but we didn’t know which prison he was in. It was a non-contact visitation day. He saw my son that way. We found out that the next week there was a contact visitation. So, we went there with the whole family. The prison was 40km away from the city.
Before they let us into the visitation, they searched us entirely. It was very stressful to get into the prison. They made the visitors wait for several hours before they were allowed inside. We saw older people who had a hard time going through security. It’s almost like they made it difficult on purpose. We then had the opportunity to spend 40-45 mins with my son. The return was difficult for us. Once we returned home, we knew that all we were going to do was looking forward to the next visitation. The prison was 10 hours away which meant we couldn’t go every weekend. We would write letters back and forth. It was hard at first, but we got used to it. We got used to a lot of things.
(2)
After a month, just as we were getting used to it, my brother was arrested. He was a faculty member at X University. He was arrested and detained for a week. It was New Year’s day. My son had a contact visitation that week, and we wanted to go and see him again. My other siblings helped take care of my brother’s family. My brother was going to testify. It was very crucial as it would determine what would happen next: Whether he would go to jail or not. We spoke with my siblings, we all prayed, and then we parted ways. My siblings went to the courthouse and we went to go see my son. Along the entire trip we prayed for the best, we hoped my brother would be released. On our way back home we got the news that my brother would go to prison. We had had so much hope. We were hoping he would be released, but he wasn’t. Sadly, we got used to that as well. We were so grateful that they were alive and healthy. No matter what, we had so much gratitude for the state of all matters. Their (my son’s and my brother’s) children were all in good health. Sometimes we would see others in worse conditions. People whose families were imprisoned but they had no means to take care of the rest of the family. Some families were left in poverty.
My brother’s court date took longer to come. After a couple of months his criminal charge was prepared. He was taken into custody with about 25-30 other people and they all had the same court hearing. During the first court hearing nothing happened, so they set a date for a second hearing in 3-4 months. We had no choice but to wait it out. We were waiting outside and he, inside. My brother’s second court hearing was the same day we would leave to see my son. First we went to the courthouse for my brother, waiting in front of the courthouse for the entire day. My brother was inside with his lawyer. My brother’s wife and I prayed everything would go well. We were getting information via text from his lawyer, but then our bus departure time came and we had to leave. We bid farewell to my brother’s wife and left to go see my son. We had to get to the prison by 9:30AM to see him by 11AM. All the while, my brother was still on my mind. My two children (H.. and R..) were beside me at the time when we received news from my brother’s wife. She called my son, H.., I think it was around 12 pm. I could tell from the way his face dropped that it wasn’t good news. My son H.. said they sentenced my brother to 9 years in prison. That news shattered my world.
The bus ride was quite difficult. I couldn’t let myself go and cry but I wasn’t feeling well at all, either. My blood sugar level or my blood pressure level significantly dropped at once. But I had to be patient. My children were with me, they helped out and gave me medication, and I felt okay again. When we visited my son, he asked about his uncle. We told him the news and he was so upset by it. After the visitation we headed back home in the afternoon. Every time the travel to visit him was so easy, but the return was so hard on us. We were sad to be leaving him there all alone, but we were also physically very tired. Like that, my boy stayed there for a year. One year had passed in this condition, we would go to see him at every time we could. Each time someone else would go, but we would never miss an opportunity to see him. We wanted to make sure that he knew we were there for him and we also wanted to see him. My son was arrested on November 24, and his court date was December 12. Before December, my son-in-law was also arrested, too. He was an ex-police superintendent who had been dismissed from his job a year before. My daughter and her husband were staying with my son-in-law’s parents for a year. When they came to visit us during Eid, he was taken.
While we were still waiting and longing for my son to be released, they arrested my son-in-law. My son-in-law was only detained for one day, and we waited for him in front of the courthouse. He wasn’t there for long, so we thought he would be let go. We kept on asking the policemen the situation of the son-in-law’s trial. After 5PM no one was allowed to go into the courthouse, but we were waiting outside until 7PM. The night prayer had passed. Everyone was going back home but we were still there waiting. We asked again what the situation was inside to a policeman there. He told us they couldn’t tell us anything as he was still testifying. They were very nice to us, God bless them. None of the policemen ever yelled or raised their voice towards us. There were some who would reprimand you as if you were guilty and treat you like a criminal. As we were waiting, the door opened and my son-in-law walked out with papers in his hands. His hands were not handcuffed so I thought he was free. But that was not the case. The men beside him were apparently undercover policemen, they were young just like him. When he came out and saw us, he was surprised that we waited for him. They didn’t tell him that we were outside. As he walked over he got emotional. He asked us if we had waited for him and came to hug us all. He bid us farewell and said God bless you to us all, and just like that they took him away.
(3)
At this point I was so tired. My son-in-law got emotional. He hugged his wife. He hugged us, and walked away waving at us. We thought they were bringing him to the city in which he was employed, but they were bringing him to another city which was closer to us. We were relieved as it would be easier for us to go and visit him. We got into our car and went back home. We were very upset. We cried so much, but we never rebelled against what God had written for us. We left it up to God. As we knew that they were innocent, so did He. They were innocent and we had no suspicion. I knew my children were not off track. I never suspected them of wrongdoings. I was always grateful for my children and what they had accomplished. I don’t know what to say…(cries) And that’s how my son-in-law was taken from us.
I always prayed, I knew that God was listening and that He knew best. If He had wanted, no one would have been able to do these to any of these innocent children. But this must be our trial. I can’t find the words to explain myself right now. I always prayed, I was always so grateful. I know that all of these hardships will return to us as rewards, here as well as in the afterlife. I’m so grateful that we lived what we lived. I am content with my situation here, but in the afterlife, I will ask the cruel tyrants that caused all of this for what they did. I will never forgive them; them and their supporters. As a mother I will never forgive them. I don’t curse, as I know that God is the All-Seeing and He knows what to do. God knows better than we do. God knows us better than we know ourselves.
Eventually, we got used to and adapted to everything. We got used to my son-in-law’s absence. My son had a court date on the 12th of December, and this was his first court date. We had hope for him, but we were also worried that he wouldn’t be released. We met with his lawyer. He told us the situation was uncertain. Some of the people in similar cases were found guilty while some of them were released. We prayed so much. My son had asked us to pray for him. He said that he was at ease. He said he was confident and that we didn’t need to drop our heads and be sad. He was doing well where he was. My son, who was in that condition, was the one trying to reassure us and make us feel better. These days too shall pass. All of those who were in prison, my son, my brother, my son-in-law, they were all in good spirits. It was as if they were so aware of what was going on. May God bless and protect them all. When they were at ease, so were we. They never complained. As my son’s court date was approaching, he sent us a letter. He was emphasizing over and over again; if it was in God’s will for him to be released then he would want to be released, but if God had put it in his fate to be incarcerated he said he would be content with that. He said that God knows best. All three would say the same thing. They all prayed for what was best for them, and only God knew that. I am so happy and grateful that God has blessed us with such children, siblings, and son-in-law. May God bless them all.
So the court date arrived. All of my siblings were so supportive during this time, they all prayed for us. We had so many relatives and friends, and it was in this time of hardship that I got to know everyone’s true colors. Most of these so-called friends turned their backs on us. But they didn’t know what we were going through. They weren’t aware of the situation. I was upset and hurt, yet I wouldn’t wish these hardships for any of them. If they had lived through any of such events, I would be with them. I believe only by experiencing similar situations, they would be able to understand us.
On the day of my son’s court hearing, thankfully, my siblings came to visit us, and we gathered and prayed. Suddenly, we received a phone call. My son was released. We were so happy, but our happiness was only half, as the others were still in jail. There were so many friends and relatives who had family in jail so we had to hide our happiness. If not, we would feel guilty. Because of this, we hid these news from our friends. My brother and son-in-law, they were at least men. There were many women in prison. We saw these people during visitations in jail. Sometimes they would bring the children of detainees to have them visit their parents. In some cases, both parents were in jail. When you saw those kids in such situations, you could tell the hardships they’re going through just by looking at them. Then, you feel guilty about complaining. Sometimes those children who were left behind when their parents were imprisoned were taken care of by other family members, but sometimes they were left on their own to fend for themselves. So you would see that some of them were miserable, probably because they didn’t have the financial means to afford otherwise. It hurt to see people in such a state. It’s painful that we cannot help, as we were also victims who were going through hardships. There were so many children in this situation.
There was nothing we could do but pray. I went to visit my brother in prison. He seemed very resilient, I could tell that he was doing well. He was always saying that ‘He’s grateful for his situation and that he’s waiting for the day he will be released.’ He asked us to pray. That’s all they wanted from us, our prayers. If they were good then we felt good, too. And they said that if we are doing well then they also feel well. It’s sort of a mutual agreement we have. I told him not to worry and that his wife and children were all very well. He said he had no worries because he knew we were by his side. Hearing that made me feel so much better. He said that the only thing there was that they missed their families, and that was all.
(5)
Thankfully, on April 5th, my brother will have his first court appearance. We are all focused on that. He wrote us a letter and in it he said if God had written in his fate for him to stay in jail, he would not complain. If He had written for him to be released, he would be grateful. It’s hard to believe but he actually said that. They are content with whatever God has put in their way. They have completely submitted themselves to God. They’ve become different people in jail. They have started fasting during the three holy months. It’s hard to do this when you are busy with daily life. But they have increased their worship since they are in prison. They were usually fasting on Mondays and Thursdays before they went to jail. And now that the three holy months are approaching, they started doing that. May God accept all of their worships. Their life in jail is nice in the way that they have had so much time for worship. Yes, they’ve had some hardships in jail as well, but still. May God reward them by protecting them from any hardships in the afterlife. That’s all that comes to mind for now.
(5)
[Questions and Answers]
When my son was incarcerated my grandson was only one year old. He didn’t know what was going on. My daughter-in-law didn’t bring my grandson to the first visitation because he was young. At that point my daughter-in-law and my grandson lived with her family. It was a 15 hour bus ride, which is a long time. It would also be very difficult to keep him busy. For the second visitation, we figured out that there was a one-hour flight from their city to another city which is one hour away from the prison. But they had to fly one day in advance, as flying in on the same day wouldn’t give them enough time to make it to the prison as we had to be there at 9:30AM. With my husband, we went to the city in which the airport was located to meet my daughter-in-law and grandson, and we stayed there for a day. We rented a car to pick them up and drive back to the city near the prison. It was winter and it was snowing. Thankfully, we all got there safely. My grandson turned one year old two months ago. It had been three months since he last saw his dad. He had forgotten his dad. My son had taken him into his lap but he slightly pulled away to look at his dad’s face. I thought he did not recognize him. Once in a while he would pull back to look at his dad. As time passed, the visitation was 40-45 minutes, he got used to his dad.
Then, when the time came for us to leave, my grandson started crying as he didn’t want to leave. We tried to distract him. In the next few visitations, my grandson remembered his dad well. My daughter-in-law and grandson travelled during the night the next time. We found better flight times. One of the times there was a flight in the morning, but it had a return that had a layover. My daughter-in-law waited for hours at the airport with her son. Sometimes she would land in different cities and would get a shuttle to the prison. We would meet her there sometimes. She would have hardships coming to the visitations with her little son, and we would have hardships getting there with my husband. But our visits were not that bad compared to others. There were some families who travelled from all corners of the country to see their beloved ones. There were some who didn’t know how to get around and others who had financial problems. A two-way trip for two was approximately 400-500 Turkish liras. That was a big amount for those who are not well off. You also needed to provide some money for those in jail, too. The prisoners were using the prison convenience store to buy fruits and other necessities. They couldn’t buy much from the outside.
One year had passed like this. We travelled back and forth to prison several times. Thankfully, it was just for a year. Some of his friends are still in jail. There were some who were not released, therefore we were truly still very thankful. As I mentioned, it was hard to be happy about my son’s release as we know there were so many other innocent loved ones who were locked up. Generally speaking, everyone was just down. Everyone was so patient, and submitted themselves to God. Some were not in this situation, but thankfully most of the people that I knew were in this way. All of them were in this patient waiting game. During the visitations, you have short-lived happiness of finally seeing your loved one, but that goes away as you get ready to leave them behind again. The children were so sad, it wasn’t easy for them. Some of the elderly were so old they were using canes. There had been instances of some visitors’ fainting as they left their loved ones behind. We had seen so many different situations. So much has happened. And it is still happening.
(6)
My husband was also taken into custody. They came home near the morning prayer. My husband had gone to the mosque to pray. I prayed at home. I hadn’t gone back to sleep and my husband had just returned back home. The doorbell rang. It was a little past 7am. A few people had informed the officials about my husband. My husband had been the president of an association. Everything was legal about the association. It had been a place of meeting for those who were retired but still wanted to be a part of something. The ownership of the association had been legally under my husband’s name. They had told my husband that someone had given his name so it could be investigated. Some of his friends had already been interrogated. Since the association was under my husband’s name, they had to give his name. They had asked his friends what my husband’s role had been in the association. Therefore we were already expecting the police. When the doorbell rang, guessing who they were, we opened the door. The police had already visited our neighbors. Apparently they thought we would try to flee so they made the neighbors open their doors. All of our daughters were home, all the kids, some were sleeping and others were awake.
We asked for permission to change and get all of our things in order but they said no. They wanted to wait inside, so we let them in. The kitchen was empty, so I told them to come inside. They were 4 or 5 people, one of them was female. We quickly got up and made our beds. I told them they could start. The female officer searched the bedrooms, the girls’ rooms and my bedroom. The others searched the living room, the kitchen, and the entry. They didn’t search in much detail – they checked drawers, but not to the extent of inside pots and pans or between books as they did at some other homes. They searched, but didn’t find anything. There wasn’t anything to find anyway.
My son was going to go for his military service in two days. He wanted to write a letter to his uncle and his brother-in-law. He wanted to say thank you for everything they had done for him. He had written one of them and placed it on the coffee table. The policemen found it and questioned my son immediately. They asked him who he had written it for, and why he had written it. They actually knew quite well who it was written for, they knew everything, that my son had gone to jail, and that he had written the letter to his brother-in-law. In the letter, my son kept on referring to his brother-in-law as just “Brother”, and they asked who that was (“Brother” is also a common term used by Hizmet Movement followers to address each other. Hizmet movement is a religious movement which was accused of organizing the attempted coup and declared a terrorist organization by the Turkish government.). We told them that because my son was going to go to serve the military he wrote his brother a letter. They then took a picture of the letter and sent it somewhere, but we don’t know where. They couldn’t find anything else. My husband and I didn’t have smartphones. They looked at our phones but then they said they didn’t need to take them. There were three laptops. They asked to whom they belonged, and we said they were our children’s. Thankfully they didn’t take them as well. I told them my husband and I don’t use the internet. Next, they told my husband to get ready, as they were going to take him. We were used to this. We prepared a bag of clothing and basic necessities for my husband. We hugged. He said God bless you to us all, and he bid us farewell. Then they took him away.
My husband’s arrest was the easiest one for us as he wasn’t leaving behind any little children and he wasn’t newly married. My daughter had cried a lot after they took her husband away. Anyway, we were used to it. We cried, we were upset, but then I told all of my kids to gather yourselves up. There was nothing we could do. Our Lord is Great and He would guide us to a way. So some left for school and some for work. After that my son and I called the police station and tried to get some information about my husband’s whereabouts. We wanted to know where he was and when he would testify. At first we could not get any information, but then we drove to the police station and found out he was there. There had been some pieces of clothing that my husband had forgotten so we wanted to give those to him, but they didn’t take them. They told us that he was safe and that he was doing well and they asked us to leave. We returned back home.
The weekend passed and we called again. They gave us a number that we could call for information. We called them on Sunday. As it was the weekend, we assumed they would make him testify on Monday. He had to first testify at the police station, then to the public prosecutor, and finally to the judge. At that moment he was testifying at the police station, but we didn’t know. His lawyer took the phone. A lawyer was assigned to him, and we didn’t know who he was. Then, the lawyer called us and said that my husband was testifying at the moment. He would give more information later after they were done.
Fortunately, the lawyer was a very nice person, he was concerned and took good care of my husband. He took care of my husband in the same manner he would do to other clients who would have paid him. Apparently my husband had testified for 3-4 hours. With the lawyer by his side, they asked my husband whether he knew about 200 other people. Then they went to the courthouse, and the lawyer told us that my husband would testify there the very next day. The lawyer told us they would get to the courthouse at 10:30AM. The next morning, my son and I got ready to go to the courthouse. When we had gotten there, my husband had testified. The lawyer came beside us and I asked him if I could see my husband. He said that it was prohibited for us to see him, but he told me to wait somewhere. I waited there for five minutes and my husband was approaching with a policeman. When he saw us he got so happy. He said that he was doing well and that we shouldn’t be worried. God bless that policeman as he allowed us to talk for two minutes.
They put my husband in a shared room with 6-7 others. He had other friends there too. These friends were from the same association. The public prosecutor was requesting for them all to be arrested. We waited in the hallway where they closed off both sides. They brought 5-6 other people to wait there. They were all older men as they were retired. The association was for retired men, they used to learn and read the Quran, have conversations and debates, and all sorts of other social activities which included table tennis, it was a place for these men to socialize.
They were all bearded and over 60 years of age. All of their wives and children were there as well. They sat them all down and said that there could be no talking or communication of any sort and also no rioting. They thought we were like the other criminals; we didn’t have any intention to cause trouble. They started to take them all in to give a statement in front of the judge one by one. Apparently they entered through one door and exited from another so that none of them could talk to one another. We all thought that they waited in the courtroom after they gave their statement. And then after they were all done, they had them wait in the hallway.
Now the judge was going to announce his decision. All of the lawyers gathered with us in the hallway and at that point we were so anxious. What would happen, how many of them would be found guilty and how many of them would be found innocent? We were waiting in this uneasy state, praying. And then they went back inside. It didn’t take long, maybe 5 minutes. The judge had given a collective decision. May God bless the judge and may God speed him as his verdict was collectively not guilty for them all. Everyone who was waiting there for their family members was so happy. Some of the younger ones were cheering. Everyone was hugging and so overjoyed. It wasn’t just our family but even our friends were there to help and support us. It was really nice. Everything worked out so nicely. If some of them were found guilty and others were not some families would have been so saddened. Everyone took their husbands and fathers and returned home. I’m not sure if the judge’s decision was influenced by the fact that all of the accused men were elderly because usually the justice system is brutal and strict towards the younger people who are accused. But the reality is, the younger ones usually have more people waiting for them.
(7)
This was what we experienced last. We were very grateful to God. I came and performed a prayer of gratitude. It’s hard to be happy because so many other people have loved ones in jail. I wish everyone’s situation got better like ours. The young population is spending their most dynamic and fruitful years locked up. Of course there must be some sort of wisdom for us to see in all these events. Hopefully these hardships will help them in the afterlife. We believe that, thank God. And that realm is more important we believe. Now we are waiting for their indictment, and until that day we must be patient. We don’t know what will happen in court, but there are some people that are taken in and found guilty in their first court appearance. Some in the second. There is never a guarantee. My son has a court date in June, and we don’t know what to expect. May God protect him. Like I said, I am hopeful, but also scared. But, of course, God knows best.
My brother has two sons. One of them was going to start university this year, but couldn’t get the score he wanted to. He couldn’t study effectively. His dad was not there. He’s preparing again this year, but he’s not hopeful. I don’t know. He can’t focus. He was the top student in his class, he’s very brilliant but this is the case right now. Hopefully God will help him with this exam and he will get a good score. The younger one is in fifth grade. He doesn’t know much about his father’s situation. We told him ‘His dad was teaching at the prison. They need his dad there and that he would work there for a while. They were giving him a lot of money for it.’ And he believed us. Now he goes to every contact visit. He asks his dad when he will return home. He tells his dad the money he has made is enough and that he misses him. My brother responds by telling him he’s almost done and that he should be patient. He tries to distract him in this manner. Before he was sentenced to nine years we were always waiting hopefully. But now that we have a date it becomes harder to wait. Because this time, there is nothing we can do to change it. Of course we don’t abandon our hope from God, we would never do that. It’s hard to explain this to kids, to his son. Thankfully they never needed anyone’s financial support in these hard times, but morally, they are so tired. One of his sons is going through adolescence and the other is at an age and also of nature where he needs more attention. It’s tiring, but there’s nothing we can do about it.
Thankfully we are all living in the same building. My sisters are also very supportive. They are of so much help. They help out with going out for errands and also babysitting my nephews. My sister-in-law is aware of their help and is so thankful. She always says may God be pleased with all of us as we support her. She says she could not do it on her own. She says that she could not have carried this load on her own. But we say that’s what family is for, we are here for the hard days. Everything we do for her, we do with pleasure and with our heart and soul. She said she feels like a burden, but we said of course we would do everything we could to help her. We have all been very close-knit during these times. God willing we will get over this and survive.
My sister-in-law and her sons all get psychological help. When I last spoke with her, she said she also feels like she is in jail and that it grips her soul. She said she feels like she is suffocating. Each day differs so much from the other. Some days we’re well, other days we’re the complete opposite. We’re human. It’s hard to persuade oneself to feel okay all the time. Days do pass, and they pass fast somehow. It has been almost 2 years now. My brother says the same, that somehow he doesn’t even realize the days passing as they are reading, worshipping, and finding ways to stay busy. But of course there are times when they get bored. Some of the former prisoners tell us about what it was like to be in jail. However, the current prisoners don’t say anything about their circumstances, almost as if they’re keeping it a secret.
Part 8:
I hope I have been of help. I honestly didn’t know I would be this emotional about it all, my apologies. In this situation, the true victims were the children. The older people with loved ones who were taken to jail are okay, but children who are at an age when they need their dads or moms the most, they are the ones who really suffer. We lie in a thousand ways to the little ones to distract them. But sometimes they ask very unexpected questions. Apparently at school everyone was talking about their dad’s job, and in that situation my nephew didn’t know what to say. His classmates asked him what his dad does for a living and he was speechless. If he said his dad was in jail, you can just imagine how the other children would make him feel. Maybe they would bully him or question him as to what his dad did to be there. Truly, we live through so much stress due to all of this. But thank God, we believe that He wouldn’t put us through these situations for nothing, and that there must be wisdom in all these. And because thinking in this way, trusting God’s judgment makes things easier to bear. If not it would be very hard. My sisters always ask how I stay so patient, but they look at the events differently. For them, our loved ones are serving time while they are innocent. And they think, why aren’t more people aware of the truth, and why aren’t more people supportive of us? But the truth is these thoughts make them more sad. I tell them it doesn’t matter if most people aren’t supportive of us, we have God by our side. I ask them why they get so upset. They wouldn’t want to associate with anyone who wasn’t supportive of us, but I tell them that we must still fulfill our duties, they are our relatives, we cannot just erase them from our lives like that.
But they think differently. They get mad at me for not being able to push our relatives out of our lives. But I tell them I cannot do that. God should question them for shunning us and not me. Everyone is responsible for themselves. I can’t be like that. I wouldn’t feel comfortable.
Relatives aren’t something you can just get rid of. If they make a mistake, God will judge them but I cannot. Everyone needs to do their part. Everyone’s actions speak for themselves, it displays their personalities and background. I guess my relatives are like that, but there is nothing I can do, I cannot change that. Not everyone can have the same mindset. If that was the case, there would have been no problems. Since that is not the case, that’s why our lives are filled with problems.
They have been telling me to get help for two years. Some sort of psychological support or medications. I told them I was good and that I didn’t need it. Everytime they see me they tell me I will be burned out and that I shouldn’t be stubborn about it. I know myself, that I don’t need any external support. At last they convinced me to go see a psychologist. I only went so that they could stop talking to me about it. They prescribed me medication because I can’t sleep at night. I have sleeping problems. There was one pill for the day and one for the night. But I forget to take them, and seriously have not seen any improvement so I stopped taking them. I’m not used to a pattern like that. I told them I was good, and I know myself.
We’re very thankful as we are all doing good. We are healthy. Our young ones are also healthy. We have food to eat and water to drink. We have a lot to be thankful for. Yes, of course we also have a lot of things to be sad about, but up until all of these events we lived a very happy and stress-free life, so this was bound to happen. Our prophets went through so many hardships, many religious scholars also went through a lot of bad times. They bore so many hardships. The amount of stress we are exposed to is normal. But I’m so thankful that I am at a mature age. It must be harder for the young ones, may God be their helper. It’s also difficult for the elderly. If my parents were still alive it would have been so hard for them as well. We’re very well, thank God, we don’t have anything to complain about. We know that all that comes our way is from God. We know that it will all end well. I am at peace, but that doesn’t mean that I will ever forgive those who have caused us so much misery. I will never ever forgive them.
They are innocent, they aren’t guilty, but it will still take time. I don’t know how much time it will take, but I am hopeful, God willing.
Turkish Transcription:
Ben gerçekten bir anne olarak tabii ki çok üzüldüm. Hiç beklemediğimiz hiç aklımıza gelmeyen bir şey yaşadık. Bizde zaten erkek olarak kimse kalmadı sıra bana geldi diyorum. Yani belki de dışarıdan bakmak insana daha zor gibi geliyordur da ben biraz daha farklı bakıyorum olaya. Rabbim bize yaşatacakmış. İsteseydi engel olurdu. Bu yaşadıklarımızın çok güzel sonucunu alacağız inşallah hem burda ahirette. Böyle düşünüyorum. Gerçekten Rabb’ime havale ettim herşeyi. Rabbim her şeyin en güzelini biliyor, en güzelini verecek.
Dün bir aileye gittik. Bizim akraba idi. Onun da eşi yok yani kayıp (saklanıyor anlamında). Üç tane kızıyla kadıncağız başka yerdeydi buraya taşınmış, ailesi burada olduğu için.. Bir tek kendi ailesi yanında kızın çok şükür. Biz de uzaktan akraba oluyoruz. Hani yanında olmaya çalışıyoruz. O kadar sıkıntı çekiyor ki şu anda. Kızının bir tanesinin psikolojisi bozulmuş. Üniversite 2. sınıfa gidiyordu. Midesi bulanmış kusmaya başlamış. Hiç kalkamıyormuş, devamlı yatıyormuş. Dahiliyeye götürmüş mide ile ilgili bir şey zannetmiş. Sonra doktor yok bunda bir şey, psikiyatriye götürün demiş. Biz de iyi ki gitmişiz, düşünmüşüz dün isabet olmuş rabbimin izniyle. Bizim kızlar da ona çok moral oldu. Gittik yanında olmaya çalıştık. Kadın iki gözü iki çeşme ağlıyor. İş arıyor. Kızları iş arıyor 2 tanesi üniversite bitirmiş evde. Üniversite bitirmiş iş yok. Onlar iş arıyorlar. O kadar şeyler var ki, biz onların yanında gerçekten çok çok daha iyiyiz. Çocuk böyle her gördüğü şeyin hani bizi mi takip ediyorlar, bizi mi almaya geliyorlar, (kızım)R.’ dan için bile, yani bizimle görüşüyor onu da alırlarsa falan diye düşünmeye başlamış çocuk.
(1)
Ses kaydımın alınmasına razıyım, haberdarım. Benim 4 çocuğum var. En küçüğü üniversiteye başladı bu sene. Diğer 3 tanesi üniversiteyi bitirdi. En büyük oğlum bitirdi. Kaymakamlık istedi, onu kazandı. 4 sene eğitim aldı o konuda ve 4 senenin sonunda başladı bizim sıkıntılar. 4 senenin sonunda bir sınavla atamaları yapıldı. Ama bu sene farklı oldu. Bu sene dediğim onların sınava girdiği sene beş altı kişiyi elediler. Tabi buna çok üzüldük o zaman. Kendileri eşiyle -evliydi oğlum- daha çok üzüldüler gerçekten. Çok hayalleri vardı halka hizmet etmek istiyordu.
Daha önce başka bir işe girmişti bilgisayar başındaydı o işi, maaşı da daha fazla olmasına rağmen o işi tercih etmedi bıraktı. İstifa etti buraya geçti yani halkla iç içe olmak istedi. Halkıma hizmet edeceğim dedi ve çalıştı. Bir sene oturdu çalıştı. Hiç sosyal hayatı yoktu yaşamında. Çok fedakarlıklar yaptı. Tabii sonra kazandı. Sınavlardan geçti. Sonra 6 kişiyi elediler. Bu 6 kişinin içinde (oğlum) M. de vardı. Sonra dediğim gibi aile olarak, sülale olarak Biz beş kardeşiz. Hepimiz 25-30 kişi sadece bizim taraftan eşim hariç çok etkilendik. Çok üzüldük. Neyse dedik kader, nasip, kısmet. Sonra dediler sana başka bir görev vereceğiz. Memurluk. Artık nerede vereceklerdi onu da bilmiyoruz. Derken kaymakamlıkta çalışıyordu daha. Valiliğin yanında staj görüyordu zaten. Oraya gönderdiler orada beklediler. Ama başka görev vereceğiz dediler derken açığa alındı bir anda. Zaten açıkta çok kalmadı galiba, bir ay mı kaldı tam bilemeyeceğim. A.’daydı o görevi, A.’da gözaltına aldılar. Aniden yani, daha çalışırken. İhraç olmamıştı o zaman. Gözaltında galiba 15 gün kaldı. Gittik orda ziyarete gözaltındayken tabi göstermiyorlar. Savcıdan izin aldık. Bir 5 dakika hemen. Demir kapılı, terörle mücadele yazan kapının arkasında. (ağlıyor) Çocuğumu 5 dakika gördüm. Sadece hal hatır sorduk o kadardı. Hiç bir cevap alamadık da, ne kadar kalacak ne zaman çıkacak hiçbir bilgi vermiyorlardı. Başında polis bekliyor. Sonra orada bırakıp (memleketimiz) E.’ye döndük. Çünkü savcı karşısına ne zaman çıkacağı belli değildi orda. Geldik. Birkaç gün sonra baro avukatı vardı onunla görüştük. O bildirdi ne zaman çıkacağını savcı karşısına. Ama tabi içeri de girebilirdi çıka da bılırdı. Hiçbir şey belli değildi. Avukatla görüşüyoruz. Avukat hiçbir şey söylemiyor. Biz bilemiyoruz hukuku. Ne yapacaklar hiç belli olmuyor. Gittik, orada bekledik savcının karşısında 3 saat ifadesini aldılar. Savcı Hakime gönderdi galiba, hatırlayamıyorum. Sonra oradan çok şükür bıraktılar. Gözaltından çıktı. Çok mutlu oldum o kadar çok sevindim ki anlatamam. Neyse eşiyle bir yer ayarlamışlardı orada kalmaya gittiler. Yazlık gibi bir yer. Oraya gittiler. Biz (memleket) E. ’e döndük.
Sonra geldik 1-2 ay sonra tekrar T.’tan çağırdılar onu. Gel ifadeni alacağız tekrar diye. Konuştuk. Dedi anne T.’a gideceğim. Dönerken E.’e uğrayacağım bir kaç gün orada kalacağım diye konuştu, dua edin dedi. Hiç aklımıza böyle bir şey gelmedi ve ifadesini verip gelmesini bekliyoruz. Onun gibi bütün kaymakamlıktaki arkadaşlarını almışlar tabi bize söylememiş kendisi aslında biliyormuş ama durumu o gün. T’ta tekrar ifadesini almışlar ve o gün orada tutukladılar.
İkinci yıkım oldu. O arada tabi ihraç oldu gözaltına alınmadan önce.. yani alışıyorsun. Üst üste ona alışıyorsun, öbürü geliyor. Ona alışıyorsun bu sefer başka bir acı, başka bir sıkıntı. Biz ihrac olduğuna alışırken bu sefer bu oldu. Çocuğu eşi aldı. Ben anneyim yani o kadar benim ciğerim yandı ki anlatamam. Dedim keşke beni alsalar yerine. Hemen babası gitti T. Cezaevi nerede bilmiyoruz, karakol nerede bilmiyoruz. Gitti, “Bugün kapalı görüş varmış.” dedi. Telefon ettik ona göre gitti zaten burdan. Sonra geldi bir hafta sonra da açık görüş varmış. İşte bir arabayla hepimiz ailecek gittik. T.’dan 40 kilometre falan daha dışarıda cezaevi. Sora sora bulduk.
Görüşe girene kadar bir sürü aramalardan geçiyorsun. Bir sürü sıkıntı yaşıyorsun. Öğlene kadar kaç saat orda bekliyorsun, yaşlısın. Hadi bizde o kadar sıkıntı yoktu, çok şükür halimize de. Görüyorduk öyle olanları. Görüşü yapıyorsun Neyse 40-45 dakika işte. Dönüş daha zor oluyor bizim için. Dönüyoruz tekrar öbür görüşü bekliyoruz. Her hafta gidemiyoruz uzak 10 saat. Mektupla haberleşmeye çalışıyorduk. Mektup yazıyoruz o bize, biz ona. O da çok zor oldu başlarda ama alıştık, alışıyorsun, her şeye alışıyorsun.
(2)
Bir ay oldu ona alışırken alıştık derken kardeşim içeri girdi. Kardeşimi tutukladılar. O da X Üniversitesinde öğretim üyesiydi. Tutuklandı tam bir hafta göz altında kaldı. Yılbaşıydı. Yılbaşına bir hafta kala gözaltına aldılar. Bir de yılbaşında M. nin tekrar açık görüşü var ona gideceğiz. Mecburen. Buradaki kardeşlerimin tabii onunla (erkek kardeşimle) ilgileniyorlar. Eşinin yanında olmaya çalışıyorlar. O gün ifadesi alınacak. Ne olacak, ne bitecek o gün belli olacak. İçeri mi girecek dışarı mı çıkacak. Onlarla konuştuk dua ettik. Biz yola çıktık onlar adliyeye gittiler. Dedik haberimiz olsun sonuçtan, dua edeceğiz. Yolboyu dua ediyoruz. Öyle de gittik yolda galiba dönüşte aldık haberi içeri almışlar. Çoğunu içeri almışlar zaten çok çıkan olmamıştı o gün. Öyle bir yıkılıyorsun Ümit ediyorsun. Her şeyde ümitvardık, umitvarız yani. Çıkar diye ümit ediyorduk ama o da çıkmadı. Sonra ona da alıştık. Çok şükür sağlıklılar, çok şükür sağlar. Hep şükür ediyorduk, hep şükrettik. Çocukları yanımızda, maddi durumları iyi. Cezaevlerinde o kadar zor durumda olanları görüyorsun ki. Perişan halde geliyorlar köyden, kasabadan.
Bir müddet geçtikten sonra ona da alışıyorsun ama bu sefer… Onun mahkemesi daha çok oldu bir kaç ay sonra iddianamesi hazırlandı. Onlar 20-25 kişilerdi. Hepsininki beraber oluyor. Sonra ilk mahkeme oldu. İlk mahkemede bir şey olmadı. 3 ay sonraya mı 4 ay sonra mı attılar 2. Mahkeme oldu. Üç-dört ay bekliyorsun bir mahkemeye çıkmak için. Onlar içerde sen dışarda. İkinci mahkemede yine biz o gün de tesadüf (sehir) T. ‘ta görüş varken oraya gidiyoruz. Çocuklarla akşama kadar adliyenin önünde içeride bekledik. Dua ettik eşiyle. Avukatı ile o içerde biz dışarıda kapının önünde. Dışarıdan mesajla haberleşiyoruz ne yapıyorlar ne ediyorlar. Sonra bizim otobüs saati geldi akşam. Onlara dedik “Allah’a emanet olun, haber verin bize.” Sonra giderken gece yolculuğu yapıyorduk sabah varıyorduk. Sabah Çünkü 9 buçukta orada olmak zorundasın içeri girebilmek için. 11’de girebilmek için 9 buçukta orada olmak zorundasın. Gece yolculuğu yapıyoruz, gidiyoruz. Ama aklım tabi hep E.’de (kardeşimde). (Çocuklarım) H ve R vardı yanımda. H. yı aradılar. Sonuç belli olmuş saat galiba gece 12 gibiydi. Onun konuşmasından anladım. Çok üzüldü birden, çok. Ne oldu dedim. Dedi dayıma 9 yıl vermişler. Yıkıldım.
Otobüsün içinde ağlayamıyorsun. Şekerim mi düştü, tansiyonum mu çıktı orada o kadar kötü oldum ki. Ama sabretmek zorundasın. Çocuklar vardı yanımda çok şükür. Onlar teselli ettiler, ilaç falan verdiler. Sonra kendime geldim. Daha girdiğimiz gibi (oğlum) onu sordu dayımdan ne haber diye. Söyledik. Tabi ki o da çok üzüldü. Sonra geldik işte orada görüşümüzü yapıyoruz öğleden sonra tekrar dönüyoruz. Gidiş kolay olurdu da dönüş o kadar zor oluyordu ki orada. Hem üzülüyorsun orda bıraktığına hem vücut olarak yoruluyorsun, uykusuzsun. Oyle bir sene yattı çocuğum. Hepimiz birden gidemesek de bir kişi bir kişi gidiyorduk hem bizi merak etmesin diye hem biz onu merak ediyorduk görelim istiyorduk. 24 Kasım’da girmişti, 12 Aralık’a gün verdiler, mahkeme günü. Ama Aralık olmadan Ekim. Ekim’de de damadım. O daha önce ihraç olmuştu 1 sene önce o da komiserdi. Sonra bir seneye yakın kendi ailesinin yanında kaldılar. Bayramda buraya gelmişlerdi. Ziyaretimize. O zaten ihraçtı. Buradayken onu da geldiler gözaltına aldılar.
Yani biz (oğlum) M çıksın diye dua ederken bakarken. – Zaten bir gün gözaltında kaldı. Çok kalmadı.- Ama zaten çıkar gibisinden gittik. Onu da aynı şekilde adliyenin önünde bekliyoruz. Acaba çıkar mı çıkmaz mı. İçeri giren-çıkan polislere soruyoruz. Zaten saat 5 ten sonra adliyeden içeri almıyorlar insanları. Bizim bir tane 6’ya, 7’ye kadar sürdü, dışarıda karanlık, akşam namazı geçti. Hani gelen geçen herkes evine geliyor. Biz hala orada bekliyoruz. [… ] Giren çıkan polislerden bir haber almak için filan soruyoruz ne var ne yok, içerde nasıl durum çıkar mı diye. Onlar tabi haber yok bir şey söylemiyorlar Biz bir şey söyleyemeyiz, ifadesi alınıyor şu anda. Çok güzel davrandılar Allah razı olsun. Öyle bağırıp çağırmadılar. Öyleleri de vardı ki hiç değer vermeyen, azarlayanlar da var, suçlu muamelesi yapanlar da vardı. Sonra işte orada beklerken birden kapı açıldı. Çıktılar elinde kağıt (damadım) i’ın, elleri kelepçeli değil. Yanlarında sivil polismiş onlar, genç onun gibi. Dedim herhalde serbest, tahliye oldu. Ama meğer öyle değilmiş. Geldi bizi görünce, o da beklediğimizden haberi yokmuş dışarda. Zaten tabi haber hiç vermiyorlar içeriye. Birden bizi görünce duygulandı. Burada mısınız deyip sarıldı. Hakkınızı helal edin dedi. Onu da götürdüler.
(3)
Artık o kadar yoruldum ki. O çok kötü oldu. Sarıldı. Eşine sarıldı, bize sarıldı. El sallayarak gitti. Biz de zannettik A. ya götürüyorlar. A’daydı Çünkü ana görevi. Dedi E. ’e gidiyorum deyince orda sanki böyle hani kötünün içinde iyi derler ya, orda biraz sevindik. Iyi dedik hadi E.. Gitmesi gelmesi kolay olur A. bizim için daha zor olacaktı tabi (eşi) R. da çalıştığı için. Sonra el salladı gitti. Biz de arabamıza bindik. Geldik işte. Çok üzüldük, çok ağladık ama hiç isyan etmedik. Rabb’im sen herşeyi görüyorsun dedik onların suçsuz olduğunu biz de biliyoruz Rabbim de biliyor. Suçsuzlardı, hiçbir şüphemiz yoktu suçlu olmadigina zerre kadar şüphe etmedik. Yanlış yolda değillerdi. Hiçbir zaman şüphe etmedim. Hep şükrettim, çocuklarım.. Ne diyeceğimi bilemiyorum. (ağlıyor) Sonra onu da gönderdik.
Ben hep dua ediyordum. Rabb’im sen herşeyi biliyorsun Sen istesen bunların hiçbirisine dokunamazlar izin vermezsin. Demek ki bizim de burada bir imtihanımız var. Ne bileyim sözler bulamıyorum anlatmaya. Kelimeler bulamıyorum hep şükrettim hep dua ettim. Bunlar çok güzel karşımıza çıkacak bu yaşadıklarımızın hem orada hem ahirette buna inanıyoruz. Çok şükür iyi ki böyle yaşamışız, iyi ki bunları görmüşüz. Ben razıyım hiç şikayetçi değilim ama bu zalimlere de bunları yapanlara da soracağım iki ellerim yakalarında. Onları da affetmeyeceğim kesinlikle. Onlar ve onların yanında olanları anne olarak affetmeyeceğim. Beddua çok etmiyorum Rabbim her şeyi biliyor, her şeyi görüyor, O biliyor ne yapacağını. O bizden daha iyi biliyor. Bizi de bizden daha iyi biliyor.
Yavaş yavaş ona da alıştık. Onun yokluğuna da alıştık. Sonra zaten Ekim’de girdi o. Aralık 12’de de oğlumun mahkemesi vardı. Ilk mahkemesi. Ümit ediyoruz çıkması için, ümit ediyoruz, o kadar da korkuyoruz yani çıkmaya da bilir. Avukatla da görüşüyoruz. Hani daha önce o şekilde olanlar, hiç belli olmuyor. Hani çıkanlar da var çıkmayanlar da var. Ama hep dua ettik. Gittiğimizde de hep diyordu M. “Anne dua edin kesinlikle içim rahat.” İçim o kadar rahat ki başınızı öne eğmeyin, sakın üzülmeyin. Biz iyiyiz burada. Siz üzülmeyin hep böyle bize teselli veriyordu, moral veriyordu. Bu günler geçecek inşallah. Hepsi içerde yani kardeşim olsun, oğlum olsun, damadım olsun bu kadar moralleri yüksek ve o kadar her şeyin bilincindeler ki. Allah hepsinden razı olsun, Allah hepsini korusun inşallah. Ama tabii orada öyle içerde rahat olunca biz de dışarıda daha rahat oluyoruz. Hani şikayet hiç etmiyorlar. Bak bu mahkeme günü geliyor mektubunda bile öyle yazıyor. Cıkmamız hayırlı değilse çıkmayalım Rabb’im her şeyi bizden daha iyi biliyor diye yazıyorlar hepsi de. Inan üçüne de mektup yazıyorum, gittiğimde de konuşuyoruz, üçü de öyle diyor o kadar mutluyum ki, o kadar şanslıyım ki böyle evlatlar, kardeş, damat verdi Rabbim bize. Allah razı olsun hepsinden. Mahkeme günü işte geldi. Hep dua ettik, gece gündüz. Kardeşlerim hep yanımda oldu Allah razı olsun. Çok akraba, çok tanıdık var ama işte bu sıkıntılarda herkes belli oldu. Hiç aramayan, sormayan o kadar çok var ki. Ama olsun diyorum onlar bilmiyorlar. Bizim ne yaşadığımızı da bilmiyorlar. Onlar farkında değiller hiçbir şeyin. Rabbim bizden sormasın. Ben yine onlara kırıldım, kırgınım ama yine de onların başına böyle bir şey gelse onların yanında olurum, olmaya çalışırım. Öyle bir şey yaşarlarsa ancak onlar anlayacaklar bizi çünkü.
Mahkeme gününde işte çok şükür geldi kardeşlerim burada bize geldiler. Toplandık akşama kadar dua. Sonra aniden bir telefon geldi tahliye diye o kadar mutlu olduk, o kadar sevindik ki o anda. Sevindik ama sevinemiyorsun çünkü diğerleri içeride ve o kadar çok var ki içerde tanıdık tanımadık. Sevinmeye utanıyorsun. Tanıdıklardan çıktı demeye çekiniyorsun. Çünkü onlarınkiler içerde. Bizimkiler gene erkekler. Bir de bayanlardan içeride olanlar var. Orda cezaevlerinde görüyorsun onları. Çok yakınımızda olanlar da var. Onlar uzaktalar. Göremiyoruz farklı ilde olunca. Orada çocuklarını getiriyorlar. Anne babanın ikisi de içerde. Zaten belli çocuk durumundan, görünüşünden. Onları görünce insan her şeyden utanıyor. Şikayetçi olmaya utanıyorsun. O çocuklar, hani bazıları ailede destekçi olanlar çok güzel bakılıyor, sahip çıkılıyor. Ama bazıları da var ki perişan, üstünden başından belli. Ne yapsın ailede de çok yok belki. Onlar insanın için çok acıtıyor. Yardımcı olamıyorsunuz. Hangi birine yardımcı olacaksın, zaten sen de mağdursun.
Duadan başka yapacağınız hiçbir şey yok. Cezaevine gittim yine görüşe. (Kardeşim) çok metanetli görünüyordu maşallah. Görüştük, konuştuk. Çok şükür iyiyim diyor hep. Çıkacağımız günü bekliyoruz diyor. Dua edin diyor. Dua istiyorlar başka bizden hiçbir şey istemiyorlar zaten. Sadece dua edin o kadar. “Biz de iyiyiz.” diyorlar hep. Hep “biz de iyiyiz.” Biz onlara diyoruz siz iyiyseniz biz de iyiyiz, onlar bize diyorlar siz iyi iseniz biz de iyiyiz. Karşılıklı böyle. Hiç merak etme çocukların, esin hepsi çok iyiler dışarıda. Hep yanındayız. O da hep biliyorum diyor. Allah razı olsun diyor. Yanımızda olduğunu biliyorum, içim rahat zaten diyor. Öyle olunca daha rahat oluyor insan, Sadece özlem var, başka bizde de bir sıkıntı yok diyor.
(4)
Çok şükür Şimdi 5 Nisan’da da nasip olursa işte mahkemesi var, ilk mahkemesi. Şimdi ona odaklandık. Gene mektup yazmış hayırlısı neyse onu nasip etsin, Rabbim içerde kalmak bizim için hayırlıysa kalalım, değilse inşallah çıkalım diye. İnan öyle yazmış. Bu bizi rahatlatıyor tabi. Hani içerde de olsalar razılar dışarıda olsalar razılar. Rabb’ime teslim olmuşlar onlar. Bilmiyorum onlar çok değişik bir insan olmuşlar. Zaten 3 ayları tutmaya başlamışlar. Dışarıda bu olmuyor biliyorsun. Dışarıda bir koşturma, ne bileyim ama iştir güçtür. İçerdeki ibadet (dışarıda) mümkün değil.
Zaten Perşembe, Pazartesileri normalde tutuyorlardı. Şimdi üç aylar gelince ona başlamışlar. Allah kabul etsin hepsininkini inşallah. Oradaki yaşantı çok güzel. Bazı sıkıntılar da oluyor ama işte dediğim gibi sabrediyorlar. İnşallah Allah onlara ahirette de sıkıntı vermesin. Şimdilik aklıma gelenler bu kadar.
(5)
[Answers to questions]
(Oğlum hapse) Girdiğinde zaten (torunum) 1 yaşında filandı. İşte hani bilmiyordu. Tabi ilk açık görüşe getiremedi eşi, o zaman küçük olduğu için. İ..’de kalıyor ailesinin yanında, cok uzaktı. 15 saat falan sürüyor yolculuk ve 15 saat otobüste 1 yaşında bir çocuğu oyalamak biliyorsun çok zor. İlk görüşe getirmedi. İkinci görüşe uçak filan araştırdık. S.’a (oğlunun cezaevine 1 saat uzaklıkta bir şehir) uçak varmış I.’den. Bir gün önceden gelmesi lazım. Aynı gün gelse yetişemez. Sabah 9 buçukta orada olması gerekir. Biz buradan gittik S. ‘a orada öğretmenevinden yer ayarladık. Onlar da oradan geldiler. Karşıladık biz babasıyla. Orada kaldık 1 gün. Uçaktan karşıladık, bir araba kiraladık sonra oradan, mevsim de kış, o kadar soğuk ki S.. Kar kış. Çok şükür kazasız belasız bir saat falan alıyoruz S. ‘tan. Cezaevine gittik. Orada işte ilk görüşmesi o zaman oldu. Bir yaşını 2 ay geçmişti. Babasını unutmuş. Bir 3 ay geçti. Hemen M. gitti sarıldı. Böyle babasının kucağında şöyle geriye çekildi. Babasının yüzüne bakıyor böyle. Tam tanıyamadı herhalde. Arada bir çekiyor kendini, ağlamıyor da. Sonra biraz biraz zaman geçtikçe, 40-45 dakika filan sürüyor görüş, sonra alıştı.
Sonra bu sefer de ayrılırken sarılıp ağlıyor ayrılmamak için, oyaladık işte. Ben sana şunu alacağım, ona götüreceğim. İşte öyle sonra ikinci ve üçüncü de unutmamış. Ondan sonra açık görüşe getirdi sağolsun. Uçakla aynı gün gece yolculuğu yaptılar. Bu sefer sabah giderken uçak varmış. İşte onları filan öğreniyorsun zamanla. Ama gece oradan oraya aktarmalı İstanbul’a gidiyor. İstanbul da 2 saat 3 saat havaalanında çocukla bekliyor. Oradan tekrar uçağı S. ‘a iniyor veya T. a da indiği oluyor. Hangi havaalanı uygunsa orada. Servis geliyor kapının önünden geçiyor. Cezaevinin orada iniyordu. Biz orada oluyorduk zaten. Geceden gidiyorduk, karşılıyordu. Görüşten sonra çıkınca oradan bindiriyorduk, uğurluyorduk. Biz bu tarafa, o o tarafa çok sıkıntı oluyordu. Yani ama en kolay dediğim gibi bizimki. Daha o kadar çok sıkıntılı olanlar var, cok uzaklardan gelenler var Türkiye’nin dört bir yanından. Yani yol, iz bilmeyenler var. Onlar için çok sıkıntı. Maddi durumu iyi olmayan var. Bir gidiş geliş mesela, biz iki kişi gidip gelmemiz 400-500 (TL) buluyordu. O da tabii maddi durumu iyi olmayanlar için çok sıkıntı. Bir de oraya yatan çocuk için (para) yatırıyorsun. Orada kantinden alışveriş yapsın. İhtiyacını alsın diye. Özel ihtiyaçları oluyor yani. Meyvedir şudur, budur. Öyle şeyleri kantinden alıyorlar mesela. Dışarıdan çok almıyorlar. Oraya da para yatırıyorsun.
Geçti bir sene öyle. Git gel, git gel, git gel… Çok şükür yine bir sene. Daha çok gidip gelenler var. Hala yatanlar var arkadaşlarından. Çıkmayanlar var. Dediğim gibi herkes kendi çıktığına değil de böyle genel olarak üzüntü. Bugün her şey genel olarak yaşanıyor. Şu anda bireysel değil. Ama o da bitecek inşallah. Herkeste gerçekten bir sabır, bir teslimiyet. Olmayanlar da vardır belki ama ben karşılaşmadım hani. Benim karşılaştığım insanlar çoğunlukla çok şükür bilinçli insanlar. Hepsi sabırla bekliyorlar. Çocuklar çok üzgün tabi. Yani kolay değil orada kavuşunca biz sevinç ama ayrılıkta da bi o kadar kadar hüzün oluyor. Yaşlılar var. Bastonla gelenler var. Orada bayılanlar oluyor ayrılırken dayanamayıp. Bayılanları gördük yani. Çok değişik şeyler yaşanıyor. Yaşandı. Devam da ediyor.
(6)
Eşim de gözaltına alındı. Eve geldiler. Sabah namaza gitmişti eşim. Ben de namazı kıldım, evde kaldım, daha yatmadım. Eşim de yeni gelmişti. Zil çaldı. Saat işte yediyi geçiyordu. Zaten birkaç kişi ismini vermiş. Dernek vardı. Dernek başkanıydı. Yani her şeyi yasal olarak emeklilerin gittiği bir yer. Dernek de bunun üstüneydi, izinli. Her şeyi kanunlara, yasalara uygun bir şey. Ama birkaç arkadaşının ifadelerini almışlar daha önce. Uyardılar M. Abi senin ismin geçiyor. Senin ismini mecburen verdik. Dernek başkanısın orada ne yaptığını soruyorlar filan diye. Haberimiz vardı yani. Biz de bugünlerde yani bekliyorduk zaten gelebilirler diye. Biz zil çalınca zaten, onların olduğunu tahmin ettik. Kapıyı açtık. Zaten yukarı kapıya kadar gelmişler. Aşağıdan komşulara araştırmışlar. Aşağıdan zile basınca bir yerlere kaçarlar diye mi neyse aşağıdan komşulara açtırıyorlar. Bütün kızlar burada. Çocuklar da var. Herkes, kimisi yatıyor, kimisi kalktı.
Dedik ki müsaade edin toparlanalım. Yok dediler içeri girelim, antrede bekleyelim. Öyle dışarıda kapının önünde filan beklemeyi kabul etmediler. Kapı açık zaten. Buyurun o zaman dedim. Mutfak boştu. Orası oda gibi bizim Buyrun burası müsait dedim. Girdiler 4-5 kişilerdi. Bir tanesi bayan. Ayaktalar zaten hiç oturmuyorlar. Hemen toparlandık. Yatakları toparladık. Dedim “Başlayın, buradan başlayabilirsiniz.” dedim. Ondan sonra başladılar. Bayan yatak odalarını, kızların odasını, bizim odayı aradı. Diğerleri de salonu, mutfağı, antreleri aradılar. Herkesi bizimkinden farklı arıyorlarmış Bizimkine o kadar detaylı aramadılar. Çekmecelere falan baktılar ama yani öyle kitap araları, tencere içleri o kadar aramadılar. Aradılar bir şey yok zaten. Bulamadılar bir şey.
(oğlum) H.. Askere gidecekti iki gün sonra. O da Askere gitmeden önce bir dayınla I. Abiye mektup yazayım ustümde hakları var helalleseyim diye. Birisine yazdı sehpanın üstüne koydu. Hemen onu aldılar okudular. Sonra dediler: Bunu kim yazdı? Kime yazdı? Neden? Zaten biliyorlar yani. (oğlum) M. in de girip çıktığını biliyorlar. Hani her şeyi biliyorlar. H. de eniştesine “abi” diyor ya. Işte abi şöyle, abi böyle. “Kim bu abi?” dediler. Dedik ki: böyle böyle askere gidecek. Mektup yazdı. Onun fotoğrafını çektiler gönderdiler. Nereye gönderdiler bilmiyorum. Sonra başka bir şey bulamadılar. Yani telefonlar zaten benim telefonum da eşiminki de ikisi de tuşlu telefon, eski modellerden. Onlara baktılar. Yok dediler, bunlara gerek yok. Almadılar. Bir şey almadılar. 3 tane laptop var. Bunlar kimin? Hepsi çocukların birer tane. Onlara da dokunmadılar sağolsunlar. Ben dedim zaten. Ben de kullanmıyorum M. Abin de kullanmıyor. Öyle internettir, laptoptur. Sonra işte “hazırlan” dediler. “Çantana çamaşır filan al gidiyoruz.” İşte alıştık ya artık zaten. İşte kaçıncı yaşıyoruz. Koyduk bir şeyler. Sonra helalleştik. Sarıldı, “Allah’a emanetsiniz.” dedi, gitti. Onu da gönderdik.
En kolay tabi buydu. Arkasında küçük çocuğu yok, yeni evli değil, arkasında öyle eşi yok. (Kızım) R. çok ağladı eşinin arkasından. Neyse. Biz alıştık ya artık. Biraz ağladık, üzüldük. Sonra kalkın dedim yapacak bir şey yok. Rabbim büyük. Rabbim kavuşturur bir yola. Hadi herkes işine. Ondan sonra gittiler işine, öbürü de okula gitti. Sonra aradık şubeyi. Nerde? Nereye götürdüler? Ne zaman alınacak ifadesi? Gittik (oğlum) H. ile arabaya binip. Oradan hiçbir bilgi alamadık. “Emniyet müdürlüğüne götürdüler.” dediler. Oraya gittik sorduk. “Tamam burada.” dediler. Ama çamaşır filan götürdük ama almadılar. “Burada sağlığı, sıhhati iyi ama görüştüremeyiz. Bilgi veremeyiz.” deyip bizi gönderdiler, döndük. Hafta sonu ile zaten Cumartesi, Pazar geçti. Pazar aradık tekrar. Bize bir telefon numarası verdiler. Buradan bilgi alabilirsiniz diye. Telefon ettik pazar günü. Biz dedik; herhalde artık Pazar günü ifade almazlar Pazartesi’ye kalır. Telefon ettik. Bunun karakol ifadesi oluyor sonra adliyeye savcı, savcıdan sonra hakim. Orada da o anda ifadesi karakolda alınıyormuş. Haberimiz yok bizim. Avukatı telefonu aldı. Ona da baro avukat veriyor. O sırada avukatını da bilmiyoruz. Avukat aradı; dedi “Abla şu anda ifade veriyoruz. Ben sizi arayacağım bittikten sonra.” Sonra Allah razı olsun avukatı da çok iyi birisiymiş. Çok güzel ilgilendi, paralı avukat gibi ilgilendi Allah razı olsun. 3-4 saat orada ifade vermişler. Avukat yanında 200 kişiyi filan sormuşlar. Şunu tanıyor musun, bunu tanıyor musun? Az sonra o gün orada ifadesini almışlar, sonra adliyeye. “Ertesi gün de adliyeye çıkacak.” dedi avukat. Yani “Yarın saat on buçukta adliyede olacak.” dedi. Biz de hemen sabah kalktık hazırlandık (oğlum) H ile. Öbürleri biri okulda biri işte onlar gelemiyorlar. Orada bizim gittiğimiz de savcı ifadesini almış. Hemen avukatı aradık. Avukat geldi yanımıza. “Bak simdi şuradan geçecek.” dedi. Ben rica ettim dedi konuştururlar mı ama bilmiyorum dedi. Aslında oradan geçerken öyle konuşmak yasakmış. Ama dedi siz şurada bekleyin. Buradan geçecek M. Abi dedi. Bekledik biraz. Gerçekten 5 dakika falan bekledik, bir yanında polis geliyor. Hemen bizi görünce o da tabii sevindi. Ne yapıyorsun, ne ediyorsun? “İyiyim çok şükür, merak etmeyin.” dedi. Polis de Allah razı olsun 2 dakika müsaade etti de orada görüştük.
“Merak etmeyin beni, ben iyiyim, ifademi verdim.” dedi. İşte onlardan hemen bir yere ortak salon gibi bir yer var. Oraya sokuyorlar ifadesi verileni. 6-7 kişilerdi bunlar. Biz de iyiyiz. Sen de merak etme. Onu oraya aldılar. Biz orada bekledik. Tabii diğer arkadaşları var. Orda bayağı bi bekledik. Sonra savcı almış ifadesini biz savcıdan sonra gördük savcı tutukluluğunun kararıni taleb ediyormuş. Savcı hakime yönlendirmiş. Aslında orada istese serbest de bırakabiliyor ama bırakmamış hiçbirini. Orada bekledik. Biz orada bekliyoruz koridoru kapattılar iki tarafını. 5-6 kişiyi getirdiler oraya oturttular. Zaten hepsi belli bir yaşın üstünde. Dedim ya emekliler. Emekliler Derneği yani. Orada Kuran öğreniyorlar, sohbet ediyor, muhabbet ediyorlar. Başka sosyal aktiviteler var masa tenisi gibi. Onları yapıyorlar. Öyle bir dernekti yani emeklilerin oyalanabileceği bir yer.
Hepsi sakallı, yaşları altmışın üstünde insanlar. Eşleri, çocukları hepimiz oradayız. Oturttular hepsini. Dediler sakin konuşmayın da işaret falan yapmayın, taşkınlık yapmayın. Biz de zaten öyle bir şey yok. Bunlar diğer suçlular gibi zannediyorlar. Oraya oturdular. Karşıdan bizi de sırayla tekrar içeriden içeriye aldılar. Hakim bu sefer ifade alıyor ama içeriye aldıkları kapıdan dışarıya çıkarmıyorlar. Başka kapıdan çıkarıyorlarmış. Başka yere götürüyorlarmış. Biz de zannediyoruz ki, içeride bekliyorlar. Hani birbirlerini görmemeleri için. İçerden çıkan dışarıyı görmesin, dışarıdaki de içeridekileri diye. Birbirlerine göstermiyorlar. Sonra bekledi ki hepsi bitti. Tekrar arka kapıdan getirdiler. Oraya oturttular. Sonra hakim şimdi kararını açıklayacak dediler. Herkesin avukatı da oralarda. Haber getiriyorlar bizlere. Sonra karar ani dediler. Bütün avukatlarla beraber tekrar geçtiler. Bunlar hepsi birden artık son karar verilecek. Bütün hepimiz zaten orada yani yüreğimiz ağzımızda. Acaba ne olacak? Acaba kim girecek, kim kalacak, kim çıkacak? Öyle tedirgin bekliyoruz. Dua ediyoruz. Sonra içeriye girdiler. Çok sürmedi. Hemen 5 dakika ya sürdü ya sürmedi o kadar. Zaten hakim toplu olarak karar vermiş. Allah razı olsun ondan da Rabbim yolunu açık etsin hepsine tahliye kararı verdi. Hepsi birden çıktı. Bir çığlık attı orada bekleyen gençler vardı tabii. O kadar sevindik ki; herkes birbirine sarılıyor, birbirini kucaklıyor. Orada sadece bizler değil yani bizim yanımızda olmak isteyenler de vardı yani bize destek olmak isteyen arkadaşlar. Güzel oldu orası. Çok mutlu oldu herkes. Birkaç tanesi girip, birkaç tanesi kalsaydı çok zor olacaktı. Üzücü olacaktı. Çok sevindik. Herkes aldı eşini, babasını aldı. Evine döndü. Bunları artık bilmiyorum belli bir yaşın üstünde oldukları için mi böyle davrandılar. Gençlere çok kötü davranıyorlar. Daha kuralci, daha kötü davranıyorlar. Ama bunlar aslında bilmiyorlar ki evde çocukları, eşleri bekliyor.
(7)
Son olarak bunu yaşadık. Çok şükür. Geldim şükür namazı kıldım. Sevinemiyorsun da çünkü bir çok çocuk içerde insanlar. Keşke hepsi bizimkiler gibi olsa. Diğer gençler tam çalışacak dinamik yaşları, çağları içerde geçiyor. Tabii ki onda da vardır bir hikmet. Yani bize öyle gibi geliyor ama onlar da inşallah ahiretleri için çalışıyorlar. Buna inanıyoruz çok şükür. Orası daha önemli. Burası öyle de geçiyor böyle de geçiyor. Şimdi artık bunların hepsinin iddianamesi hazırlanacak demişler. O güne kadar serbestsiniz. Tabii yine iddianame hazırlanıyor. Mahkeme ne olduğunu bilemeyiz tabi öyle da ilk mahkeme olup alınanlar da var. Veya ikinci mahkemede alınanlar var. Bu yani hiçbir şeyin garantisi yok. Şimdi (oğlum) M. ’in Haziran’da mahkemesi var. Tekrar o da ne olur bilmiyorum. Allah’a emanet.
En son dediğim gibi; hem ümit ediyorum hem korkuyorum. Ama tabii her şeyin Rabbim en güzelini biliyor.
(Erkek kardeşimin) Çocukları var tabii iki tane oğlu var. Bir tanesi bu sene üniversiteye başlayacaktı, bu sebepten çocuk istediği puanı alamadı, istediği gibi çalışamadı. Babası olmayınca bu sene tekrar hazırlanıyor ama yine çok ümitli değil. Bilmiyorum yani çocuk çalışamıyor, kafasını veremiyor. Aslında çok zeki çocuk, sınıf birincisi olan bir çocuk, derece getiren bir çocuk ama maalesef şu anda böyle. İnşallah Rabb’im yardım eder de bu sınavda istediği bir yer olur hayırlısıyla. Küçük 5. Sınıfta. Babasının durumunu bilmiyor. Söylememiştik. Babasının cezaevindeki insanlara ders verdiğini biliyor. İlk girdiğinde öyle söylemiştik. Öyle anlatmıştık. Babana çok orada ihtiyaç varmış. Orada çalışacak bir süre işte çok para veriyorlar falan. O da buna inandı. Yavrum şimdi her gittiğinde -kapalılara zaten hiç götürmüyor onu da sadece açık görüşleri götürüyor.- “Baba ne zaman geleceksin? Baba yeter artık çık. Kazandığın para yeter artık. Gel artık ben özledim seni artık.” Daha ihtiyacım oluyor. İşte hep böyle geçiştiriyor babası; geleceğim oğlum biraz daha sabret. Biraz daha paraya ihtiyacımız var. Onu da hep böyle oyalıyorlar. 9 yılı vermeden önce hep böyle ümitle bekliyorsun işte. Ama gün verildikten sonra beklemek daha zor oluyor. Çünkü artık günü vermişler. Yani bir şeyin kalmıyor. Yani Allah’tan ümit kesilmez. Hiçbir zaman kesmiyoruz da tabi. Çocuklara anlatamıyorsun ki bunu, oğluna anlatamıyorsun. Çok da maddi olarak Allah’a şükür kimseye ihtiyaçları yok ama manevi olarak çok yoruldu. O çocuklar biri ergenlik çağında, diğeri zaten biraz ilgi isteyen çocuk, farklı bir mizacı var. Çok yoruluyor yorucu oluyor ama yapacak bir şey yok.
Çok şükür aynı apartmandayız. (kız kardeşlerim) onlara çok destek oluyorlar. Yardımcı oluyorlar her konuda. Dışarı işleri konusunda veya çocukları yalnız kalmasın diye gidiyorlar yanında oluyorlar. Hep kendisi de biliyor dua ediyor. “Allah razı olsun siz olmasaydınız ben yapamazdım.” diyor. Ben bu yükü götüremezdim diye. Ama diyoruz “Biz de böyle günlerde varız. Kardeşlik böyle günlerde” diyoruz. Biz seve seve yapıyoruz. Biraz böyle tedirgin oluyor. Sanki yük oluyormuş gibi hissediyor. Öyle söyledi. Hepimiz biz bunu isteyerek severek yapıyoruz. Kardeşimizsin tabii ki yapacağız yanınızda olacağız. Öyle işte birbirimize kenetlendik. Çok şükür bu süreci atlatacağız inşallah.
Çocuklar da eşi de psikolojik destek alıyorlar yani öyle her şey kolay olmuyor. Doktorlara gidiyorlar, psikolojik yardım alıyorlar. Geçen konuştum. (Eşi) dedi artık o kadar yoruldum ki yani ben de sanki içerideymişim gibi, o kadar ruhum daraldı. Bunaldım. Haklı ama yapacak bir şey yok. Yani insanın günü gününe uymuyor. Bugün iyisin ama yarın tam tersi olabiliyor. İnsanız ya aciziz. Nefsine laf anlatamıyorsun her zaman öyle. Öyle işte iki seneyi bak bitirmek üzereyiz. İki sene oldu. Günler geçiyor, cok çabuk geçiyor. İçerdekiler de diyor “Günler geçiyor anlamıyoruz. Çok çabuk geçiyor sıkılmıyoruz.” diyorlar yani meşgale buluyoruz kitap okuyoruz, ibadet ediyoruz, muhabbet ediyoruz. Ama sıkıldıkları an da oluyordur tabiki mutlaka bazı zamanda. Çıkanlardan duyuyoruz daha doğrusu işte şöyle oluyor böyle oluyor diye. Ama içerdekiler kesinlikle bir şey anlatmıyorlar. Sır vermiyorlar yani.
(8)
Faydalı olmuşumdur inşallah. Gerçekten ben bu kadar duygusal olacağımı düşünmüyordum ama gerçekten duygusal davrandım biraz kusura bakma.
Burada belki en mağdur olan çocuklar yani. Biz Tabii belli bir yasa gelmişiz. Onların tam babaya ihtiyaçlarının olduğu bir dönemde öyle bir yaşta babasız kalmak… Var ama yok yani. Hiç kolay bir şey değil. Binbir yalanlarla onu oyalıyorsun küçükleri. Küçükler de o kadar da değişik, beklemediğin sorular soruyor ki. Okulda mesela herkes babam şurada şu işte çalışıyor, bu işte çalışıyor. Bu çocuk orada ne diyeceğini bilemiyor. “Senin baban nerede?” diye soruyorlarmış. Ona ne cevaplar veriyor. Hani o kadar çok sıkıntılar yaşanıyor ki. Söylese içerde olduğunu, biliyorsun çocuklar birbirine karşı çok acımasız davranıyor. Belki onu aşağılayacaklar işte senin baban şöyleydi, böyleydi diye. İçeride bak. Onu bildirmemeye çalışıyorsun. Gerçekten çok sıkıntılar yaşanıyor yani. Yaşanıyor ama çok şükür dediğim gibi Rabb’ime inandığımız için bu sıkıntıları bize yaşattığında vardır bir hikmet. Onu düşünerek, O’na dayanarak, O’na güvenerek daha kolay oluyor. Yoksa mümkün değil, mümkün değil. (kız kardeşlerim) Bana diyorlar ki, sen çok sabırlısın. Onlar biraz daha farklı bakıyorlar. İşte suçsuz yere yatıyorlar. Niye herkes farkında değil? Niye herkes yanımızda değil? Falan böyle daha çok üzüyorlar kendilerini. Dedim “Herkes yanımızda değilse Rabbim var yanımızda. Niye bu kadar üzülüyorsunuz?” Yani onlara kalsa hiç böyle yanımızda olmayan kimseyle görüşmeyecekler, gidip gelmeyecekler. Tamam dedim o onlardan sorulur. Biz bize düşeni gene yapacağız. Gene gideceğiz, gene geleceğiz. Onlar bizim akrabamız, silip atamayız.
Ama onlar öyle düşünmüyorlar. Onlar da bana da kızıyorlar. Ben diyorum öyle yapamam. Rabb’im bana sormasın, onlara sorsun. Yanı herkes kendinden sorumlu. Ben yapamam onu. İçim rahat etmez yani. Yapamam, mümkün değil.
Atılacak satılacak bir şey değil ki bu akraba yani. O yaptıysa hatayı Allah ona sorsun, bana sormasın. Herkes kendi üstüne düşeni yapıyor. Herkes kendi kültürünü, eğitimini ortaya koyuyor. Demek ki onlar öyle. Değiştiremezsin, anlatamazsın da. Herkes aynı düşüncede olsa zaten sorun olmayacak. Aynı yolda, aynı fikirde olsa sorun olmayacak. Olmadığı için böyle oluyor.
Bana diyorlar 2 senedir “Sen git, bir yerden destek al. Git bir şey al.” Dedim ben iyiyim. Niye ilaç alayım yani ihtiyacım yok ki. Kızlar her gördüğünde, işte sen bak yıkılıp kalacaksın. Sen inat etme. Ben kendimi biliyorum. Ben iyiyim. Ben ihtiyaç duymuyorum. En sonunda zorla gönderdiler. Gittim artık hadi sussunlar diye. Gittim, (ilaç) verdi işte. Uyuyamıyorum gece. Tabi uyku düzensizliği var. Söyledim işte sıkıntı var, bir gece hapı bir de gündüz. İnan daha iki ay oldu oldu gideli galiba bitiremedim. Unutuyorum zaten yutmayı. Alışkanlık da yok zaten. Yani bir faydasını görmedim. Hiçbir değişiklik olmadı, bıraktım. O kontrole gel dedi bir ay sonra. Kontrole gitmedim. Ben iyiyim dedim. Ben kendimi biliyorum.
Çok şükür biz de iyiyiz çok şükür bak nasıl sağlıklıyız. Gençlerimiz sağlıklı, evimizdeyiz. Yiyecek ekmeğimiz var, içecek suyumuz var, sükredecek çok şeyimiz var. Tamam üzülecek şeylerimiz de var ama şimdiye kadar o kadar sıkıntısız bir hayat yaşadık ki. E tabii ki olacak. Yani efendilerimiz neler çekmiş, alimler neler çekmiş, ne sıkıntılar çekmiş. Bizim bu kadar çekmemiz çok normal bir şey. Çok normal ama çok şükür ki hani tam böyle benim olgun bir yaşıma geldi. Belki gençken çekmek daha zor, gençlere daha zor. Allah onların yardımcısı olsun. Onlara da işte çevremizdeki gençlere destek olmaya çalışıyoruz. Da hani veya yaşlıyken mesela. Ya da yaşlıyken mesela. Annem babam sağ olsaydı çok zorlanırdı. Öyle insanlar da var. Biz çok iyiyiz çok şükür şikayet edecek hiçbir şeyimiz yok. Rabbimden geldiğini biliyoruz. Güzel olacağını biliyoruz ve çok huzurluyum gerçekten. Huzurluyum ama sanma ki yani onların da iki elim yakalarında yani zalimlerin de. Onları da affetmeyeceğim kesinlikle.
Suçsuzlar, masumlar biliyorum ama belki zaman alacak. Bilmiyorum artık ne kadar zaman alır. Öyle de ümit ediyorum yani inşallah.
Copyrighted to Undaunted Voices of Turkey