Interview #05

Story of a preschool teacher who was once acknowledged with many awards but labeled a terrorist later: a mother who had to give birth all alone, a wife who had to afford her family’s life by painting stones, surely a warrior who had to leave everything she built behind.

Back to list of interviews

English Translation:

(1)

Hello. I allow this speech to be recorded and used. I would like to declare that I personally give permission. I was born in 1988 as a child of educators. I’m the first child in my family. Therefore, my responsibilities were a lot. We are four siblings. After I was born, we moved to different cities because of my parents’ jobs. When we were living in H. I started going to kindergarten. My ideal was to become like my beloved kindergarten teacher. Indeed, my mother showed me later such a quote from my 3rd grade notebook. There was a question asking what we would be when we grew up. My answer was ‘Of course, a kindergarten teacher’ as I found being a kindergarten teacher hıghly sacred job. Because it always had a place in our lives. My mother and father were teachers, so… Indeed, I graduated with high marks in elementary school, middle school, high school. I was accepted to one of the top universities of Turkey. I studied my major there, and I graduated with high performance. Then, I was qualified for a teacher position in the city A… after my first exam for government employees. I started to do my duty there. I had been a teacher for 8 years. 

During that time, I continuously strived to teach my students goodness, righteousness, love, honesty, conscientiousness, fairness, and not to lie no matter what. I got married in the year I came to A.. My husband was a teacher, too. Later on, he started to work at a private university as an administrator. He was a very sincere, and trustworthy person. Later we had a son. 

When our son was 5 and a half years old, every good thing in Turkey suddenly took a bad turn. We could not understand what was happening and why. They looked surreal to us. My school was shut down on July 1st. During that time, my husband’s 10 years old nephew from another city came to stay with us to play with my son. He came on Friday, July 15th. Next day, there was a soccer game. Our house was a two story house. 

We were watching TV with my husband downstairs while having sunflower seeds and tea. My son and my nephew were playing upstairs. Suddenly news about the coup started to appear on TV. We did not understand what was happening. We couldn’t comprehend the concept of a coup. While there were earlier coups in Turkey, our generations had no such experience at all. My mother’s’ house was very close. We took the kids and went to her house. We tried to understand the situation with their experience of earlier coups. Later on, we learned that it was said that Hizmet Movement (Religious movement also known as Gulen movement which was accused of organizing the attempted coup and declared a terrorist organization by the Turkish government) members were “allegedly” accountable for the coup. These kinds of claims and lies were everywhere. 

Later on, I was called to school by the school principal on July 22nd. At that time I was 7 months pregnant. My daughter was 28 weeks along. I had a very stressful pregnancy because of the political environment. We didn’t know what would happen to us. When I went to school on July 22. The principal was highly stressed and anxious. He insisted that I should come quickly. I went with no idea what it was about. He gave me a letter which tells me that I was suspended from duty. Before that, I was a member of a teacher union. In Turkey, anyone could become a member of any union. This was a legal right for every government employee. As a teacher, I became a member of a union with my free will as I believed the union would defend my rights along with their ideals. Before July 15th, the principal harassed me constantly to leave my union. He frequently called me to his room, and asked me to leave the union behind the closed doors. 

He continuously threatened me with various threats. Yet I couldn’t mention this to anyone because I didn’t believe it would serve any purpose. I was harassed lots of times, and I started being marginalized by the school principal. This damaged me psychologically very badly. Later, on July 22, he handed me my suspension document. Normally, we were good colleagues, and he was coming to our house as a guest. When handing the document, he said ‘Giving this document out is easy for me. I wish the person I gave it to was not you’. I asked why. ‘At least we had good times together’ he said. I said ‘No problem, I am alright with you’. ‘I would like to say a couple of things as I give this document to you,’ he said. `He was the reason why I was receiving this document.’ This sentence hurt me a lot. While I was on the way to his office, I prayed to stand up strong. I was pregnant, and I didn’t want to feel degraded facing anyone. Also, his statement that he caused it put me in great sorrow. I took the envelope. 

Right after that moment, my labor pains started, but I really didn’t shed tears in the face of the principal. I took a tough stance. God is my witness to that. I went to the hospital with labor pains, where they gave me continuous shots to postpone labor. At the same time, 2-4 days later we learned that my husband was dismissed from his job at the university. My husband became unemployed in the same way I had. We had a 5-and-a-half-year-old son and we would be having a newborn. We didn’t have health insurance or a salary anymore, we had nothing. We stayed at my mother’s house, when all of a sudden we learned that they had undertaken an operation at the university and arrested all of the staff. They went to our house and broke our door. They raided our house. They could not find us because we were at my mother’s house. As soon as my husband learned the raid, he went to one of his friends. He was concerned that if he stayed at my mother’s house, they might have found him here. 

I was left with my son by myself. My labor was already on the way. I was given continuous injections. Two weeks later, I gave birth prematurely because of the stress. During this time, they gave an arrest order for my husband. My mother was not with me during the birth because of my husband’s arrest order. I did not want to put her at risk. In that Turkish judiciary system, anyone might be arrested at any time for no reason. That morning, I woke up alone in a house. I didn’t have anyone but Allah. I woke up early in the morning. I did my daily prayer. I went to the hospital alone to give birth, praying as I drove the car. Everyone had their husbands, relatives, or mothers with them, but I was the only one by myself in the hospital . Everybody, nurses, midwives asked for my husband. They asked if I had anyone. I told them my husband was abroad. I really did not have anyone but God. Then, my daughter was born. She needed to stay in an incubator. Since she was born premature, she had health issues. I was so scared, having no idea what was going to happen to me. I took my baby and I hurried to get out of the hospital. 

I went to another house. I stayed there all alone. My husband couldn’t see his daughter. My son couldn’t see her, either. My mother didn’t know that I had already given birth. I gave birth all alone. I was all alone in there. A week later, I decided to go to my mother’s house. I couldn’t handle it anymore. A week later, my son, who had been somewhere else, was returned to my mom’s house. He was able to see his baby sister two weeks after the birth. 

(2)

Two weeks later, my son finally saw his sister. We were alone, me and my son. My husband was not there. My son is very fond of his father. He does everything with his father. I don’t even remember clipping my son’s nails. His father is very fond of him, too. He always gives bath to my son. He loves his father so much. However, after not seeing him for a while, he was destroyed. He is a very strong kid. He did not share his feelings with me. He did not complain. He sometimes asked ‘Where is my father, why isn’t he around? Why don’t we have our father with us anymore? My friends have their father, why not me? Where did my father go, mom?’ After a while, he started wetting on his pants. He couldn’t stand being without his dad. He was waking up with nightmares every night. I had my little baby next to me. I didn’t know what to do anymore. Then, we decided to meet with my husband. My husband took my son, and they stayed together for 2 days. Two days later, my son came back in tears. He came crying since he wouldn’t be able to see his father again for a while. 

We didn’t know anything about the events. As I said we couldn’t understand what happened. On June 15th, when we were having tea and sunflower seeds, all of a sudden, they declared us traitors. We were in shock. Until that time, my husband and I received many awards and recognitions from the Ministry of National Education. There were certificates of appreciation that the Minister of Education gave to me in person. These were the first prizes in my profession. I was working at the third best school in Turkey, and the top school in the city. I was an accomplished teacher in that school. As I said, I had several degrees and certifications. But overnight, I was declared an uneducated person. I became a traitor overnight. 

Of course, my students and their parents were in complete shock. They couldn’t believe it. Many of my parents called me. ‘This can’t be possible; we are with you all the way. There must be a mistake, this can’t be happening. Let us take care of you. This is unbelievable, make an appeal.’ I had already opened my lawsuit, and made the appeals. 

Then, after my son came back from his father, he started to feel bad again. It was clear that we needed to live together otherwise we were going to lose our child. He was in really bad shape, and lost weight. He didn’t want to eat. He was saying things like ‘Growing is pointless if my father wasn’t going to see me grow’. He was relating everything to his father. He was completely destroyed. While he got worse, I was constantly crying. I was also in postpartum. I had to take care of my baby, and I wasn’t able to handle two kids. I needed my husband, but he wasn’t there. 

We met in A…. We started to stay at different addresses. While staying at different places, there were days we never went outside. We couldn’t go outside because someone familiar might recognize us. Everyone was reporting everyone. In Turkey, while you were innocent in one minute, you might end up with capital punishment in the next. We had friends like that. I began to do some activities with my son with my experience as a kindergarten teacher since we couldn’t go outside. On the other hand, our budget was not enough anymore. Of course, what we had was so limited. 

On my 40th day in postpartum, I took my son to the beach for a little change so that he could relax. We were interested in nautical rocks at the beach. We started to paint the rocks. At first we were doing it as an activity at home. Then I searched on the internet and learned about different rock painting arts. I watched videos about them. I started to paint rocks. Right after putting my daughter to sleep I was painting stones. While I was painting the rocks, my son was polishing them with spray. The next day we were going to the farmer’s market to sell these painted rocks with my son. I was leaving the baby with her father because he couldn’t go outside. As I mentioned, there was an arrest warrant for him. 

While we were at the farmer’s market one day I met with one of my students’ parents. At that time, I was feeling humiliated. We were selling rocks for 1 Turkish Lira or for half of it. My son was calling ‘Come! It’s only for 1 Turkish Lira’. People were holding them and bargaining ‘We don’t pay 1 Turkish lira (less than a quarter dollar) for this. Give us a discount’. They were asking for a discount for a rock that costs 1 Turkish Lira. Then my son was telling them to buy 3 rocks for 1 Lira or 5 rocks for 1 Lira, but stressing that he wants 1 Lira. Then we more or less earned some money. It wasn’t much, but I was able to buy a toy for my son when I got back home. I was able to get him a chocolate egg with a surprise toy inside. I was able to buy bread for the home. That made us very happy. My son was smiling, so I was. This is because your child is very important in your life. 

One day, we needed to refill our propane tank (for cooking). However, the government recently passed a new law that everyone needs to show ID to get a propane tank, or bottled water, etc. Now, we had to show our ID card in order to buy a propane tank. However, we didn’t know what was going to happen to us if we showed our ID card. We couldn’t even buy a propane tank. Also, we needed to buy filtered water, because tap water was terrible. I had a new baby, and I needed to give her water too. But they asked for our ID card again when we wanted to buy filtered water. We abstained from showing our ID card again. 

After that, the circle was tightening for us. When I gave my children tap water, they became very sick. We couldn’t take them to hospital. We decided to go to another city, Istanbul. We thought that at least it was a big city where we might have an opportunity to lose our tracks. 

We went there covertly with two different cars. My husband took one route, and I took another route. Then, when we came to Istanbul, we started to stay at our friend’s house with our kids. Our friend wasn’t at home. She was out of the city. We stayed in her house. 

One day, my son’s tooth started to ache. He had an incredible toothache and I couldn’t come up with a solution. I didn’t have any medicine. I couldn’t go to a doctor. Some friends suggested we go to a dentist. They told us he was going to take care of us without asking for our documents. Of course, immediately I took my son to his place, but I realized that he wasn’t a doctor later on. When he tried to treat my son’s tooth, his face, his mouth, his cheeks were in blood. He was shouting and screaming in the room. My son was asking me to save him but I couldn’t do anything. Because I was thinking about him as a doctor, I told my son that ‘We are fixing your tooth, my darling’. I was telling him to be patient. While he was bleeding like that, the doctor told me to take my son and leave. He said ‘I can’t do anything to him, he keeps screaming at me’. I told him ‘I will calm him down please continue’. Then he mixed up some things and put that mixing on his tooth. It had no effect of course. We came home and cleaned the blood on his face. He saw this much blood for the first time. My son didn’t get better at all, but that person took a lot of money from us. Then, they suggested another doctor and that doctor solved our problem 

We have been victims of similar unjust treatments several times. I couldn’t get my daughter vaccinated. Even though she was born premature, she couldn’t stay in an incubator. My son didn’t have any toys and he was bored. At that time, we could not afford to buy any. I came up with an idea of making toys out of socks, which I had some experience with because of my job. I started making toys for my children by knitting. Then I knitted for the children of my friends in jail, and I gave them as a gift. Then I started selling them with one of my friends’ help. Then we started to make our living again by selling these toys. 

(3)

Finally, we decided to flee abroad. We didn’t know what would happen to us if we stayed in Turkey. One of my husband’s colleagues was arrested in A…. After they arrested him, we couldn’t hear from him for a long while. Then we learned that they had tortured him by inserting a soda bottle to his bottom, and his intestines were torn out. We learned that he was in intensive care. Needless to say, his psychology was completely destroyed. 

During that time, the police burst into my mother’s house. They searched their house, asking ‘Where is your daughter, where is your son, where is your son-in-law? If we catch them after now, it will be very bad for them, you have to give them to us first, immediately.’ Then they tried to talk to my father after they couldn’t get any response from my mother: ‘If you tell us where your daughter is now, we won’t do anything to her. She must come and talk to us. She could hide only up to some point, and we will find her anyway. We will be fair to her. We will be saving them from lots of troubles, but your daughter must come to us.’ They kept saying this. My father told them ‘I’m not in touch with her anymore. Find her wherever you can.’ 

After a while, the police burst into my mother’s house again. After they searched my mother’s house in detail, they told ‘We didn’t come for your daughter or your son-in-law, we came for granddaughter C. (my daughter)’. My mother of course fainted. ‘What are you saying, what are you going to do with the little baby?’ They responded: ‘It will be enough for us if we find your granddaughter C. Isn’t T. (my son) here? He will suffice, too.’ Then, they threatened my father: ‘If you have them, deliver them to us. Otherwise, you will see what we will do to your daughter.’ My father had a heart spasm. My mother fainted. They fell down by the thought of what those people would do even to their babies. At that point, the neighbor’s daughter, aged 10, came up from the stairs. When she saw the door open she said ‘Hi’ to my mother. Because of her saying ‘Hi’ to my mom, police officers took her to the police car. Cheering up ‘We found C.! Yay this is C,’ with excitement. My mother and father were shocked, of course. They were asking for a newborn baby and they took the neighbor’s 10-year-old girl to the police car as C… The neighbor came downstairs, begged them, explained that it was her daughter ‘Please, this is my daughter, not C., look her ID card is here’ and then saved the child. 

After we heard these, we realized that they were targeting even our children. Then, we decided we needed to flee abroad. My daughter didn’t have a passport because she was a newborn. The other three of us had passports, Schengen visas, and American visas, as we used to travel a lot. Later on we learned that we needed to get a consent letter from a notary in order to obtain a passport. This was obviously a risky process. We didn’t know if there was an arrest warrant for me. There was one for my husband, but we didn’t know about me. 

Still, we wanted to take all risks and have our passports. We decided to get it, and I went to a notary with my daughter. I left my son with my mom, and went to a notary in Istanbul. According to our plan, my husband was going to wait at the door. After the process was done, he was going to come inside and sign the papers. The officer had been stalling me inside by saying ‘I’m doing your work.’ Everyone who came with me was gone, but it was an hour and a half and he said my process still wasn’t over. At the end of an hour and a half he told me to call my husband so he could come. I called him. While I was telling him to come, I heard him saying ‘Oops’ and all of a sudden he hung up the phone. Right after he hung up, lots of police officers came into the notary office.

The notary office was a very tiny place, about 8 square meters (80 square feet). That small. I was sitting at a desk holding my baby. Police came and started hitting the tables. ‘Where is he?’ they shouted. He started saying my husband’s name. He asked for me. Instantly, I took my baby. I was praying ‘Oh my Lord. Don’t make this end of our story. Don’t let it end like this my Lord. I can’t stand it. Please, don’t separate me from my child, my baby is so small. Please, O God!’. ‘We can’t stand it, please help us!’ I said. 

I was praying and trying to sneak out by going under the tables. There were police officers behind me. There was a police officer holding the door. He leaned on the door with his arm. I escaped under his arm. Police officers everywhere. I believe God protected us, and hid us from them. They could not see me. I got out but I didn’t know where to go.

I was in a huge city. The city which I don’t know at all. After I got out of the notary, right next to me, a grocery store’s door opened. An automatic door. I ran into the store. That store had closed long before, but it’s door was opening and closing by itself because it was broken. I went in. Shelves were empty but there were cash registers. I was hiding with my daughter around the registers. My daughter usually screams a lot but something happened to her. She didn’t make any noise. I was standing next to the register and I didn’t want to defame my family and myself by being labeled as a thief. Again I prayed ‘Please, my Lord help me!’ and I left the store.

There were still police officers following me. I swear to God, I climbed up something like a hill there. But afterwards I went there several times and there was nothing like a hill. But I remember climbing something like a hill. There was a bark shaped like a halo, like a crescent. My daughter and I went inside it, and I was watching the notary place from there. Police were searching for me. I watched them from there. I was reciting prayers all the time. My daughter fell asleep at that time. I regained my composure. I mean, we didn’t have any fear. We felt that someone was with us. 

Then I decided to go into a mall. At least it was a crowded place. There was a mall nearby, right across the street. I immediately went there. When I went inside I heard an announcement from security describing me ‘A woman wearing a green headscarf and holding a baby went inside, she is wanted’. I went into a store and I changed my scarf immediately. Then I rented a stroller and I placed my daughter there. I started walking like an ordinary person. Sure, the announcement was everywhere. And I was thinking of my husband, assuming he had been arrested. They set a trap for my husband by using me. What was I going to do? I didn’t know what to do. I was completely helpless. 

Then I decided to go home. When I went home, nobody opened the door. My mother and my son should have been there but nobody was opening the door. I thought everything was over as I was sure they had caught my husband. I thought that they made him bring them to our house. Then, they grabbed my mother and my son to get to me. At that time, I thought everything was over and started crying in front of the door. Then my mother came out of the elevator. My mother’s leg was broken at that time. It turns out that she had taken my son outside for a walk. I became so happy when I saw them. I was pleasantly quite surprised. 

I had no idea about what had happened to my husband. I could not go to the police station and ask for him. I knew if I went there they would take me in, too. My children were so young, I didn’t know what to do. In half an hour or 45 minutes the doorbell rang. My husband was at the door. I was in shock, of course. I told him to come in. He was lifting his eyebrows, and making various facial expressions. I was wondering what happened to my husband. Oh my god. He had facial paralysis before. I thought he might be having one again because of stress. I was telling him to come in please. I threw myself at the feet crying. He wasn’t coming in. 

It turned out that he was assuming that police caught me and brought me home. They set another trap in order to catch him. Then, God helped really, my husband understood the situation and came in. He collected all his stuff. He said that he needed to go and he left. Then, we couldn’t figure out where he was again. I went out to look for him because he was in shock too. He couldn’t believe it, I mean. I found him in another building’s parking lot. I was searching everywhere like crazy. I needed to find him. I left everything behind, even my kids, to look for my husband. My husband was hiding between two cars in a closed parking lot. He was informing his friends about the situation. The scene crushed me. Because my husband is a very pure hearted person, we didn’t do anything to hide in between cars. (Crying) I got so sad when I saw him like that. I still have a mental picture of him like that. Then, I took him from there. I told him what happened to me. We couldn’t believe it either me nor him. Then we came home. Then my mother went back to her hometown A…. We started preparations to flee abroad. 

We believed we needed to leave whether we had passports or not. Because nowhere was safe for us anymore. Then my mother called us a week after she left. ‘My daughter, they took your father.’ I asked ‘How did they take him, mom?’ Police came home, when they couldn’t find me and my husband, so they took my father. My father had no crime, he had no relationship, he had nothing. Then we learned that my father was put in jail. But we didn’t know his situation, his offense, we knew nothing. My mother was old. I have a young sister going to high school. My sister was continuously having mental breakdowns. My father and my mother were indeed successful teachers, too. They both got the teacher of the year award. My father was an administrator. We had never seen anything like this before. The police never came to our house. I mean, we didn’t have anything illegal. We had no criminal records at all. 

Of course my little sister couldn’t take it. She started to have heavy psychological breakdowns. My father was in prison, and we couldn’t get any news about my father. They didn’t let him talk to a lawyer, either. We didn’t know anything about my father’s situation there. We knew that several prisoners before died in the prison. We were highly worried about his situation in the prison. 

There is a TEM (Police branch for terror crimes) station in A…. It has 7 floors below ground, and 6 floors above it. The 7th floor below ground was usually used to hold people like us. On the 6th floor above ground, they were torturing and even killing people like us. My father stayed there for 15 days. We couldn’t hear anything from him. 15 days later, the prosecutor told us that they would release my father. We couldn’t believe it. Then, my father was indeed released. However, he was still taking psychological pills, and he hasn’t recovered yet. This is because during the interrogation, they threatened my father with what kind of torture they would do to me and to my husband. What they would do to his grandchildren when they find them. How they would insert a glass bottle to my husband. 

They threatened my father how they would torture my husband, and from where they would insert a glass bottle to my husband. There are several other things that my father didn’t tell us. He couldn’t talk about it because it makes him feel terrible. He could not bear it, and started crying. He could not believe what he had gone through. 

Then they released my father. Before we learned the news, we already decided to flee abroad. After seeing what happened to my father, we were comfortable with our decision. In the meantime, on my husband’s family’s side, both of his older and younger brothers were fired from their positions as state officials. We weren’t in contact with my husband’s family. Our chance of meeting with my family fairly diminished because they became very worried after my father’s imprisonment. 

Meanwhile, all our relatives repeatedly told us that they knew that we were very innocent, but we deserved it. Well then, why did we deserve it? I mean, what did we do to you? Until that time, all of our relatives would keep talking about the favors we did for them. They were all very pleased with us. But now, we were left all alone. None of our friends were talking to us, avoiding us like the plague. 

Then, we learned about human smugglers to flee abroad. We never did those kinds of things in our lives. We had no idea. We got the phone number of the smugglers from our friends who had fled abroad before. Smugglers asked for a substantial amount of money. We had only one car. My father sold it. We gave them that money. We took that money with us, more precisely. 

They asked us to come to the city of X… We went to the city of X on different routes. We all used different transportation methods to reach the city of X. In the evening of the day we arrived in X, the smugglers told us to give them all the money, and that they would take us out in the morning. We were obliged to trust them. Whoever we told about this, they asked us why we trusted them. Because we had no alternative. 

We were very determined. We gave all our money to the smugglers. They told us they were going to call us the following day, and they did. They had told us that they were going to take us with a luxury boat. Then we went to the place in the city of X they told us. After we arrived they directed us to go here and there. They got us on a touristic boat together with three other families. It was a very simple boat with an open top. We were completely in the open to be seen, and we got very nervous. Then we sailed the sea. After 3-4 hours we were still near the Turkish coasts. Smugglers were drinking alcohol all the time. They couldn’t even see in front of their eyes. They were getting drunk constantly, they didn’t know what they were saying. We were begging them, saying ‘What are you doing? You told us it was going to be a luxury yacht, at least you told us we would arrive safely etc.’ They were reprimanding of course, because everything we own was in their hands. Later, they indeed brought us to a yacht. 

We got on a yacht from the boat in the open sea. After a little while we moved with the yacht, when the captain said he didn’t want to go further. He said ‘I am not going to move anymore because I am afraid to be caught by the Greek police.’ We asked ‘What are we going to do then?’ He said ‘You are on your own.’ We asked him what to do. He told us to get off the yacht and swim. We were begging him ‘We have little kids, we have a newborn baby, what are you saying, please don’t do this.’ He said ‘I don’t care, I won’t take that risk, jump and swim’ when we were in the middle of the sea. How could you swim to the shore? We had no life vest, we had nothing. We begged him a lot. He inflated a white boat. I will never forget that boat. He said ‘I can only take women, men will stay.’ What will happen to our husbands? He told us ‘Forget about them and get in’. In such a situation, you couldn’t ask anything. You are obliged to do whatever he says. 

Because if you go back to Turkey, you might be tortured terribly. You might be separated from your children. You had to take all the risk at that point. Then, he inflated the boat. He asked who would get in first. I said ‘I want to get in’. Because whatever was going to happen I wanted to let it happen. I got in the boat. He was going to sail it. Another friend of mine got in after me. My son, 5 and a half years old, was sitting on my knees. My daughter was one year old, she was a baby. I was holding her in my arms, she was laying on my lap. He got us into the boat. We were praying constantly while the boat was sailing. My Lord, please, please.. 

It was such a cold day in September. We were sailing, and then the boat burst. It suddenly started to fill with water in the middle of the sea. He was driving faster. Water was filling in more. It was coming up to my ankles at first. A little higher, a little higher. We got closer to the shore. We saw the shore. He was driving even faster. Water level reached up to my knees. At last, my son was in water up to his waist. I lifted my daughter up in the air. (Crying) I prayed ‘My God for the sake of this child. She is innocent. We are not, my Lord. But we are oppressed. Please, O My Lord, for the sake of my children. I might be a sinner but for the sake of my children please. Even if we die, please let them live, please my Lord.’ I raised my daughter up in the air. I didn’t know what to do because I was so desperate. 

Then we got off at shore, thank God. We reached the Greek Islands.. I didn’t know the other lady in the boat. However, we were sharing the same destiny. When we got off, we didn’t want to project an image of people who knew each other. We didn’t know what would happen to us in that case. We sat down at the shore. While the captain was leaving I asked him ‘how am I supposed to find my husband, what am I going to do?’ He said ‘He will come to you.’ and he escaped in a minute. He grabbed the boat and ran away on foot. 

I am waiting and waiting. I am in a country where even the alphabet is different. I am a person who fled from her own country, while I am a person who was in love with her country. Its mountains…Its seas… I was in tears when I was leaving my country. When I was fleeing, I was still checking the breaking news to see if anything had changed. Whether they realized what they were doing to us was wrong. Whether people would wake up to the reality. It felt like all those mountains, all those rocks were telling us to leave. They were saying ‘Leave and save yourselves’. (Crying) 

Then I started to wait for my husband at that Greek Island. At first, my son played with sand at the shore as he hadn’t seen sand for so long. We are a family that loves the sea because we were living in A…. He got so happy indeed when he saw the sea. He started playing with rocks and sand with his wet clothes on. His feet were wet. He was wet up to his waist. He started to play with those on. An hour passed, but my husband was not there. I thought something happened to him. Doubtless, they killed him. Because if they kill them, they will be rewarded by Turkey. They pay them a lot of money per person if they kill them or throw them into the sea. Afterwards I started to believe that. An hour and a half passed, my husband was not there. 

Now I sat down next to the sea. My son got bored of playing. He wasn’t speaking anymore. He was telling everything with his eyes. Yet my son used to be so chatty. Without saying anything, he pointed to the sea. He asked ‘Mom, isn’t my father over there anymore?’ I started crying, he did cry too. He asked ‘Mom what should we do? I know that you are good people. Why did they do this evil to us, why didn’t they let me play with my toys? I missed my room, Mom. Aren’t you going to miss Turkey? Aren’t our grandparents there? Why are you doing this to me? Why do you keep me away from everything I love? They also took my father away from me. I am not going to ask anything from you from now on. I don’t understand what you are doing. It was my favorite room. You took me away from our house in A… and brought me somewhere else. I loved it but you took that away from me too.’ he said. We stayed at 12 different addresses in 14 months. He said ‘You took me away from there too. You are taking me away from anywhere that I have toys, mom’. Then we were looking into the sea and crying. We started to think that it became my husband’s grave. 

Then someone touched me on my back. I turned, that was my husband. I was over the moon. I couldn’t believe I saw my husband. Because I had no further hope for it. My son was jumping and saying ‘Daddy, daddy’. Everybody was looking at us. To my surprise, they dropped him off to another shore because they were afraid. He too was searching for us for too long, he couldn’t find us too. We had our phones but no phone line, phone number. In short, he found us, thank God 

That is to say, we might have left our past behind but our mind and our heart was still in Turkey. In a sense, you can’t be happy with the fact that you crossed the border. Your siblings, relatives are in Turkey. Your friends are there. You passed the border but it does not have a meaning. Even you feel regret. You feel like you left the people behind when they were still in trouble. However, for your kids’ future, you had to do it. 

After my husband came we took a cab to the centre. Then we started to think what we were going to do. We couldn’t find a place to stay. The time was 2-3 am, and we were on the streets. I was carrying my baby. We didn’t know what to do. Then, thank God, there was a house of a very old couple. They were leasing out their house. They let us inside their house. We stayed there. We told them our story. They expressed how sad they were for us. Then, a day later, we decided to go to the city of Y. We took a cab to Y. It was hot in the morning and cold at night back then, because it was September. 

The driver was going to drive us by the sea on a hot September day. He was going to drop us to the shore where the ferries were. He understood that we were Turkish as we could not speak Greek. He said ‘You are Turkish.’ We said ‘Yes, we are.’ He said in English ‘I know, Erdogan problem and because of that you come here.’ Certainly we didn’t want to get caught because the police were our biggest fear. We said ‘No, so we don’t know anything. We came here to visit.’ Then of course he understood us. In Greece, the government was paying a lot of money to cab drivers to prevent human smuggling, like us. He took a long route to gain more money. Then, he stopped at some point. He left the car next to the police station. He left the car by saying he would be back in 10 minutes. 

My husband was sitting in the front, and I was in the back. I was holding my baby in my arms and my son was next to me. We were sitting. 2 minutes later, the driver came with a police officer who had a huge automatic gun. He pointed the gun towards us. It was the first in my life to see a big gun like that. My husband was in the front. We all got shocked. Then he pointed the gun towards me. I was so tired of everything, I wanted to die. I prayed to God to die by his shoot and to be free of everything. Living was so difficult. 

Then he screamed ‘boom’. I leaped up suddenly with a baby in my arms. Then he started to laugh. They made fun of us. It turned out that he wanted to make a joke to us. We didn’t understand for what reason, to try us or what. Then my son T. got scared a lot. ‘Mom that was a gun, a real gun. I don’t know what would I do if you were to die’ he said.

(5)

We went to the city of Y with no problem, thank God. When we arrived in Yanother cab driver took my phone and my husband’s phone and searched them. He told me to sell them to him. Then he started swinging the phone by the open window. He was doing it for me to sell it to him. We had everything in our phones. If we lose it, we wouldn’t be able to communicate with anyone. Then he gave it back, thank God. Now I am mentioning these details, but later I will talk about the favors I saw by Greeks . By any means I have no problem with Greek people. May God be pleased with them. I thank them all. 

(6)

In Turkey we were taught that Greek people are our enemy. They are terrible, and rude people. However, the ones that we met were so kind and helpful. Of course, in every nation, there are some bad people. I don’t condemn anyone. They might have done those in regards to their traditions. They might have jokes. I don’t condemn any of those by any means. I really loved Greece because it reminds A…. 

(7)

It was probably our 15th or 16th residence after the coup. By the way, we couldn’t bring anything with us from Turkey. I could only bring a toy that I knitted for my daughter. My husband didn’t let me take anything else. There wasn’t even an extra pair of clothes for my children. We didn’t even have a backpack. We had nothing. Of course we didn’t have much money to buy new clothes. We lived there for a month. In that month, we were wearing those clothes during the day. Really, I am not exaggerating this. God knows what we’ve gone through. When we wear them during the day the clothes get dirty, of course. In the night my husband took off his clothes, he stayed with his undershirt. I took off my daughter’s clothes, I washed them by hand and I hung them on the balcony. In the morning, we were wearing them again. We did this routine for a month. 

At that time, our biggest dream was to get to Germany. Because the education, security, democracy, human rights, everything was excellent there. We heard, we knew so. We decided to check our chances to go there. At first, we tried from the airport in the center of the city of Y. Because my baby C. didn’t have a passport, they told us that we couldn’t go aboard. So, we returned. T 

We were changing houses every two to three days because there were no houses to stay in for the long term. Also the weather got pretty cold in the middle of September. We were wearing summer clothes we wore when we left Turkey. One house we stayed in Ywas terribly cold, the windows would not close. The kids got very sick. I got sicker than I had ever been in my life. I had had a lot of surgeries before. I used to have some health issues, but I don’t remember getting that sick. That day was Sunday, we were going to try. 

I was begging my husband for us not to go. But we had no time, and we had spent all our money on tickets. Yes, we had to go. My husband got a deal from a cab driver. He was going to drive us there. While we were on our way, the car broke down on the highway. There was nothing on the highway, no gas station. Then the driver called one of his friends. He told us that his friend would take us there. We said everything happens for a reason, and we got in the car. The second taxi drove so fast, 75-80 mph. The windows were closed, and it was almost impossible to breathe. My husband was stung by a huge wasp. 

It was not possible for any wasp to get inside since the windows were closed all the time. Also, my husband is allergic to bees. I really didn’t know what to do anymore. I was constantly thinking about dying. I was like the walking dead. Everyday you were dying. Everyday you were struggling with another kind of trouble, but we understood that everything happens for a reason at the end. My husband got bitten by a wasp. His color suddenly faded away. I said ‘My Lord, I will lose my husband. What am I going to do here? I don’t know any word of their language. What would I do?’ Then the driver found ammonia. He became anxious too. He was a very good man. There, I saw how good the Greek people are. He found ammonia, He did first aid. My husband recovered very well. We arrived in the night. 

Our ship was at midnight. As soon as we arrived at the port the police understood that we were Turkish. It was too obvious. Black eyebrows, black eyes. What could we do about it? They took us aside. They asked if we were Gulenists. We said we were not because of course, we were anxious. We tried to deny it, but later on we decided to confess. We told them yes, we are, and those kinds of things happened to us. My husband and I were crying our eyes out because everything was over. My son was crying. He was telling them ‘Uncle, please let us aboard’ as if they knew Turkish. He was begging. 

(8)

Then my son asked them in Turkish ‘Please let us aboard, uncle. I have dreams. I want to live a normal life.’ After seeing T. crying like that, two police officers sat down and started crying with us. They said ‘We are so sorry for you. We know you are good people’ We were shocked. That was the first time someone shared our grief with us. And Greek people who were taught us as our enemies were actually like angels, we saw that.Then they told us they can’t let us aboard under any circumstances, we begged them. That officer pulled me aside and told me to not to cry for my children’s sake. He said ‘Your child is watching you and getting upset. There is nothing that I can do for you. But look, there is a hotel right across, you can stay there.’ Then he put his hand in his pocket to take some money. He said ‘If you want you can take this money to buy food.’ We were deeply in shock because it was the first time after months that someone treated us like a human. After 14 months. I mean, we had nobody except God. Everyone was avoiding us like the plague. For the first time, someone put his hand in his pocket and told us that we are good people who are in need. We thanked them. We said we don’t need money and asked them to let us go. But they didn’t let us go, they were following their country’s orders. 

Then we tried again. It was our last money. That was our last chance, if we couldn’t get abroad we were going to stay in Greece. There was another port called A. We got plane tickets to Germany from there. While we were wondering if we should get tickets to another country rather than going to Munich, we learned that Munich was the only available ticket. We went to port A. When we reached A, we were thinking that we would not be able to pass one more time. We were so hopeless that when I woke my son up in the morning of the day of our last try, he said ‘you are not going to make it anyway, you will be back, so let me sleep.’ I woke him up anyway ‘My son, come on, let’s go. We are going to make it this time because we are good people.’ These all sounded nonsense to him after everything we went through. 

Somehow we got in the plane, and it took off. We couldn’t believe it. Even though it took off, we were not moving a bit. We were still thinking that someone would come up, and take us off the plane. We arrived in Munich, and we were in shock when the pilot announced ‘Welcome to Munich’. Of course I couldn’t believe how it happened. Are we in a dream? We couldn’t believe that. 

Then we went to get our luggage after we arrived. While we were on our way to take our luggage, two civil police took us aside. They asked for our passports. Of course, they saw the changes on our passports. Before they saw it one of the policemen asked if we were Gulenists. He said ‘You have a Gulenist face.’ We didn’t say anything. We got so shocked. He said the same thing to me. ‘’You are a Gulenist too’’ he said. Even without looking at our passport they said this to us. We were shocked. We said ‘’Yes, we are Gulenists.’’ I mean we had nothing else to do. We had nowhere to take shelter in except you. They took us to the police station in the airport. 

(9)

Then they took us to the police station. They took me and my husband in separate rooms. I was in a room with my children. When they saw the kids were not staying, still they brought milk for my daughter. I was so shocked again. We were completely helpless. It was really shocking for us to see favors from these people. People who are foreigners, complete strangers. When we needed favors and couldn’t see any in Turkey. They brought a toy for my son in case he got bored, because our process took until midnight. They brought milk for my daughter. There was a baby bottle. She drank it. I was so happy. 

Then they said they were going to investigate us. They took us to a room. That was the hardest part for me. I experienced the same thing that my friends experienced in Turkey. They said according to the country rules, they had to undress everyone there. I still couldn’t get over it. They said right there to take off my clothes right next to the kids. But I said ‘I can’t do it. My kids were in the same room. Then they showed tolerance. My daughter stayed there, but they took my son away. By the way, there was a camera recording us. They made us take our clothes off and I was on my period. (crying) 

I got so embarrassed. The people who made us live through that… I got very upset at that time. What wrong did we do for my country? My friends were experiencing the same thing in Turkey. They made us do different moves like bowing and standing up to check if we hide heroin in some parts of our body. They were right to do that but it was so hard for me. I got so embarrassed. I was constantly crying. I haven’t even taken off my clothes even in front of my mother. I thought I lost everything that day. (crying) I would prefer that they could have killed me right there instead of that. It was so hard for me. Then they measured my height and weight. They took a report of our features of me and my husband. After we left the rooms we were in, we couldn’t look into each other’s eyes. I was really like the walking dead. 

Then they sent us to a camp in Munich. We stayed there with people from every nation for 14 days. There were many of our African brothers and sisters. We were going out, eating, drinking but it was all meaningless for us. We couldn’t recover from what we had been through. Everything we owned was left in Turkey.

Then they sent us to a camp in Danaver. Before we got into that camp, some of my husband’s friends who lived there called us to convey their good wishes for us. Like it was something bad, like something terrible happened to us. They told us ‘As a camp, that is the hardest place. The people who went there are miserable. You have hard days ahead of you.’ We were already depressed. We were crying our eyes out because of the place that we were going. 

We got to the camp. It wasn’t so bad to me at all because I had been homeless for a long time. When we were in Turkey, I slept in public parks with my kids, because there were no houses to stay. I did that for several nights. For that reason, even if it was the smallest place with four walls around it, it was so cozy for me. It was so valuable. It meant a lot. The room was big enough for me. It was maybe 10-15 square meters (~100 square feet). There were 8 beds. There were beds made of iron, iron cabinet, iron chair, and iron table. 

That place was like heaven to me. I loved it so much I wanted to wipe its walls, and kiss it. On the walls, there were blood stains. They killed mosquitoes and other animals. They got stuck on the wall. The floor was so dirty, but everything seemed so beautiful to me. Because after 2 years, after 14 months I had a place to stay safely. Even other friends who stayed at the camp were calling me crazy because I loved the camp. Even when I went out, I was running back to the camp because I had a room now. My son had a bed. Those things meant a lot to me. 

When they were giving out food, I couldn’t hold myself and kept crying. When Germans were giving us food, I was thanking them and crying. Sometimes cooks were crying together with me. They were telling me not to be upset. ‘’This will pass,” they were saying. I really loved that camp. Even when I was leaving, I cried my eyes out, too. (crying) 

There is something called ‘’Zat’’. They were checking your identity in a meeting. You go in there alone. I went inside, and I told what I lived through to the interviewing officer. Of course, she couldn’t believe it. One week later there was a court date, where we told them what we experienced. The judge was shocked. He said ‘People in Turkey must be confused. How come they could send out educated and knowledgeable people like you.’ All our documents were with us. Our diplomas, certificates of achievements, my certificates, my awards of appreciation by the ministry of education, the documents that showed I finished my school with a high degree. These also shocked the judge. For each page, he turned his eyes opened wider. He was saying ‘How could Turkey send out people like this? How? How? I don’t understand.’ Even the judge was astonished by us. 

Then, we left the courtroom, and waited for the result. In general, results took six months to one year. We were expecting the same, so we didn’t have any expectations. We didn’t have any complaints about the camp. 

I forgot to mention something. As I mentioned before, when we came to the camp we didn’t have anything, any clothes. We only had a small plastic bag that carried our clothes. We didn’t have anything else. When we entered the camp, I learned that there was a washing machine, I was so happy. My hands were ruined because of hand washing. My hands were full of holes because I wasn’t used to hand washing and detergent. I got so happy so I was going to do laundry. Right after our arrival on the 3rd, 4th day I picked up our belongings, we only had food, that plastic bag, and the clothes we were wearing. We wore our pajamas. I took the clothes in the daytime to the laundry. I was going to pick them up the next morning. 

When I went there the next morning, they told us that our clothes were missing. Only thing we owned was a piece of clothes. There was nothing else we owned in the world, indeed. We only had our clothes, now they were gone too. I was saying ‘O my Lord, I’ll cut myself off from the world and all worldly things but what do you want me to do.’ I was talking to God in my prayers. I didn’t know what to do. We had nothing. We were not the type of people who asked for alms. In my life, I have neither asked for a loan nor received money from someone. So I had no clothes. So the most private thing was missing. 

I was in my pajamas. We couldn’t go outside since we were ashamed to go out. Our friends were worried about where we were. When one of my friends came to visit I told her. ‘’Our clothes are missing, we can’t go out, so we are stuck in the room. The only things we owned as a trace of worldly things were those. After we lost those, we had nothing, like those who have lost their backpack with all they have.’ 

Like I said before, I loved the camp, I had no problem with it. I got used to it. The German government helped us with clothes. Thanks to them, they provided us clothes. We were wearing them, and we could go out. I was fine with my current situation. I had no problem. We had a normal life. At least we had a door. That was something big for me. 

Then, 10 days after the court, we received our approval papers. We couldn’t believe it. Our friends couldn’t either. It was the fastest approval by that time. We stayed 3 months in that camp, and we left with our approvals. It was the fastest time for a family to receive approval. Even then, they were telling us that we broke a record. 

(10)

After receiving our approval, we needed a place to stay. In general, it is very hard to find a house. It is a rough time period. We had friends who had been looking for a house for 6 months. My husband had a friend from our city A… He came here 8 years ago but they did not get in touch before. That night he called my husband. He said that ‘‘I heard you are in Germany. I am in Germany too. How is it going?’’ My husband told him that we were excited because we got the approval today. He said ‘’Okay then, your home is ready.’’ We asked ‘How?’ They owned a house and he was looking for someone to give his house. He said ‘’I have a house like that. I know you. I really want to give it to you.’’ That night…We really liked the house. The rooms were pretty beautiful, the house was too, for me. At least we had an address and a place. It didn’t matter wherever it was. Thank God, he gave his house to us. 

We had many tough times but thereafter God provided us with everything. Right now we are in our house. We have a tiny house like a box, but it is very beautiful. When we came to the house we had no furniture. But we immediately invited our friends from the camp just for a change. They slept on the floor. We also slept on the floor because we didn’t even have a bed. But nobody was offended, because our friends from the camp liked getting away from the camp just for a change. Just to be in a different environment. It wasn’t comfortable, but they got used to it. They come and we try to host them in a row. Little by little we got some furniture. 

While we stayed at the camp, we had some problems with people from different nations. There was a family. I don’t want to mention their nationality. I don’t want to change people’s opinion. The mother of this family was taking her son for defecation to the sink where we wash our dishes and we get ablution for prayers. Then, she was pushing the poop with her hands down into the sink. It was really filthy. We told her not to do it, but she didn’t listen. 

At the end, my daughter developed a sickness. When she woke up one morning there was exanthema disease all over her body. We took her to the doctor at the camp. The doctor in the camp was highly worried. They started wearing masks and they told us that they were going to put us in quarantine. As I mentioned earlier we barely had two sets of clothes. This time they didn’t let us take anything. They sent us only with the clothes we wore. We couldn’t take any spare clothes. We already got used to leaving everything behind us, so we didn’t even look back. I mean we don’t even remember what we had and where we had it because we left our belongings everywhere. We didn’t have anything to take with us anymore. 

Then they brought us to the quarantine. It was a 3 floor building. There was only one room. We were all alone in the room. They took us into that room. They gave us special clothes with masks. They were wearing them, too. They were not talking and meeting with us in any manner in order to stay away from the disease of the child. What the disease was not clear. Also, they were bringing us special food that they made but because of the cultural differences, we couldn’t eat them. It became evening and we got very hungry because we couldn’t eat anything. My husband asked one of his friends to buy something from the Turkish grocery store for us and to bring it, perhaps biscuits or something similar. His friend got them and he said he brought it to the downstairs section of our house. 

My husband went down the stairs. The security staff panicked, and started to run away from my husband. He told him to stop. My husband stayed where he was. The security guy told my husband’s friend to bring the bag into the middle, an empty place where we stayed. His friend brought the bag and left it there. The security staff told him to go away. He went away and the security staff told my husband to go get the bag. When my husband went for the bag, the security staff went away running. We got so confused about what to do. Then my husband took the bag. Our kids ate them and got full. 

We stayed at the quarantine for two days. After two days they told us that it was a wrong diagnosis. It wasn’t a contagious disease. It was a foot and mouth disease. It happens because of germs, we happened to experience that too. 

In short, we are living in a city now. At the house I mentioned, my husband’s friend’s house. It became our house. When we got into the house first, we sat and slept in the kitchen for 2 days. We got used to staying in only one room. Believe me, we even forgot that the other rooms exist. We did not even think to go in there. I swear, we don’t even think about people having a bedroom, living room, etc. We slept there for two days. On the 3rd day my husband and I started looking at each other and laughed. What were we doing? We could have slept in other rooms, too. We got used to living in only one room so bad. 

Then, when we first got into the house, my son asked me ‘’Mom can I go in there? May I look into that room too?’’ Like that. We couldn’t even believe it. I mean we are still like that. It feels like a landlord will come from inside and he will kick us out. We still can’t believe it. We can’t get used to living in the house. My daughter tours the rooms. She crawls right now. She tours, runs, gets happy, she claps. She goes into each room and she claps. She is one and a half right now, but because of being premature and not getting treated she has some developmental deficiency. God willing, we look for your prayers. Her eyes have problems. It is like that. I mean, this is our situation right now. We are trying to get used to the house and trying to return to living a normal life. 

(11)

This is how we are right now. Thank God for this. May God forbid us from following the wrong path. We didn’t ever think that we did something wrong. We didn’t think our friends did wrong either. They always ask us if we are Gulenists. Yes, we were. I mean we never thought Fethullah Gulen did anything wrong. We always thought of him with great respect. There was nothing to change our minds. Thank God we always tried to stay and stand upright where we were. May God make us deserve it, God willing we stood upright. May God save our brothers and sisters, and Turkey too. May God show them the right path as soon as possible. May God give them justice. May God open the judges’ hearts to the right decisions and save our brothers and sisters. May God save all oppressed people in every nation. Our sisters and brothers, not only for Turkey. It is what it is. By the way I want to tell a story I experienced at the court. 

(12)

The judge at the asylum court asked me something. He asked my thoughts on Germany. I told him ‘’I love you so much. I keep the records of all the money you give us (they give us something like 90 Euros of pocket money per person).’’  I really take note of them. I said ‘’When I get rid of my situation and after I find a job, I would like to donate all of the money you gave me to your government.’ Because we are not the type of people who take money and not return it. I told him ‘I was keeping records of all the amounts we received.’ I said ‘I appreciate all German people and I will pay it back.’ I said ‘This will be my first job right after we get better financially.’ The judge got emotional. I was crying as I spoke. He got emotional and said that ‘There was no need for it.’ He said ‘’We are not lending it to you. I know your Movement very well. You may take notes for the money you are given. You are doing right. But save it and give it to your friends who came after you.’’ This was very polite of him. Sincerely, May God help those people in any way. They are very warmhearted. They welcomed us very well. As I said, I appreciate them all. That’s our situation right now. That’s all I have to say. 

(13) 

My biggest ideal is getting to know the people here and let them get to know me as well. I met with my neighbor. As soon as we met, I said that ‘We are Gulenists’ and asked if they knew it. She was moved to tears because a few days before there had been news in the newspapers saying that there were around 1000 dead bodies belonging to Gulenists in the Evros River. She was affected by that. She said ‘’I know you very well from the news I read. I’m always here for you whenever you need help.’’ She showed me her apartment and said which floor she lived on. She said ‘’You will get help from me whenever you want.’’ 

This was one of my experiences I wanted to share. We came abroad with a fake passport. My newborn baby C. had a fake passport. We all stayed in the same room. Four people in the camp, all of us stayed in the same room. The camp has 650 people. 150 of them were our Gulenist friends. 150 people as 20 families stayed in separate rooms. Approximately 20 rooms were filled with our friends. Restrooms and bathrooms were shared together. 650 people using the same bathroom and same restroom. You are allowed to leave the camp 24 hours during weekdays, and 48 hours during weekends. People had nowhere to go, so they were staying inside the camp on weekdays. On weekends, refugee families who had been approved before us, or German residents invite a family from camp each week. That family spends the weekend in those houses with the host family. 

There were 650 people in the refugee camp from different nationalities. 150 of them were our friends who had the same struggles like us. Of course there were a lot of different victimizations. For example, we had a friend, newly married and pregnant. They came across the Evros River without human smugglers. They bought an inflatable boat for themselves. They inflated it and passed across the river, even though she is pregnant. 

I had another friend who had five kids. Her husband first came across the river. He came across by swimming in the river. Then he rented a house and a car from Greece. Then he came back for his wife and five kids with an inflatable boat. He took them with the boat and they passed across the river. Then they tried to get into Germany but they couldn’t do it with 5 kids of course. First the husband went into Germany. Then his wife with five kids tried to come from the place where we had tried to come in. 

They didn’t let them go from another seaport but somehow three of the kids got into the ship. It took two days to reach the country of Zwith the ship. Then, I don’t know the details, but the mother somehow got into the same ferryboat. The oldest one of the kids is either13 or 14 years old girl. She took her two siblings with her and spoke in English to the authorities. Of course it caused suspicion, 3 kids with no guardians. She said ‘’We are Bulgarian. My mother’s name is M (a fake name).’’ Then, she searched for her mother. She couldn’t find her mother for the first day in the ferryboat. On the second day they ran into each other. At that point the authorities questioned her mother, asking her for her name, in order to make sure if she is her daughter or not. My friend is so natural, she said “H”. The daughter got so mad at her mother. After arriving in the country of Z, they traveled 1000 kilometers by highway to Germany. They were accepted, thank God. They are in their home. 

I knew another couple who were in their 50s. They had 4 children. They left two of them in Turkey, two of them were with them. One of their daughters and their son were in Turkey, two of the daughters are with them. I heard weeping in the bathroom one day. I opened the door and asked her what was wrong. She said ‘’I can’t take it anymore. I missed my children so much.’’ There were those kinds of cruelties. 

Then one day, a friend came along. She was very young. She was newly married. 2 months after the wedding, she was imprisoned. She was imprisoned for 9 months. One day she invited us to her room for a cup of tea. She told me something which I will never forget. ‘’We are still young, right sister?’’ she asked while looking out of the window, ‘’I don’t believe that I am young anymore’’ she said. She was around 23, 24 years old. What we have been through has aged us a lot. It will pass, God willing. Good days will come, God willing. The sun will rise on the face of our country too. We believe in this. May God bless you for listening. This is all I have to say. 

Turkish Transcription:

Back to list of interviews

(1)

Merhaba bu ses kaydının dinlenmesine ve kullanılmasına şahsi iznim var. Ben 1988 yılında öğretmen anne ve babanın çocuğu olarak A…da doğdum. Ailemin ilk çocuğuyum. Bundan dolayı da sorumluluklarım daha fazlaydı. 4 kardeşiz. Doğduktan sonra annemin babamın memuriyet durumundan dolayı farklı şehirlerde yaşadık. En son H. şehrinde yaşarken orada anasınıfına başlamıştım. Öğretmenimi çok sevdiğim için de en büyük idealim anasınıfı öğretmeni olmaktı. Annem yıllar sonra ilkokul 3’te tuttuğum bir anket defterine baktığında bulmuş, bana gösterdi. Orada büyüyünce ne olacaksınız diyor. Tabii ki anaokulu öğretmeni olmak yazıyordu. Çünkü benim için anaokulu öğretmeni olmak çok kutsaldı. Anne ve babamın öğretmen olması hasebiyle öğretmen olmak hep hayatımızda vardı. Öğrencilik hayatımı hep derecelerle bitirdim. İlkokul ortaokul lise ve üniversiteye derece ile girdim. Ankara’da önemli bir üniversitede okudum. Bölümümü derece ile bitirdim ve ilk üniversite memuriyet sınavlarında A…’ya öğretmen olarak atandım. Görevimi yapmaya başladım. 8 yıllık öğretmenlik hayatım oldu. 

Bu süreçte öğrencilerime her zaman iyiliği doğruluğu sevgiyi dürüst olmayı vicdanlı olmayı adaletli olmayı ve ne olursa olsun yalan söylememeyi öğretmeye çalıştım. A…’ya geldiğim yıl evlendim. Eşim de matematik öğretmeniydi. Bir müddet sonra eşim özel bir üniversitede idareci olarak göreve başladı. Eşim de çok doğru dürüst iyilikten yana bir insandı. Sonrasında bir oğlumuz oldu. 

Ve oğlumuz da 5 buçuk yaşlarında iken Türkiye’de güzel olan her şey bir anda tersine dönmeye başladı. Sebebini bilmediğimiz şekilde ne yaşanıyordu ne oluyordu bilmiyorduk. Anlam veremiyorduk birçok şeye. 1 Temmuz’da benim okulum kapanmıştı. 1 Temmuz’da okul kapandıktan sonra oğlumun oynaması için A.’daki akrabalarından eşimin 10 yaşındaki yeğenini misafir olarak çağırmıştık. Cuma günü gelmişti cumartesi günü de maç olacaktı. Cuma günü 15 Temmuz günüydü. Eşimle birlikte bizim evimiz dubleks bir evdi.

15 Temmuz günü, biz eşimle birlikte alt katta televizyon izliyorduk çay içip çekirdek yiyorduk. Oğlumla yeğenim üst katta da oynuyorlardı. Bir anda televizyonda haberler çıkmaya başladı ve darbe olduğunu duyduk. Biz de ne olduğunu anlayamadık. Anlamlandıramadık çünkü Türkiye’de daha önce olan darbeler çok şiddetli geçmişti ve biz hiç darbeye şahidi olmamıştık. Annemlerin evleri bize çok yakındı. Çocukları da aldık annemlerin evine geçtik. Hani onlar bizim büyüğümüz fikir alalım danışalım, nedir ne değildir anlamaya çalıştık durumu. Sonrasında 15 Temmuz’da darbe olayı olduğunu öğrendik ve darbeyi yapanların da Hizmet hareketine mensup kişiler olduğu söylendi. Yani öyle karalamalar yapıldı.

Sonrasında ben 22 Temmuz’da müdürüm tarafından okula çağrıldım. Bu arada ben yedi buçuk aylık hamileydim. 28 haftalıktı kızım. Bu gündemden dolayı çok stresli bir hamilelik süreci yaşamıştım. Ne olacağımızı bilmiyorduk. Ben 22 Temmuz’da müdürümün yanına gittiğimde müdürüm çok heyecanlı, çok stresli, panik bir haldeydi. Israrla hemen gelmemi istedi. Ben de ne olduğunu anlamadan gittim. Bana açığa alındığımın belgesini verdi. Açığa alınıyorsun dedi. Bundan öncesinde de benim üye olduğum bir sendika vardı. Türkiye’de herkes istediği sendikaya üye olabilirdi. Bu devlet memurunun özgürce yapabileceği bir hakkıydı. Öğretmen olarak ben de özgür irademle bir sendikaya üye olmuştum. Çünkü sendikanın hakkımı savunacağını kendi ideallerine uygun olduğunu düşünmüştüm. 15 Temmuz öncesi de müdürüm bana sürekli mobing uyguladı okulda. Sürekli odasına çağırıp kapıyı kapatıp artık vazgeç, bu sendikayı bırak. Bak sana şöyle yaptırırım, Bak sana böyle yaptırırım diye sürekli tehdit ederdi beni. Fakat bunu kimseye ifade edemiyordum. Çünkü ifade etsem de yankı bulacağına inanmamıştım. Bu şekilde çok fazla mobbinge uğradım. Müdürüm beni diğer arkadaşlarımdan ötekileştirmeye başladı. Bu da beni psikolojik olarak çok fazla yıprattı. Sonrasında İşte bu 22 Temmuz’daki görevden uzaklaştırma belgesini verirken bunu sana veriyorum dedi. Normalde de müdürüm benim evime gelip gitmiş bir insandı. Bunu vermek benim için çok kolay dedi ama keşke karşımdaki sen olmasaydın dedi. Neden hocam dedim. Sonuçta sen de bir şeyler yedik içtik dedi. Ben de helal olsun hocam önemli değil dedim. Belgeyi verirken bir şey de söylemek isterim dedi. Buna da ben sebep oldum bilmeni isterim dedi. Bu cümle bana çok ağır geldi. Zaten ben giderken hep dua etmiştim Allah’ım lütfen güçlü durabileyim. Hamileyim bir yandan hiç kimsenin karşısında zayıf düşmek istemedim. Bir de buna ben sebep oldum diye söylemesi gerçekten beni çok yıprattı. Zarfı aldım ben. 

Sonrasında doğum sancılarım başladı. Allah şahit müdürün karşısında bir damla gözyaşı dökmedim ve dimdik durdum. Sonrasında doğum sancılarıyla beraber hastaneye gittim. Doğumu geciktirmek için iğne verdiler. Bana sürekli iğneler yaptılar. bu arada İki gün sonra 4 gün sonra da eşimin üniversiteden ihraç edildiğini öğrendik. Eşim de aynı şekilde işsiz kalmıştı. 5,5 yaşında bir oğlumuz bir de yeni doğacak bebeğimiz vardı. Bu süre zarfında sağlık sigortamız ve maaşımız yoktu. Annemlerin evinde kalıyorduk. sonra öğrendik ki üniversiteye tekrar operasyon olmuş ve tüm üniversitedeki kadroyu toplamışlar. Bizim evimize de gitmişler kapımızı kırmışlar. Evimizi hallaç pamuğuna çevirmişler. Eşimle ben annemlerde olduğumuz için bizi bulamamışlar. Eşim bunu duyunca başka bir arkadaşının yanına gitti. Çünkü eğer o evde kalsaydı orayı da basabilirler diye tedirgin oldu. 

Ben oğlumla kaldım. Kalakaldım yani. Sonrasında doğum dediğim gibi başlamıştı zaten. Sürekli iğne veriliyordu bana iğneler yapılıyordu. 2 hafta sonra da zaten doğumum oldu. Stresten dolayı çocuk daha fazla duramadı ve erken doğdu. 

Bu arada eşim hakkında yakalama kararı çıkmıştı. Ben de doğumhaneye eşimin yakalama kararı olduğu için annemle de görüşemedik. Çünkü onları da riske atmak istemedim. Türkiye’deki adalet sisteminden dolayı her an herkesi her şeyi her sebeple içeriye alabiliyorlardı. Ben de bir sabah tek başıma kaldığım bir evde uyandım oğlum da yok. Hiç kimsem yoktu Allah’tan başka. Sabah erken kalktım. Namazimi kıldım. Sonra arabayı aldım. Arabayı sürerek dualarımı okuyarak tek başıma doğuma gittim. Doğumhanede herkesin eşi vardı yanında. Akrabası annesi ben yalnızdım. Herkes hemşireler ebeler eşimi sordu. Kimsen yok mu. Eşimin yurtdışında olduğunu söyledim onlara. Kimsem yoktu gerçekten Allah’tan başka. Sonra kızım doğdu. Kuvezde kalması gerekiyordu. Erken doğduğu için sağlık problemleri vardı ama ben çok korktuğum için kendim hakkında da ne olduğunu bilmediğim için çocuğu alıp apar topar hastaneden çıktım.

Tekrar başka bir eve geldim. Yalnız kaldığım bir eve eşim çocuğu göremedi. Oğlum görmedi. Annemler bilmiyor. Ben tek başıma doğum yaptım. Yalnızdım orada. Sonra bir hafta sonra annemlerin evine gitmeye karar verdim. Çünkü tek başıma beceremiyordum. Yani hiçbir şeyi yalnız başıma beceremiyordum. Annemlerin evine gittim. 1 hafta sonra da oğlum başka bir yerdeydi onu getirdiler. 2 hafta sonra kardeşini görmüş oldu 

(2)

2 hafta sonra oğlum kardeşini görmüş oldu. İkimiz yalnızdık oğlum ve ben. Yani eşim yoktu. Oğlum babasına çok düşkün bir çocuk. Her şeyini babasıyla halleder. Hatta oğlumun tırnaklarını bile ben hiç kestiğimi hatırlamıyorum. Babası da ona çok düşkün. Banyosunu yaptırır tırnaklarını keser. O da babasına çok düşkün çok seviyor. Fakat görmediği için bir süre sonra çok yıkıldı. Ama çok güçlü bir çocuk bana anlatmak istemez hiçbir şeyini. Arada soruyordu anne babam neden yok? Neden babamız yok hani? Arkadaşlarımın babası var benim neden yok? Anne babam nereye gitti diye. Bir süre sonra oğlum altına kaçırmaya başladı. Sık sık altına kaçırmaya başladı ve dayanamıyordu çünkü baba diye sıçrıyordu gece uykusundan uyanıyordu ve yanımda küçük bebeğim var. Ne yapacağımı bilemiyordum artık. Eşim ile buluşmaya karar verdik. Eşim oğlumu aldı 2 gün yanında tuttu. İki gün sonra oğlum yine ağlayarak geldi. Anne ben yine babamı göremeyeceğim diyerek ağlayarak geldi. 

Biz hiçbir şey bilmiyorduk. Ne olduğunu anlayamamıştık dediğim gibi. 15 temmuz günü biz çay içerken çekirdek yerken bir anda hain ilan edildik. Vatan haini ilan edildik. Neye uğradığımızı şaşırdık. O zamana kadar Milli Eğitim’den benim olsun eşimin olsun bir sürü başarı belgemiz vardı. Bizzat milli eğitim bakanının bana verdiği takdir belgeleri vardı. Mesleğimde birincilik ödülleri vardı. Ben Türkiye’de 3. A…’da 1. Bir okulda çalışıyordum. O okulun gurubundaydım. Çok başarılıydı okulumuz. Ben de başarılıydım. Dediğim gibi hep derecelerim vardı. Ama bir günde cahil ilan edildim. Bir günde vatan haini oldum. 

Tabii öğrencilerim velilerim çok şok oldular. Yani inanamadılar. Arayan velim çok oldu benim. Hocam yani böyle bir şey mümkün değil, biz sizin sonuna kadar yanınızdayız bir yanlışlık olmuştur. Olamaz biz size sahip çıkalım hocam, böyle bir şey olamaz, itiraz edin dava açın. Ben zaten davalarımı açtım, itirazlarımı yaptım. 

Sonrasında işte oğlum geldikten sonra, babasından geldikten sonra yine kötü olmaya başladı. Bu sefer biz buluşmamız gerektiğini düşünüp çünkü artık evladımızı kaybedecektik. Yani artık çok kötü olmuştu zayıflamıştı. Yemek yemek istemiyordu. Anne büyüsem bile kim görecek babam olmadıktan sonra diyordu. Her şeyi artık babası ile ilintili hale getirmişti. Yani çok yıkılıyordu çocuk o yıkılırken ben de sürekli ağlıyordum. Ben de zaten yeni doğum yapmıştım. Kucağımda bebek baş edemiyordum iki çocukla. Eşimin yardımına ihtiyacım vardı ama o da yoktu. 

Sonra buluştuk A…’da. Sonra başka adreslerde kalmaya devam ettik. Başka adreslerde kalırken hiç dışarıya çıkmadığımız günler oldu. Çıkamıyorduk. Çünkü eğer çıksaydık bizi tanıyan birileriyle karşılaşmaktan korktuk. Çünkü herkes herkesi şikayet ediyordu. Türkiye’de hiç suçunuz yokken bir anda kendinizi idam mahkumu hissedebiliyordunuz. Olabiliyordunuz. Nitekim öyle olan arkadaşlarımız da vardı. Evden çıkamadığımız için ben de anasınıfı öğretmeni olduğum için sürekli oğluma etkinlikler yaptırmaya başladım. Fakat maddi yönden de tabii ki bütçemiz yetmiyordu artık. Tabii ki elimizde avucumuzda olan şeyler çok kısıtlıydı. 

Ben doğumdan sonraki 40 günlük lohusalık aşamasından sonra 40.günü Deniz kenarına götürdüm oğlumu biraz değişiklik olsun, açılsın rahatlasın diye. Orada taş toplamaya başladı. Deniz taşları ilgimizi çekti. Sonra onlardan taş boyama yapmaya başladık. İlk başta evde etkinlik olarak yapıyorduk. Sonra internette araştırdım değiştik taş boyama sanatlarını öğrendim. Videolarını izledim. Taş boyamaya başladım. O taşları kızımı bebeğimi uyutup hemen taşın başına geçiyordum. Ben boyuyordum oğlum spreylerini sıkıyordu ben iplerini takıyordum. Ertesi günü pazara çıkıyorduk oğlumla ikimiz. Bebeği babasına bırakıyordum çünkü babası dışarıya çıkamazdı. Babasının dediğim gibi yakalama kararı vardı.

Biz oğlumla pazarlarda dolaşırken bir gün bir velim ile karşılaştım.O zaman gerçekten çok gururum incindi. Pazarda biz taş satıyorduk bir liraya iki liraya elli kuruşa. Oğlum bağırıyordu gelin 1 lira 1 lira diye. Eline alıyordu insanlar taşı ama buna bir lira vermeyelim indirimi yapın. Yanı bir liralık taştan indirim istiyorlardı. O zaman oğlum 3 tanesini alın 1 lira verin diyordu, 5 tanesini alın 1 lira ama 1 lira verin bize diyordu. Sonra az çok oradan paramızı çıkardık. Yani çok fazla olmadı ama en azından dönüşte oğluma küçük bir oyuncak alabiliyordum. Sürpriz yumurta alabiliyordum. Ekmeğimizi alabiliyordum. Bu bize çok sevinç veriyordu, çok mutlu oluyordum. Oğlum güldükçe ben de gülüyordum. İnsanın evladı çok önemli çünkü hayatında. 

Sonrasında tüpümüz bitti tüp almak istedik. Bizden kimliğimizı de istediler çünkü Türkiye’de yeni bir kanun çıkmıştı. Artık tüp almak için su almak için kimlik göstermek gerekiyordu ama biz kimliğimizi gösterirsek başımıza ne geleceğini bilmiyorduk. Tüpümüzü alamadık sonra su ihtiyacı var çünkü çeşmelerde çok kötü su akıyor. Yeni doğmuş bebeğim var. Ona da su içirmem lazım temiz su almak istediğimizde yine kimlik sordular. Yine kimlik vermekten çekindik. 

Sonrasında çember bizim için çok daralmıştı artık bizim için. Çeşme suyundan çocuklara içirdiğim de çocuklarım çok ağır hasta oldular. Çocukları hastaneye götüremedik. Başka bir şehre İstanbul’a geçmeye karar verdik. En azından daha büyük bir şehir, daha rahat kaybolma imkanımız olur diye düşündük. 

Oraya da gizli saklı yollarla 2 araba şeklinde gitmeye çalıştık.Eşim başka bir yoldan, ben başka bir yoldan. Çocuklarla sonra İstanbul’a gittiğimizde bir evde arkadaşımızın evinde kalmaya başladık. Arkadaşımız kendisi kalmıyordu. O şehir dışındaydı. Biz onun evindeydik. 

Oğlumun bir gün çok ciddi dişi ağrımaya başladı. İnanılmaz derecede dişi ağrıyor ve çare bulamıyorsunuz. İlacınız yok, doktora gidemiyorsunuz. Bize bir tane doktor önerdiler diş doktoru olarak, ona giderseniz o hiçbir şekilde resmi belgenizi almadan yapacak dediler. Tabii ben hemen oğlumu aldım koşa koşa gittim fakat o kişinin doktor olmadığını sonradan anladım. Çünkü oğlumun dişini yapmaya çalıştığında ağzı yüzü yanakları her tarafı kan içinde kalmıştı. Oğlum çığlık çığlığa bağırıyordu doktor yatağında o diş yerinde. Anne ne olur beni kurtar diyordu ama ben hiçbir şey yapamıyordum. Çünkü onun doktor olduğunu sandığım için dişlerini tedavi ettiriyoruz anneciğim. Sabret anneciğim diyordum. O halde iken kanlı haldeyken doktor dedi ki al çocuğunu git dedi.Bu bağırıp duruyor ben buna hiçbir şey yapamam dedi. Ben doktor bey ben susturacağım ne olur siz yapın dedim. Ondan sonra bir şeyler karıştırdı koydu dişinin üstüne. Tabi hiç etki etmedi. Eve geldik kanlarını siliyoruz çocuk ilk defa bu kadar çok kan gördü yani. Ama çocuğum hiç iyileşmedi ve bizden bir sürü para aldı bu kişi. Sonrasında başka bir doktor yine olabilir dediler ona gittik onun vesilesiyle çözüldü. 

Ama bu tür mağduriyetleri biz defalarca yaşadık. Kızımın aşılarını yaptıramadım. Dediğim gibi erken doğduğu için küvezde kalamadı. Sonrasında bir gün otururken oğlumun oyuncağı yoktu hiç ve çok sıkılıyordu. Biz de alabilecek durumda değiliz o süreçte. Çoraplardan oyuncak yapma fikri aklıma geldi. Alanımla da ilgili olduğu için ondan yapmaya başladım. Sonrasında örgüden de mi yapsam patik ipi mi alsam derken amigürümi örgü işine başladım. Örgü oyuncakları örmeye başladım. Sonra hapisteki arkadaşlarımın çocukları için ordum onlara hediye ettim. Sonra bunların satışını da başka bir arkadaşım vesilesiyle yapmaya başladım. Yine oradan kazandığımız para ile biraz geçinmeye çalıştık. 

(3)

Biz artık yurtdışına gitmeye karar verdik çünkü Türkiye’de kalırsak neyeuğrayacağımızı bilmiyorduk. Eşimle aynı vazifede olan arkadaşlarından bir tanesi A…’da yakalanmıştı. Yakalandıktan sonra uzun bir süre ondan haber alamadık ve sonra öğrendiğimizde ona işkence yapılmış işkence sonunda soda şişesiyle kalçasına yapılan işkence sonucunda abimizin bağırsakları paramparça olmuş. Yoğun bakımda yattığını öğrendik sonra psikolojik olarak tabii ki mahvolduğunu öğrendik. 

Bu arada benim kendi annemlerin evini bastı polisler. Evlerini aradılar. Kızın nerede, oğlun nerde, damadın nerde ,eşimi sormuşlar beni sormuşlar. Bundan sonra onları bulursak çok kötü olacak ama bir an önce bize vermeniz lazım. Sonra babamla oturup konuşmayı denemiş polisler laf alamayınca. Eğer bize kızını söylersen o ona hiçbir şey yapmayacağız sadece gelsin bize ifade versin böyle kaçarsa ne zamana kadar kaçacak, kurtulmak istiyorsa bize gelsin. Biz adil insanlarız. Mutlaka onları kurtaracağız ama kızınız bize gelsin. Hep bunu söylemiş. Babam da ben görüşmüyorum siz nereden buluyorsanız bulun demiş. 

Aradan bir süre geçtikten sonra tekrar (Kızımın ismi C.) aradan bir süre geçtikten sonra polisler annemin evini basıyorlar. Annemlerin evini yine hallaç pamuğu gibi aradıktan sonra bu sefer demiş polis: Biz kızın için ya da damadın için gelmedik Biz C. için geldik. Annem tabii baygınlık geçiriyor. Ya ne diyorsunuz siz ne yapacaksınız küçücük bebeği? Olsun bize o da yeterli. T. yok mu o da bize yeterli. Oğlum. Onlar olsa onlar bize yeterdi zaten İşte biz kızına ne yapacağımızı çok iyi biliriz gibi tehdit de savurunca babamın kalbi sıkışıyor. Annem baygınlık geçiriyor. Bunların bebeklerine bile ne yapacak demek ki bu insanlar diye yıkılıyolar. O sırada merdivenlerden karşı komşunun 10 yaşındaki kızı çıkıyor. Merdivenden çıkarken kapı açık anneme de merhaba teyze diyor. Öyle deyince polisler o kızı alıyorlar ve ekip arabasına bindiriyorlar. İşte C.’yi bulduk. Yaşasın Ç. bu diye bir sevinçle. Annemler tabii şok oluyorlar. Çünkü hem yeni doğan bebeği aradığını söyleyen hem de karşı komşunun 10 yaşındaki kızı Ç. diye alıyorlar ekip arabasına. Komşu iniyor yalvarıyor dil döküyor ne olur bu benim kızım bakın ne C.si bakın kimliği burada diyor da ondan sonra çocuğu kurtarıyor. 

Bunları da duyduktan sonra çocuklarımıza kadar göz diktiklerini duyduk. Yurt dışına çıkmamız gerektiğini düşündük ve karar verdik. Karar verdikten sonra kızım yeni doğduğu için onun pasaportu yoktu. Bizim üçümüzün de pasaportu vardı Schengenleri vardı Amerika vizeleri vardı. Biz çünkü çok seyahat eden bir aileydik ama kızımın pasaportu yoktu. Daha sonrasında noterden muvafakatname almak gerektiğini öğrendik pasaport çıkartmak için. Bu tabii ki riskli bir işlemdi. Benim hakkımda yakalama kararı olup olmadığını bilmiyorduk eşim hakkında vardı ama benim hakkımda bilmiyorduk. 

Yine de tüm riski göze alıp pasaportumuz olmasını istedik. Alalım dedik ve ben pasaport almak için kızımla beraber gittim. Oğlumu da anneannesine bıraktım. İstanbul’da bir notere gittim. Annemi de İstanbul’a çağırmıştık. Notere gittim ve eşim de planımıza göre kapıda bekleyecekti. İşlemler bitince son işlemde imza aşamasında eşim gelecekti, imza atacaktı. Memur beni çok oyaladı içeride. İşlemlerinizi yapıyorum yapıyorum diye. Benimle beraber giren herkes gitti ama bir buçuk saat oldu hala benim işlemlerimi bitmediğini söyledi. Sonrasında bu bir buçuk saatin sonunda tamam dedi eşinizi arayın gelebilir. Ben eşimi aradım. Gelebilirsin derken eşimin bir anda hiiiii dediğini duydum ve yüzüme kapandı telefon. Telefonun kapanması ile içeriye bir araba dolusu polisin girmesi bir oldu notere. 

Noter çok küçük bir yer 8 metrekare veya 5 metrekare bir alan. O kadar küçük. Ve ben bir masada duruyorum kucağımda bebeğim. Polis geldi masalara vurmaya başladı. Nerede O dedi eşimin adını söylemeye başladı. Beni sordu. Ben bir anda hemen çocuğumu aldım. Allah’ım dedim lütfen böyle bitmesin bizim hikayemiz. Böyle bitmesin Allah’ım ben dayanamam dedim. Lütfen beni çocuğumdan ayırma bebeğim çok küçük. Lütfen Allah’ım dedim. Biz dayanamayız sen bize yardım et dedim. 

Dua okuyarak masaların altından kaçmaya başladım. Arkamda polisler kapıyı tutan polis vardı koluyla kapıya dayanmıştı onun kolunun altından kaçtım. Ve polisler…Hani o anda Allah gerçekten göstermedi beni. Çıktım ama nereye gideceğimi bilmiyorum. 

Koskocaman bir şehirdeyim. Bilmediğin bir şehir. Hemen yanımda bir market gibi bir şeyin kapısı açıldı. Açılır kapanır bir kapı. Onun içine girdim. Çok önceden kapanmış bir marketmiş fakat kapısı bozuk olduğundan kendiliğinden açılır kapanırmış. Girdim.Rafları boş ama kasalar var. Kasanın orada saklanıyorum kızımla. Kızım normalde çok bağıran bir çocuk ama böyle bir hal geldi ki çocuğum hiçbir şekilde ses çıkarmadı. Fakat bu seferde kasanın orada durduğum için bir de bunlar hırsız mı diye kardeşlerimin adını lekelemek kendi adıma lekelemek istemedim. Tekrar lütfen Allahım yardım et dedim ve çıktım oradan. 

Arkamda hala polisler var. Ve gerçekten yani yemin ediyorum ben dağ gibi bir yere tırmandım ama sonrasında defalarca gittim oraya orada dağ falan yoktu. Yani o dağ gibi yere tırmandım. Hale şeklinde böyle hilal şeklinde bir ağaç kabuğu vardı. Biz kızımla ikimiz onun içine girdik oradan noteri izliyordum ben. Polisler beni arıyor. Ben onları oradan izledim. Yani dualar okuyordum sürekli. Çocuğum bu arada uyuya kaldı. Benim kendime de yani sekıne inmişti üzerimize. Gerçekten çok rahattık. Yani hiçbir korkumuz yoktu. Sanki biri yanımızda gibiydi. 

Sonrasında bir alışveriş merkezine gitmeye karar verdim. En azından kalabalık bir ortam olduğu için. Çok yakında karşıda bir alışveriş merkezi vardı. Hemen oraya gittim. Oraya girdiğimde de güvenlikçilerin anonslarından beni tarif eden işte yeşil başörtülü kucağında bebeği olan bir kadın girdi aranıyor diye anonsları duymaya başladım. Hemen bir mağazaya girdim başörtümü değiştirdim. Sonra bebek arabası kiraladım ve kızımı o arabaya koydum. Normal sanki rahat yaşayan bir insanmış gibi yürümeye başladım. Tabii bu arada anonslar her yerde ve bu arada ben eşimin alındığını düşünüyorum. Hani benim yüzümden tuzak kurdular eşim de alındı orada yakalandı. Ben ne yapacağım. Ne yapacağımı bilemiyorum. 

Sonra eve dönmeye karar verdim. Eve döndüğümde kapıyı kimse açmadı. Annem ve oğlum olmalıydı ama kimse kapıyı açmıyordu. Artık her şeyin bittiğini düşündüm. Çünkü sanıyorum ki eşimi aldılar. Eşime de evimizi buldurttular, eve gelince de oğlumla annemi alıp beni istiyorlar sanıyorum. Artık orada hani herşeyin bittiğini düşündüm kapının önünde ağlamaya başladım. Sonra asansörden annem çıktı. Annemin ayağı da kırıktı o sırada. Kırılmıştı. O da T.yi aşağı indirmiş. Oğlumu aşağıya indirmiş meğerse, gezdirmeye çıkmışlar. Çok sevindim tabii hemen eve gelince. Neye uğradığımı şaşırdım.

Bu arada eşime ne oldu ne bitti hiçbir fikrim yok. Gidip sormak hakkım bile yok yani karakola gidip sorsam beni de alırlar biliyorum çünkü. Çocuklarım çok küçük ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Yarım saat 45 dakika sonra Kapı çaldı. Eşim kapıda. Ben şok oldum tabi. Eşime İçeri gel diyorum. Eşim kaslarını kaldırıyor, değişik yüz hareketleri yapıyor. Allah’ım acaba ne oldu eşime diyorum. Eşim daha önce yüz felci geçirmişti acaba stresten yine mi yüz felci geçiriyor diye düşünüyorum. Ya lütfen gelsene içeri diyorum. Dizlerine kapandım ağlıyorum. Yok gelmiyor. 

Meğerse o da sanıyormuş ki polisler beni orada yakaladılar eve getirdiler. Tuzak kuruyorlar eşimi alacaklar sanıyormuş. Sonra gerçekten Allah yardım etti eşim anladı durumu içeri geldi. Her şeyini topladı benim gitmem lazım dedi çıktı gitti. Sonra yani ne olduğunu anlayamadık tekrar. Ben eşimi aramaya çıktım çünkü o da şok olmuştu. İnanamadı yani. Eşimi başka bir sitenin otoparkında buldum. Her yeri arıyordum çünkü deli gibi bulmam lazım diye. Her şeyi çoluğu çocuğu bıraktım eşimi arıyorum. Eşim iki tane arabanın arasında kapalı otoparkta sıkışmış orada telefonu ile arkadaşlarına haber veriyor. O sahne beni çok bitirdi. Çünkü eşim gerçekten çok temiz bir insandı arabaların arasına saklanacak kadar bir şey işlemedik biz (Ağlıyor).Onun o halini görünce çok üzüldüm hala gözümün önünde canlanıyor. sonra onu aldım oradan. Anlattım başımdan geçenleri. İnanamadık Ben de o da. Sonra eve geldik. Sonra annem tekrar memlekete A…’ya gitti. Biz yurt dışına çıkmak için hazırlıklara başladık. 

Pasaport olsa da olmasa da çıkmamız gerektiğine inandık. Çünkü artık her yerde aranıyorduk. Sonra annem eve gitti bir hafta sonra annem bir akşam aradı. Kızım babanı aldılar. Nasıl aldılar anne. Eve geliyorlar eşimi ve beni bulamayınca babamı almışlar polisler. Babamın hiçbir suçu yok hiçbir bağlantısı hiçbir şeyi yok. Sonra babamın hapse atıldığını öğrendik. Ama durumunu, suçu ne hiçbir şey bilmiyoruz. Annem yaşlı. Bir tane küçük kız kardeşim var liseye giden. Kız kardeşim sürekli sinir krizleri geçiriyor. Benim babam ve annem de gerçekten başarılı öğretmenler. Yılın öğretmeni seçilmiş insanlar. İdareciydi babam hiç böyle bir şey görmedik hiç bizim evimize polis girmedi. Yani hukuk dışı kanun dışı hiçbir şeyimiz olmadı. Sicillerimiz tertemiz. 

Tabii küçük kız kardeşim kaldıramadı bunu. Psikolojik olarak çok ciddi rahatsızlık yaşamaya başladı. Babam tabii içerde. Bu arada babamdan haber alamıyoruz. Avukatla görüştürmüyorlar. Babamın ne yaşadığını bilmiyoruz. Babamdan önce alınan kişinin zaten cenazesi çıktı. Ne yaşıyor ne yapıyor hiçbir şekilde bilmiyoruz. 

A…’da bir TEM şube müdürlüğü var. Oranın -7. katı var ve üstü 6 kat var. Eksi yedinci kat genelde bizim gibi arkadaşların konulduğu bir kat. 6. Katta bizim gibi arkadaşların öldürüldüğü bir kat işkenceyle. Ve babam orada 15 gün kaldı. Haber alamadık. 15 gün sonra Savcı babamı serbest bırakılacağını söyledi biz İnanamadık. Tabii sonra babam serbest kaldı ama hala psikolojik ilaçlar içiyor hala kendine gelemedi. Çünkü babama sorgu sırasında bana ne yapacaklarını eşime ne yapacaklarını hangi işkenceleri yapacaklarını anlatmışlar. Torunlarını yakalayınca onlara neler yapacaklarını eşime soda şişesini neresinden sokacaklarını.

(4)

İşte soda şişesini nerden sokacaklarını nasıl işkence yapacaklarını anlatmışlar babama. Hala bize anlatmadığı şeyler var hala konuşamıyor. Çünkü çok kötü oluyor koskoca adam yani ağlama krizlerine giriyor inanamıyor yaşadıklarına. 

Sonra babamı serbest bıraktılar. Biz haberi duyunca yurt dışına çıkma zaten kararını vermiştik. Babam da öyle olunca artık çıkabiliriz diye içimize sinmiş oldu. Bu arada eşimin de ailesinde abisini erkek kardeşini yine aynı şekilde görevden ihraç ettiler onlar da devlet memuruydular. Eşimin ailesiyle de görüşemiyorduk. Benim ailemle de artık görüşme şansımız çok azalmıştı çünkü babam içeri girip çıktıktan sonra daha tedirgin olmuşlardı haklı olarak. 

Bu arada hiçbir akrabamız akrabalar hep şunu söylüyordu biz sizin çok temiz olduğunuzu biliyoruz ama bunu hak ettiniz. E o zaman neden hak ettik. Yani biz size ne yaptık ki o zamana kadar tüm akrabalarınız bizden razı olduklarını onlara yaptığımız iyilikleri anlatmakla bitiremediklerini söylüyordu ama yapayalnız kalmıştık. Hiçbir arkadaşımız görüşmüyordu bizimle vebali gibi.

Daha sonra yurt dışına çıkmak için kaçakçılar olduğunu öğrendik. Biz böyle işler hiç yapmadık hayatımızda bilmiyorduk. Daha önceden çıkan arkadaşlarımızdan kaçakçıların numaralarını aldık. Kaçakçılar bizden çok ciddi bir miktar para istediler. Bizim tek arabamız vardı. Zaten o da babamın üstüne idi. Babam onu satmıştı. Onun parasını verdik onlara. Parasını aldık yanımıza daha doğrusu. 

Bizden Muğla’ya gelmemizi istediler. Muğla’dan deniz üzerinden Rodos’a geçeceğimizi söylediler. Biz de Muğla’ya farklı yollarla gittik. Oğlum ayrı gitti, ben ayrı, eşim ayrı, kızımız ayrı bir şekilde Muğla’ya gittik. Muğla’ya gittiğimiz günün akşamında kaçakçılar paranın hepsini verin sabah biz sizi çıkaracağız dediler. Güvenmek zorundaydık. Bunu kime söylesek nasıl güvendiğiniz diyorlar. Çünkü başka çaremiz yoktu. 

Artık her şeyi göze almıştık. Oraya giderken bütün paramızı verdik ellerine. Ertesi günü bizi arayacaklarını söylediler ve aradılar da. Bizi lüks bir yatla geçireceklerini söylemişlerdi. Sonrasında biz Muğla’nın o dedikleri yere geldik. Geldikten sonra bizi yönlendirdiler işte şuraya geçin buraya gelin şuraya gelin diye. Bizi üç aile ile birlikte turistik bir tekneye bindirdiler. Çok basit üstü açık tamamen gözüken bir tekne. Gözüküyoruz tamamen. Çok tedirgin olduk. Ondan sonrasında denizde ilerlemeye başladık. 3 saat oldu 4 saat oldu hala Türkiye kıyılarındayız. Kaçakçılar sürekli içki içiyorlar. Gözlerin önünü görmüyorlar. Sürekli içiyorlar sürekli içiyorlar bizle ne konuştukları belli değil. Yalvarıyoruz hani ne yapıyorsunuz siz hani lüks yat dediğiniz en azından güvenli geçeceğimizi söylediniz falan. Tabii azarlıyorlar çünkü her şeyiniz onların elinde. Sonra gerçekten de bizi bir yata bindirdiler. 

Denizin Ortasında bir yata geçtik. Tekneden yata geçtik. O yatla bir süre gittikten sonra kaptan daha fazla devam etmek istemediğini söyledi. Ben dedi daha fazla götürmeyeceğim. Çünkü Yunan polisine yakalanmaktan korkuyorum dedi. Ne yapacağız o zaman dedik. Bundan sonra dedi siz başınızın çaresine bakın. Ne yapabiliriz dedik. Yattan inip yüzün dedi. Küçücük çocuklarımız var yeni doğmuş bebeğimiz var ne olursun diyoruz yapma diyoruz yalvarıyoruz. Bana ne diyor ben o riski almam atlayın yüzün diyor denizin ortasında. Nasıl yüzebilirsiniz kıyıya kadar. Yani can yeleğimiz yok, hiçbir şey yok. Sonrasında çok yalvardık. Bir tane beyaz bir bot şişirdi. O botu hiç unutmuyorum. O botu şişirdi. Dedi ki sadece bayanları alabilirim dedi. Erkekler kalacaklar. Eşlerimiz ne olacak? Onları boşverin siz geleceksiniz diyor. Yani öyle bir durum ki hiçbir şey soramıyorsunuz. Her dediğini yapmak zorunda kalıyorsunuz.

Çünkü eğer Türkiye’ye giderseniz daha kötü işkenceler var. Evladınız dan ayrılmak var. Artık her şeyi göze alıyorsunuz orada. Sonra botu şişirdi. İlk kim binmek ister dedi. Ben de ben istiyorum dedim. Çünkü ne olacaksa olsun dedim artık . Ben bindim bota.O sürecek botu.Arkamdan da başka bir arkadaşım bindi. Benim kucağımda diz kapağımda beş buçuk yaşında bir oğlum oturuyor. Birinde de 1 yaşındaydı kızım o zaman kızım oturuyor. Yani kucağımda kızım daha bebek. Bizi bota bindirdi. Bot ilerliyor biz devamlı dua okuyoruz. Allah’ım lütfen lütfen.

Ve Eylül ayı o kadar soğuk bir gün ki. ilerliyoruz ilerliyoruz bot patladı. Ve bir anda şu almaya başladı denizin ortasında iken. Daha hızlı sürüyor. Artık şu çoğalıyor. İlk başta ayak bileklerime gelmeye başladı. Biraz daha yukarı biraz daha yukarı. Kıyıya yakınlaşmaya başladık. Kıyıyı gördük. Artık orada daha hızlı sürüyor. Artık diz kapaklarıma kadar şu oldu. En son artık oğlumun beline kadar suya battı. Kızımı yukarı kaldırdım. (Ağlıyor) Allah’ım dedim bu çocuk hürmetine… Bunun günahı yok… Biz masum değiliz Allahım dedim. Ama mazlumuz dedim. lütfen dedim ya rabbi evlatlarım hürmetine. Belki ben günahkarım ama çocuklarımın hürmetine ne olursun. Biz ölsek de bunlar yaşasın Allah’ım dedim. kızımı havaya kaldırdım dua ediyorum ne yapacağımı şaşırdım. Çünkü çok çaresizim. 

Sonra indik çok şükür. Yunan Adası’na indik. indiğimizde de arkadaşla birbirimizi zaten tanımıyorduk biz aynı tekneye binmiş olmuştuk. Kader arkadaşıydık. İndiğimizde de hemen ayrıldık tanışıklık vermek istemedik. Hani başımıza ne geleceğini bilmediğimiz için denizin kenarına oturduk. Giderken tekneciye dedim ki eşimi ne yapacağım, ben nereden bulacağım dedim. O senin yanına gelecek dedi ve kaçtı bir anda. Botu kucağına aldı kaçtı. 

Bekliyorum bekliyorum. Alfabesi bile farklı bir ülkedeyim. Kendi vatanımdan kaçmışım ki ben vatanına aşık bir insandım. Dağları denizleri o kadar gözyaşıyla ayrıldım ki ülkeden. Ülkemden çıkarken bile hala son dakika haberlerine bakıyordum bir değişiklik olur mu ki acaba yanlış yaptıklarını fark ederler mi ki insanlar uyanır mı ki. Sürekli sanki o dağlar taşlar bize git diyordu. Gidin kurtulun diyordu. (Ağlıyor) 

Sonra o Yunan Adası’nda eşimi beklemeye başladım. Deniz kenarında oğlum ilk başta kum oynadı. Çünkü uzun süredir deniz kum görmüyordu. Biz deniz seven bir aileyiz. A…’da olduğumuz için. Çok sevindi tabii deniz görünce. Hemen taş ve kum oynamaya başladı ıslak kıyafetleri ile. Ayakları ıslak beline kadar çocuğun ıslaktı onlarla oynamaya başladı. Aradan bir saat geçti ve eşim yok. Artık eşimin dedim başına bir şey geldi. Herhalde öldürdüler. Çünkü eğer onları öldürürseler Türkiye’de onlara ödül veriyorlar. Kaçakçılara kelle başına bir sürü para ödüyorlar. Eğer öldürürlerse deniz atarlarsa. Artık öyle olduğunu düşündüm. Bir buçuk saat geçti. Eşim yoktu. 

Artık denizin kenarına oturdum oğlum da artık sıkıldı tabii ki oyundan. O da artık hiç konuşmaz olmuştu son dönemde sadece gözleriyle anlatıyordu her şeyini çok ağzını açmıyordu ki çok konuşkan bir çocuktur benim oğlum. Dilsiz işte baktığı denizi gösterdi. Anne babam orada değil mi artık dedi. Ben ağlamaya başladım oda ağladı. Anne ne yapalım dedi. Siz iyi insanlarsınız ben biliyorum dedi. Ama dedi bize neden bu kötülüğü yaptılar anne dedi. Neden beni oyuncaklarımla oynamama izin vermediler dedi. Ben odamı çok özledim anne dedi. Siz özlemeyecek misiniz Türkiye’yi dedi. Bizim anneannemiz dedemiz orada değil mi. Neden bana bunu yapıyorsunuz dedi. Neden her sevdiğim şeyden beni uzaklaştırıyorsunuz dedi. Babamı da elimden aldınız dedi. Artık ben hiçbir soru sormayacağım size dedi. Sizin ne yaptığınızı anlayamıyorum dedi. En sevdiğim odam dedi. Türkiye’deki A…’daki evimizde de beni oradan uzaklaştırdınız başka bir yere götürdünüz. Orayı da sevdim orayı da aldınız. Biz Türkiye’de 12 farklı adreste kalmıştık 14 ay boyunca. Oradan da aldınız dedi. Nerede oyuncağım olsa beni oradan uzaklaştırıyorsunuz anne dedi. Sonra artık denize bakıp ağlıyoruz. Eşimin mezarının orası olduğunu düşünmeye başladık. 

Sonra sırtıma birisi dokundu. Döndüm eşim. Havalara uçtum. Tabii inanamadım eşimi gördüğüme. Çünkü artık umudu kesmiştim. Oğlumun öyle bir zıplayısı vardı ki “babam babam” diye herkes bize bakıyordu. Meğerse eşimi de başka bir kıyıya bırakmışlar korktukları için. O bizi bulamamış çok aramış o da bizi. Telefonlarımız yoktu zaten. Birbirimizin numarasına birbirimizde yoktu. Telefon vardı ama numaralarımız yoktu. Yani sonra bizi buldu çok şükür. 

Ama yani geçmişteki her şeyimiz aklımız kalbimiz Türkiye’deydi. Yani ne geçtiğinize sevinebiliyorsunuz çünkü kardeşleriniz Türkiye’de. Arkadaşlarınız orada. Siz geçtiniz ama hiç bir anlam ifade etmiyor sizin için. Hatta garip bir pişmanlık duygusu. Sanki herkesi bırakıp oraya mı kaçtım diye düşünüyorsunuz. Ama çocuklarınız var yapmak zorundasınız. 

Sonra eşim de geldikten sonra bir taksi bulduk merkeze geçtik.. Sonra ne yapacağımızı düşünmeye başladık. Kalacak yer bulamadık. Gece Saat 2 oldu 3 oldu biz hala sokaklardayız. Kucağımda bebeğim var. Ne yapacağımızı bilemiyoruz. Sonra çok şükür böyle çok eski bir yaşlı dedenin dede ile babaannenin bir evi varmış. Evini kiralıyormuş. Bizi evlerine aldılar. Onların evinde kaldık. Onlara anlattık başımızdan geçenleri. Çok üzüntü duyduklarını söylediler. Sonra ertesi günü X sehrine  geçmeye karar verdik. X sehrine geçmek için bir taksiye bindik. Taksici o zaman gündüzleri sıcak oluyordu geceleri soğuktu Eylül ayı olduğu için. Ama gündüzleri sıcaktı. 

Sıcak bir eylül gününde deniz kenarından arabayı sürerek bizi şeye götürecekti. Feribotların olduğu kıyıya bırakacak bizi. Tabi anladı Türk olduğumuzu dil bilmediğimiz için. Yunanca bilmediğimiz için. Siz dedi Türksunuz dedi. Biz evet Türküz dedik. Ben dedi biliyorum dedi İngilizce olarak. işte Erdoğan problem dedi. O yüzden sizler geliyorsunuz dedi bize. Tabi yakalanmak istemiyoruz çünkü polis en büyük korkumuz. Biz de hayır falan dedik hani biz bilmiyoruz hiçbir şey. Biz normal ziyarete geziye geldik dedik. Sonra tabii o bizi anladı. Yunanistan’da da taksicilere böyle bizim gibi olan arkadaşları teslim ettiklerinde ciddi bir miktar para ödeniyormuş. Hani insan kaçakçılığını önlemek adına ülkenin kendi kaidesiymiş bu. Sonra bizi oyaladı yolları uzata uzata bir yerde durdu. Polis kulübesinin polis binasının önünde ve arabayı bıraktı. Ben hemen geliyorum 10 dakikaya dedi arabayı bıraktı.

Eşim önde oturuyor ben arkada. Kucağımda bebeğim ve oğlum yanımda. Oturuyoruz. O adam çıktıktan sonra taksici 2 dakika sonra bir tane polis kalaşnikoflu silahı ile geldi. Arabanın içine silahı doğrulttu ilk defa hayatımda ben öyle büyük bir silah görmüştüm. Eşim önde ama hepimiz şok olduk yani sonra silahı bana doğrulttu Ben artık o kadar her şeyden bezmişim ki ölmek istedim. Yani Allah’ım keşke vursa öldürse de her şeyden kurtulsam dedim. O kadar zor geliyordu ki yaşamak. 

Sonra bom dedi. Ben bir anda sıçradım tabii kucağımda çocukla. Sonra güldü alay ettiler. Şaka yapmak istemiş bize. Ölçmek adına bilmiyorum ne için anlamadık yani. Sonra işte T. çok korktu. “Anne o silahti gerçekten anne. Sen ölseydin ben ne yapardım” dedi 

(5)

X sehrine geçtikten sonra bir şey olmadı. Başımıza bir şey gelmedi yani taksici cihetiyle hamdolsun. Atina’ya indiğimizde de başka bir taksici benim telefonumu aldı. Eşimin telefonunu aldı inceledi bayağı bir. Bana bunu sat falan dedi. Sonra telefonu camdan aşağı falan sallamaya başladı. Bana bunu satman lazım diye. Bizim de her şeyimiz telefonda. O giderse hiç kimseyle iletişim kuramayacağız. Sonra tekrar geri verdi çok şükür. Ben bunları anlatıyorum ama şimdi, birazdan da yaşadığım iyilikleri anlatacağım. Kesinlikle Yunan milleti ile hiçbir sıkıntım yok Allah hepsini yani hepsine çok teşekkür ediyorum 

(6)

Yunanlılarla ilgili bize Türkiye’de hep düşman olduklarını, kötü insanlar olduklarını, kaba insanlar oldukları anlatılmıştır ama karşılaştıklarımızın hepsi o kadar nazik insanlar, o kadar yardımseverdiler ki tabii ki her millete böyle insanları olabilir. Ben hiç kimseyi kınamıyorum. Onlar da kendi kuralları adına yapmış olabilirler. Şakaları olabilir. Bunları hiçbir şekilde kınamıyorum. Gerçekten ben Yunanistanı çok sevmiştim. A…’ya çok benziyordu çünkü. Sonra X sehrine geçtik. 

(7)

Artık belki 15 belki 16. evimizdi. Bu arada Türkiye’den çıkarken hiçbir şey yanımıza alamamıştık. Sadece kızım için ördüğüm bir tane örgü oyuncak alabilmiştim. Başka hiçbir şey almamıza izin vermemişti. Çocuklarımın yedek kıyafeti bile yoktu. Sırt çantamız bile. Hiçbir şeyimiz yoktu. Tabii yeni kıyafet alacak paramız da çok yok. Orada biz bir ay kadar kaldık. Bir ay boyunca gündüzleri giyiyorduk. Gerçekten bunu abartmıyorum yani Allah da biliyor yaşadığımızı. Gündüz giyiyoruz tabii kirleniyor kıyafet. Akşam eşim çıkartıyor atletiyle duruyor oğlum çıkartıyor işte kızımın üstünü çıkartıyorum yıkıyorum. Elimde yıkıyordum tekrar balkona asıyordum. Tabi sabah tekrar giyiyorduk. Bir ay boyunca biz böyle giyindik. 

Ondan sonra Almanya’ya geçmek en büyük hayalimiz. Çünkü eğitim güvenlik demokrasi insan hakları oradaydı duymuştuk biliyorduk yani. Sonra buraya geçmek adına denemeler yapmaya karar verdik. Önce X sehrinden deneme yapmaya çalıştık. Havaalanından tabi C.’nin pasaportu olmadığı için binemezsiniz dediler. Biz geri döndük. Sonra ….. üzerinden Almanya’ya geçmeyi denedik.

Bu arada da iki üç günde bir ev değiştiriyoruz çünkü uzun süre kalacak ev yok. Kısa süreliğine kiralık ev buluyoruz ve eylül ayının ortası artık havalar bayağı bir soğudu ve üstümüze yazlık şeyler var. Çünkü Türkiye’den öyle şeylerle çıkmıştık. Sonra X sehrindekaldığımız son kiraladığımız ev o kadar soğuktu ki camlar kapanmıyordu. Çocuklar çok hasta oldu. Ben çok hastayim, kendim çok hasta oldum. Hayatımda o kadar hasta olduğumu hatırlamıyorum. Ben çok öncesinde çok ameliyatlar geçirdim. Hani sağlık problemleri yaşayan bir insanım çok sağlıklı değilim ama o kadar hasta olduğumu hatırlamıyorum. O gün de pazar günü deneme yapacağız. 

Eşime yalvarıyorum ne olursun gitmeyelim ama başka da zamanımız yok ve paramızı da verdik bilet için. Evet gitmek zorundayız. Bir tane taksi kiraladı eşim taksici ile anlaştı. Bizi oraya götürecek. Giderken taksi bozuldu otobanda ve otobanda benzinlik hiçbir şey yok. Sonra taksici bir arkadaşına çağırdı. O sizi götürecek dedi. Neyse bunda da bir hayır vardır dedik taksiye bindik. 2. Takside gidiyoruz son hız sürüyor taksici 120 ile 130 da sürüyor. Arabanın camları kapalı hiç hava almak mümkün değil. Eşimi kocaman bir eşek arısı ısırdı. 

Arabanın içinde arının girmesi mümkün değil hiç cam açılmadı çünkü. Ve eşimin arıya alerjisi var. Artık ne yapacağımı şaşırdım. Yani sürekli durmadan böyle olduğunuzu düşünün. Yani ayaklı cenaze gibiydim. Her gün ölüyorsunuz. Her gün başımıza bir bela geliyor gibi ama her işte bir hayır olduğunu sonunda anlayacağız yani. Sonra eşimi arı ısırdı eşimin rengi bir anda solmaya başladı. Allah’ım dedim kaybedeceğim eşimi. Ben ne yaparım burada. Hiç dilini bilmiyorum. Ne yapacağım yani. Sonra amonyak buldu taksici. Kendisi de çok tedirgin oldu. Gerçekten çok iyiydi. Yunanlıların iyiliğini hep orada gördüm ben. Amonyak buldu orada eşime ilk yardım müdahalelerinde bulundu. Gerçekten eşim iyi oldu. Gece vardık biz. 

Gece 12’de de bizim gemimiz. O limana vardığımız anda zaten hemen Türk olduğumuzu anladılar polisler. Hani her şeyimizden belli. Kara kaş kara gözlere ne yapabiliriz ki. Bizi hemen kenara aldılar. Siz Gülenist misiniz falan diye sordular. Biz tabi ilk başta tedirgin olduğumuz için yok falan dedik. Yani inkar etme yolunu denedik. Sonra artık itiraf etmeye karar verdik. Evet öyleyiz dedik başımıza bunlar bunlar geldi dedik. Ve eşim de ben de hüngür hüngür ağlıyoruz. Çünkü her şeyimiz bitti. Oğlum ağlıyor. Oğlum diyor ki amca diyor ne olur bizi geçirin diyor sanki adamlar Türkçe anlıyorlarmış gibi. Ne olursunuz diyor 

(8)

Sonra işte oğlum Türkçe söyledi onlara. Lütfen bizi geçirin amca dedi. Yani ne olursunuz dedi. Benim hayallerim var artık dedi. Ben artık normal bir hayat yaşamak istiyorum dedi. Sonra o iki polis T…n’in öyle çabaladığını görünce onlar da oturup hüngür hüngür ağladılar yani bizle beraber. Biz sizin için çok üzülüyoruz sizin iyi insanlar olduğunuzu biliyoruz dediler. Biz şok olduk. İlk defa bizimle dertlenen insanlar çıkmıştı ve Yunanlılar bize yıllarca düşman olarak anlatılan insanlar böyle melek gibi insanlardı bunu görmüş olduk. Sonrasında hiçbir şekilde bize (Biz de yalvardık tabi) bizi geçiremeyeceklerini söylediler. O polis beni en son kenara çekti ve dedi ki: Lütfen ağlama. Bak çocukların var dedi. Çocuğun seni izliyor çok üzülüyor dedi. Lütfen ağlama dedi senin için yapabileceğim hiçbir şey yok dedi. Ama bak karşıda otel var dedi. Orada kalabilirsin dedi. Elini cebine koydu para çıkardı. İstersen bu parayı al otel paran olsun yemek paran olsun dedi. Biz o kadar şok oluyorduk ki bunları yaşarken. Nasıl yani. Yani ilk defa hani bize insan muamelesi yapan oluyordu aylar sonra. 14 ay sonra. Yani bizim hiç kimsemiz olmamıştı Allah’tan başka. Çünkü herkes vebali gibi davranıyordu. İlk defa birisi elini cebine koyup da sizin ihtiyacınız var siz iyi insanlarsınız demişti bize. Biz teşekkür ettik. Yani paraya ihtiyacımız yok bizi sadece gönderin lütfen dedik. Ama göndermediler. Onlar da kendi ülkelerinin kuralı gereği. 

Sonrasında tekrar deneme yaptık. Artık hani son paramız. O zaman geçtik geçtik, geçemezsek Yunanistan’da kalacaktık. Öyle düşünüyorduk. Son denememiz orada da bu sefer başka bir Ydiye bir liman var. Oradan Almanya’ya aldık uçak bileti. Uçak biletini de direkt Münih’e almasak acaba başka bir ülkeye mi geçsek derken sadece Münih vardı. Mecburen onu aldık biz de.. L limaninaye gittikten sonra artık geçemeyeceğiz diye düşünüyoruz. Hatta gideceğimizin sabahında oğlumu kaldırdığımızda oğlum dedi ki anne dedi ben uyuyayım nasıl olsa geçemeyeceksiniz geri gelirsiniz dedi. Oğlum gel bak hadi artık iyi insan olduğumuz için evimiz olacak gideceğiz filan. Hani artık ona inandırıcı gelmiyordu bunlar. 

Uçağa bindik ve uçak kalktı. Yani biz İnanmadık uçak kalktığı halde biz hala yerimizden kıpırdayamıyorduk. Sanki birileri gelecek bizi uçaktan indirecek bizi öldürecekler falan diye düşünüyorduk. Münih’e indik. Yani Welcome to Münih dediğinde biz şok olduk. Tabii inanamıyordum nasıl oldu rüyada mıyız. İnanamadık yani. 

Sonra Münih’e indiğimizde valizlerimizi almaya gidiyoruz. Bagaj almaya giderken o yolda iki tane sivil polis bizi çevirdiler. Pasaportlarımızı istediler. Tabii pasaporttaki olan değişiklikleri görmüş oldular. Ondan sonra onu görmeden önce polisin biri dedi ki Gülenist misiniz. Yani senin yüzün Gülenist dedi. Biz hiçbir şey demedik. Şaşırdık yani. Sonra bana da aynısını söyledi. Sen de Gülenistsin dedi. Daha pasaportumuza bile bakmadan böyle dediler. Biz şok olduk yani. Dedik ki: Evet biz Güleniştiz. Yani yapacak hiçbir şeyimiz yok. Sizden başka da sığınacak hiçbir yerimiz kalmadı. Bizi alıp karakola götürdüler havaalanındaki. 

(9)

Sonrasında oradaki karakola götürdüler bizi. Karakolda beni ayrı bir odaya eşimi ayrı bir odaya aldılar. Ben çocuklarla bir odadaydım. Çocukların durmadığını görünce polisler kızıma süt getirdiler. Çok şaşırdım. Çünkü gerçekten her şeye muhtaçtık. İyilik adına her şeye muhtaç iken Türkiye’de hiçbir şey göremezken burada böyle insanlar tarafından, ülkemize yabancı insanlar tarafından bu kadar iyilik görmek bizi çok şaşırtıyordu. Oğlum için oyuncak getirmişler sıkılmasın diye. Çünkü işlemlerimizi akşam geceye kadar sürmüştü. Kızma süt getirdiler biberon vardı. Çocuğum içti onu. Ben çok mutluydum.

Sonra arama yapacaklarını söylediler. Bir odaya aldılar. Orası benim gerçekten en çok zorlandığım kısımdı galiba. Türkiye’de arkadaşlarımın yaşadığı şeyleri yaşamış oldum o odada. Orada işte ülkenin kanunları gereği herkesi soyundurduklarını söylediler. Benim hala atamadığım bir şey. Yani bilmiyorum. Orada işte çocukların yanında soyunmamı söylediler. Ama ben yapamayacağımı söyledim. Yani çocuklarım var sonuçta. Sonra anlayış gösterdiler. Çocukları ….. orada kaldı abisini aldılar. Bu arada orada kamera var bizi çekiyor. Soyundurdular ve ben özel zamanındaydım. (Ağlıyor)

Çok utandım. Bize bunları yaşatanların…. O zaman çok üzüldüm. Biz ne yaptık diye ülkem adına. Almanya’da ülkesine gidip Çünkü aynısını Türkiye’deki arkadaşlarım da yaşıyordu. Eğil kalk gibi değişik hareketler yaptırdılar. Çünkü haklılar ben hiçbir şekilde onları kınamıyorum. Eroin saklayanlar oluyor başka bölgelerinde. İnsanlar haklı ama ben çok zorlandım. Çok utandım. Sürekli ağlıyordum. Ben annemin yanında bile soyunmamış bir insanım. Her şeyimi kaybettiğimi düşündüm o gün. (Ağlıyor) Yani artık beni öldürseler di orada. O kadar çok dua etmiştim keşke öldürseler diye. Çok zordu benim için. Sonra işte boyumu kilomu ölçtüler. başka özelliklerimizi kayıt altına aldılar. Eşimin de benim de. Oradan arama odasından eşim ayrı bir odadan ben ayrı bir odadan çıktıktan sonra birbirimizin yüzüne bakamadık. Artık gerçekten yaşayan ölü gibiydim. 

Sonra bizi Münih’te bir kampa gönderdiler. Her milletten insanın olduğu o kampta 14 gün kadar kaldık. Genelde Afrikalı arkadaşlar, kardeşlerimiz vardı. Dışarı çıkıyorduk yiyorduk içiyorduk ama bizim için gerçekten hala toparlayamadık bir anlam ifade etmiyordu gerçekten. Her şeyimiz Türkiye’de bizim kaldı.

Sonrasına Danaver’de de bir kampa gönderdiler. O kampa da gitmeden önce orada olan arkadaşlarımızdan bazıları aradı eşimi. Geçmiş olsun diye. Sanki hani çok kötü bir şey olmuş başımıza gelmiş gibi. Hani yok kamp olarak orası en zor kamp İşte oraya gidenler çok perişan. Çok zor günler sizi bekliyor hazırlıklı olun falan diyorlardı. Zaten moralimiz bozuk olduğu için artık hüngür hüngür ağlıyorduk. Acaba nasıl bir yere gidiyoruz diye. 

Gittik. Kampımıza girdik. Bana hiç kötü gelmemişti. Yani hiçbir şey. Çünkü ben o kadar çok evsiz kalmıştım ki. Bu arada Türkiye’de istanbuldayken oyun parklarında da yatmıştım ben çocuklarımla. Çünkü kalacak ev yoktu. Sabahlamıştım kaç gece öyle. O yüzden bana dört duvar olup çok küçücük bir yer bile olsa benim için çok büyüktü. Çok değerliydi. Çok büyük anlam ifade ediyordu. Benim için oda büyük bir odaydı. 10 -15 metrekare belki. 8 tane yatak var. Teneke yatak var. Demir. Demir dolap. Demir sandalye Demir masa var.

Ama orası bana gerçekten cennet gibi geliyordu. O kadar seviyordum ki, duvarlarını falan silesim geliyor böyle öpesim geliyordu. Normalde duvarlarında kan İzleri vardı. Sinek öldürmüşler, başka hayvanları öldürmüşler. Duvara yapışmış. Yerler çok pis ama bana her şey o kadar güzel gözüküyordu ki. Çünkü kaç ay 2 yıl sonra 14 ay sonra belli bir yerim olmuştu. Hatta kampta kalan diğer arkadaşlar bana deli diyorlardı kampı çok sevdiğim için. Dışarı çıksam bile koşa koşa kampa geliyordum. Çünkü artık bir odam vardı. Oğlumun bir yatağı vardı. Benim için bunlar çok büyük anlam ifade ediyordu. 

Orada yemek verirken her yemek saatinde kendimi tutamıyorum ağlıyordum. Yani Almanlar bize yemek verirken teşekkür ederek ağlıyordum. Bazen aşçılar da ağlıyordu benimle. Üzülme geçecek bunlar diyordu. Ben gerçekten o kampı seviyordum. Zaten çıkarken de hüngür hüngür ağladım yani. (Ağlıyor) 

Sonra “zat” diye bir şey oluyor. Sizin kimliğinizi ölçmek adına yapılan bir görüşme. Tek giriliyor oraya. Ben girdim işte yaşadıklarımı anlattım oradaki görevli kişiye. Benle mülakat yapan kişiye. Tabii İnanamadı. Yani neler yaşıyorsunuz siz diye sorular sordular. Ondan bir hafta sonra da mahkeme oldu. Mahkemede yaşadıklarımızı anlattık. Hakim bey çok şaşırdı. Gerçekten de de Türkiye’deki insanlarn şaşırmış olmalı dedi. Sizin gibi bu kadar eğitimli bu kadar bilgili kimseleri nasıl gönderirler dedi. Bizim tüm belgelerimiz yanımızdaydı. Diplomalarımız, başarı belgelerimiz, Milli Eğitim’den direkt bizzat aldığım takdir belgelerim, okulu dereceyle bitirdiğime dair belgeler. Onlar önüne geldiğinde hakim şok oldu. Yani her sayfayı çevirdiğinde gözleri daha kocaman açılıyordu. Böyle insanları nasıl yollar Türkiye diyordu. Nasıl nasıl inanamıyorum diyordu. Hakim bile çok şaşırmıştı bize.

Ondan sonrasında oradan çıktık sonucu bekliyoruz. Ama burada genelde arkadaşların altı ayı bir yılı buluyor sonucu gelmesi. Bizim de öyle olacak diye zaten hiçbir beklentimiz yoktu. Kamptan da bir şikayetimiz yoktu. 

Ha bu arada şunu atlamış oldum onu da anlatayım. Kampa girdiğimizde dedim ya hiç elbisemiz yok hiçbir şeyimiz yoktu. Sadece bir tane küçük poşetimiz var onda da elbisemiz var başka hiçbir şeyimiz yok. Bizim kampa girdiğimizde çamaşırhane olduğunu öğrendik ve havalara uçtum. Artık elimde yıkamaktan ellerim paramparça olmuştu. Alışık olmadığım için elde yıkarken ellerim delik deşikti çamaşır deterjanından. Hani makineye vereceğim diye çok sevindim. Hemen geldiğimizin 3. 4. günü eşyalarımızı toparladım üstümüz dışında artık yedeğimiz vardı bir poşet tek o var. üstümüze pijamalarımızi giydik. Akşam onları da aldım günlük yiyeceğimiz kıyafetleri çamaşırhaneye götürdüm verdim. Ertesi sabah alacağım. 

Ertesi sabah gittiğimde çamaşırlarımın kaybolduğunu söylediler. Dünya adına olan tek şey bir avuç elbisemizdi. Bizim gerçekten hiçbir şeyimiz kalmadı dünya adına. Tek bir elbiselerimiz var o da gitti. Allah’ım diyordum y yani dünyadan vazgeçelim ama ne yapayım yani benden ne istiyorsun yanı. Artık dualarımda Allah’la konuşuyordum. Ne yapayım bilmiyorum yani. Hiçbir şeyimiz yok. Biz öyle kimseye el açan insanlar değiliz. Hayatında hiç kimseden ne borç para almışımdır ne istemişimdir. Yani kıyafetim yok. Yani en özel şey yok. 

Pijama ile geziyorum. Dışarı çıkmıyoruz çıkamıyoruz. Utandığımız için odadan çıkamıyoruz. Arkadaşlar merak etmişler nerede bunlar diye. Bir arkadaş gelince söyledim. Yani bizim eşyalar kaybolmuş çıkamıyoruz biz odada kaldık. Yani bir avuç şeyimiz dünya adına olan her şeyimiz oydu. O da gidince koluna sepetine takıp gezen insanlar var ya, o sepette alındı yani hiçbir şeyimiz yok. Sonra onlar verdiler. kendilerinde olandan sağ olsunlar. Onları giydik.

Sonra işte dedim ya kampı ben seviyordum bir sıkıntım yoktu. Yani alışmıştım. Burada Alman devleti elbise yardımı verdi bize. Kıyafet verdiler sağolsunlar. Onları giyiyorduk onlarla geziyorduk. Her halim iyiydi yani bir sıkıntım yoktu. Normal bir hayatımız vardı. En azından kampımız vardı benim için çok büyük bir şeydi.

Sonra işte mahkemeden döndükten 10 gün sonra da kabul aldığımızın kağıdı geldi. Biz de inanamadık arkadaşlar da inanamadı. Çünkü ilk defa bu kadar kısa sürede biz kampa gireli 3 ay oldu 3 ay içinde kabulümüz alıp çıkmış olduk. İlk defa bu kadar kısa sürede bir aileye kabul gelmiş oldu. Hatta siz rekor kırdınız falan diyorlardı. 

(10)

Kabulümüzü aldıktan sonra aynı akşam burada normalde ev bulmak çok zormuş. Çok sıkıntılı bir süreç. 6 ay arayan arkadaşlarımız var. Aynı günün akşamında A…’dan 8 yıl önce gelmiş buraya yerleşmiş bir arkadaşı var burada eşimin. Ama hiç iletişime geçmemişlerdi. O gün akşam eşimi aradı. Dedi ki siz de Almanya’daymissiniz ben de Almanya’dayım, siz dedi ne yaptınız falan. Eşim de dedi ki bugün dedi kabul aldık çok sevinçliyiz dedi. Tamam o zaman dedi. Eviniz hazır dedi. Nasıl dedik. Onların evi varmış. O da evini verecek birilerini arıyormuş. Dedi ki benim böyle böyle bir evim var. Seni de tanıyorum. Ben bayağı sana vermek istiyorum dedi. Bugün akşama artık … evi çok beğendik. Odalar da çok güzeldi evde benim için. Hani yer mekan olsun da belli bir adresimiz olsun da nere olursa olsun öyleydik yani. Çok şükür o da evini bize verdi. 

Hani Allah çok zor zamanlardan geçirdi ama sonrasında hemen her şeyi bize lütfetti. Yani şu anda evimizdeyiz küçük kutu gibi bir evimiz var. Çok güzel. Eve geldik hiç eşyamız yoktu. Ama hemen hafta sonunda kamptaki arkadaşlardan bir aileyi davet ettik onlara da değişiklik olsun diye. Yerde yattılar bizde yerde yatıyorduk. Çünkü yatağımız bile yoktu. Ama kimse gocunmuyor. Çünkü kamptaki arkadaşlarımız en azından oradaki ortamdan kurtulmak biraz değişiklik olsun diye hoşlanıyorlar. Yani değişik bir ortam olsun diye. Konforlu değil ama çok şükür alıştılar onlar da geliyorlar sırayla çağırmaya çalışıyoruz. Şimdi yeni yeni eşyalarımızı düzdük. 

Bu arada kampta farklı milletler ile kalırken tabii farklı sıkıntılar da yaşamıştık. Bir aile vardı. Milletini söylemeyeyim. Söylemek istemiyorum milletini. Hani hüsnü zanni bozulmasın insanların. Bu ailedeki bayan çocuğunun büyük tuvaletini sürekli bizim abdest aldığımız bulaşıklarımızı yıkadığımız lavaboya yaptırtıp elleriyle de o tuvaleti afedersiniz lavabonun deliğine ittiriyordu. Yani büyük tuvaletini. O kadar çok mikrop saçıyordu ki. Yani söyledik. Yapma etme diye dinlemedi. 

Sonunda benim kızımda bir hastalık çıktı. Bir sabah uyandığında vücudunun her tarafında döküntüler vardı. Kamptaki doktora gösterdik. Kamptaki doktor bir anda tedirgin oldu. Hemen maskeler filan giymeye başladılar ve bizi karantinaya alacaklarını söylediler. Dedim ya bir avuç eşyam vardı o da kaldı diye. Bu sefer karantinaya alırken de hiçbir şey alamazsınız yanınıza üstünüzdekilerle gidiyorsunuz dediler. Yedek elbise falan hiçbir şey alamadık üstümüze. Yani artık o kadar alıştık ki dünyayı öylece bırakmaya gitmeye hiç dönüp bakmıyoruz bile yani. Yani artık nerede neyimiz vardı hatırlamıyoruz ki. Çünkü her yerde her şeyimizi biz bıraktık yani alacak bir şeyimiz yok artık. 

Sonra karantina dedikleri bir bölüme götürdüler bizi. Üç katlı bir bina. Tek bir oda var. Orada tek biz varız. O odaya aldılar. Bize özel maskeli kıyafetler verdiler. Kendileri giyiyorlar. Bizimle hiçbir şekilde konuşmuyorlar görüşmüyorlar onlara da bulaştırırız diye çocuğun hastalığını. Ne olur da bilinmiyor. Tabii bu arada onlar bize özel yemekler getiriyorlar kendi yaptıkları. Ama tabii kültür farkından dolayı biz onları yiyemiyoruz. Şimdi bu arada akşam oldu ama biz çok acıktık. Tabii hiçbir şey yemediğimiz için. Eşim bir arkadaşına söyledi Türk marketinden şunları alsan getirsen diye. Bisküvi falan. Arkadaşı da aldı aşağıya getirdiğini söyledi. 

Aşağı indi eşim. Güvenlik bir anda kaçmaya başladı. Eşimin yanından uzaklaşmaya başladı. Dur orda dedi. Eşim kaldı yerinde. Arkadaşına dedi ki sen dedi paketi getir şu ortaya koy dedi. Açık bir yol bulunduğumuz yer. Arkadaşı getirdi oraya koydu paketi. Sen şimdi git dedi geriye git uzaklas dedi. O gitti sonra eşime dedi ki sen şimdi git o paketi al dedi. Eşim yürümeye başlayınca güvenlik daha çok uzaklaştı arkasından kaçmaya başladı. Biz artık yani ne yapacağımızı şaşırdık. Vebali gibi olmuştuk. Sonra eşim paketi aldı çocuklar yediler doydular. 

Biz orada iki gün kaldık karantinada. İki gün sonra yanlış teşhis olduğu söylendi. Bulaşıcı bir hastalık değilmiş. El ayak ağız hastalığıymış. Bu mikroptan kaynaklanan bir hastalık bunu da yaşamış olduk. 

Velhasılı kelam şimdi bir şehirdeyiz. O abinin, eşimin arkadaşının söylediği evdeyiz. Evimiz olmuş oldu. Oğlum kızım tabii ilk eve girdiğimizde biz mutfağa oturduk. Mutfakta 2 gün boyunca mutfakta yatmışız. O kadar alışmışız ki tek bir odada yaşamaya. Ya inanın öbür odalarının olduğunu bilmiyoruz, unutuyoruz hani öbür odalara girmemiz gerektiğini. İnsanın yatak odası oturma odası olduğunu yemin ediyorum yani aklımıza gelmiyor. Orada yatıp kalktık ilk 2 gün 3. gün. Dedik yani eşimle birbirimize bakıp gülmeye başladık. Biz ne napiyoruz hani başka odalarda da yatabiliriz bunun daha kolay bir yolu var yani. O kadar alışmışız ki her şeyi tek bir odada yaşamaya.

Sonra eve ilk girdiğimizde oğlum soruyor; anne oraya gelebilir miyim? Anne şu odaya da bakabilir miyim? İşte öyle… inanamıyorduk yani biz kendimiz bile. Yani hala öyleyiz. Sanki içeriden bi ev sahibi gelecek de hani biz misafiriz de bizi çıkaracak gibi geliyor. Yani hala inanamıyoruz alışamıyoruz eve. Kızım odaları geziyor böyle emekliyor şu anda odaları geziyor koşturuyor seviniyor alkış yapıyor. Her odaya girip alkış yapıyor. Bu yaşına rağmen. Bir buçuk yaşında su an. Ama işte erken doğum olması, tedavi görememesi sebebiyle biraz gelişim geriliği var. İnşallah duanızı da bekliyoruz. Gözlerinde sıkıntılar var. O öyle yani şu anda halimiz bu. Biz de eve alışmaya çalışıyoruz normal hayata dönmeye çalışıyoruz 

(11)

Şu an halimiz bu elhamdülillah. Allah şaşırtmasın. Biz yanlış yaptığımız hiçbir zaman düşünmedik. Arkadaşlarımızın yanlış yaptığını aklımızın ucundan geçirmedik. Hep bize burada Gülenist misiniz diye sordular. Evet öyleydik. Yani hiçbir zaman da Fethullah Gülen’den yana hiç bir yanlışlık olduğunu düşünmedik. Her zaman başımızın gözümüzün üstüne dedik. Yani onun dışında fikrimizi değiştirecek hiçbir şey olmadı. Çok şükür hep aynı yerimizde dim dik durmaya çalıştık. Allah layık etsin inşallah durabilmişizdir. Yani inşallah kardeşlerimizi de Türkiye’yi de Allah kurtarsın. Allah bir an önce doğru yolu onlara göstersin. Adaletini versin. Bir an önce doğru kararlara hakimlerin kalbin açsın kardeşlerimizi kurtarsın. Zulüm altında ezilen tüm milletten olan tüm insanları kurtarsın. Sadece bizim kardeşlerimiz Türkiye adına değil. Öyle yani şu an her şeyimiz bu. Bu arada mahkemede yaşadığım küçük bir olayiı anlatmak istiyorum 

(12)

Hakim bey sorgu sırasında şey sordu bana. Bu kabul aldığımız mahkemeden önceki görüşmede. Ne düşünüyorsun Almanya hakkında dedi. Dedim ki Almanya’yi çok sevdim, siz bizi (burada aylık para veriyorlar harçlık gibi kişi başı işte 90 Euro) dedim ki o verdiğiniz paraların hepsini not ediyorum. Gerçekten de not ediyorum. Sonrasında durumum düzeldiğinde ve bu durumdan kurtulup da bir iş bulduğumda paranın hepsini tamamen devletinize bağış yapmak istiyorum dedim. Çünkü dedim biz hani öyle o parayı alayım onun üstüne yatayım, böyle kötüye kullanayım, böyle insanlar değiliz dedim. Hepsini not alıyorum dedim. Tüm Alman milletine minnettarım dedim. Ve hepsini de geri ödeyeceğim dedim. Durumumuz düzeldiğinde ilk isim bu olacak dedim. Hakim duygulandı. Ben de bunları ağlayarak söylemiştim. Duygulandı dedi ki buna hiç gerek yok dedi. Biz bunu size ödünç vermiyoruz. Ben sizin hareketinizi çok iyi biliyorum dedi. Sen dedi o paraları evet yaz. Çok doğru yapıyorsun ama dedi biriktir. Senden sonra gelen arkadaşlarına ver olur mu dedi. Bu da bana ayrı bir incelik olarak gelmişti. Gerçekten yani Allah yani yardımcıları olsun bu insanların. Çok iyi kalpliler. Bizi çok iyi karşıladılar. Yani söylediğim gibi hepsine minnettarım. Şu anda da halimiz böyle. Bu kadar anlatacaklarım

(13)

Benim en büyük idealim de buradaki insanları tanımak. Onlara kendimizi anlatmaktı. Komşumla tanıştım. Tanıştığımız zaman da hemen söyledim yani biz Gülenistiz biliyor musunuz diye söyledim. Çok duygulandı. Çünkü burada Almanya’ da birkaç gün önce bir haber çıktı gazetelerde Meriç Nehri’nde 1000 tane cenaze olduğu yazıyordu. Gülenistler olduğu yazıyordu. Çok etkilenmiş. Sizi dedi çok iyi tanıyorum ben gazetelerden okumuştum. Yardıma ihtiyacınız olduğunda her zaman ben buradayım dedi. Bana evini gösterdi. Şu katta oturuyorum dedi. Ne zaman istersen benden yardım alabilirsin dedi. 

Bunu yaşamıştım orada anlatmak istedim. Yani yurt dışından gelip hani bizim gibi kaçak sahte pasaportla geçmiştik C.’nin pasaport sahteydi ve şüphe uyandıran herkese yapıyorlar. Hepimiz aynı odada kaldık. Kampta 4 kişi dördümüz aynı odada kaldık. Biz 4 kişi kalıyorduk. Kamp 600 kişilik bir kamp. 150 kişisi bizim Gülenist arkadaşlardan. 150 kişisi 20 aile olarak farklı odalarda. 20 oda vardı yani bizim arkadaşlarımız. Tuvalet ve banyolar ortaktı. 650 kişiyle aynı tuvaleti aynı banyoyu kullanıyorsunuz. Kamptan hafta içi 24 hafta sonu 48 saat çıkma hakkı var. İnsanlar hafta içi tabii çıkamıyorlar çünkü gidecek bir yer yok. Haftasonu bizim gibi böyle gelmiş kabul almış aileler ya da buranın yerleşik kişileri her hafta bir aileyi davet ediyorlar. Her hafta sonu evlerine o aile cuma günü geliyor pazar günü geri dönüyor kampa. Ya da cumartesi geliyor pazar tekrar dönüyor 

(14)

Kamp farklı Milletler ile birlikte 650 kişilik bir Kamptı. 150 kişisi bizim arkadaşlarımızın aynı sıkıntılar yaşamış arkadaşlarımızın oluşturduğu kişiler. Tabi çok farklı mağduriyetler vardı: Bir arkadaşımız vardı mesela hamile, yeni evli. Meriç’ten geçmişler. Ne kaçakçı ne bişey. Kendilerine şişme bot almışlar. Kendileri o botu şişirmişler sonra ona binip kendileri sürmüşler ve karşıya geçmişler ve hamile bu arkadaşım 

Başka bir arkadaşım vardı 5 tane çocuğu olan. Eşi önceden karşıya Meriç’e geçiyor. Yüzerek geçiyor Meriç’i. Bot bile yok. Yüzerek geçmiş. Sonra Yunanistan’dan ev tutuyor araba kiralıyor. Karısını ve 5 çocuğunu da tekrar dönüyor. Şişme botla dönüyor bu sefer onları da bota bindiriyor ve o şekilde geçiriyor sonrasında ailecek geçmeyi deniyorlar. Fakat 5 çocukları olduğu için geçemiyorlar tabii ki. Abi önce geçiyor. Geçiyor Almanya’ya. Sonra karısını İtalya üzerinden geçirmeye çalışacak yinebizim denediğimiz yoldan ve orada karısı 5 tane çocukla beraber o limana geliyorlar.

Farklı bir limandan onları da geçirmiyorlar ama çocuklar bir şekilde biniyorlar. Üç tane çocuğu biniyor. Kucağındaki çocuğuyla iki küçük çocuğu var iki çocuğuyla abla kalıyor. O çocuklar gemiye biniyorlar. Ve gemiyle iki günde geçiyorsunuz İtalya’ya. Sonra abla tabii arkadan abla ile bir şekilde nasıl oluyor zaten bende ayrıntısını bilmiyorum abla da iki çocuğuyla aynı feribota biniyor. Bu çocuklarda en büyüğü 13 ya da 14 Yaşında. Kız çocuğu.O iki tane kardeşini geçiriyor orada İngilizce konuşuyor diyor ki oradaki görevliler soruyorlar. Tabii dikkat çekiyor çocuklar 3 tane çocuk var başıboş diyor ki biz Bulgariz diyor. Annemin adı M. diyor. Ondan sonra bu annesini arıyor. ilk gün annesini bulamıyor feribotun içinde. 2. Günü annesiyle karşılaşıyor. O arada annesine görevliler tutuyor diyor ki senin adın ne? Hani emin olmak için onun çocuğu mu değil mi diye. Ablamız da çok doğal bir insan. H. diyor. Öyle olunca annesine çok kızmış bizim küçük ufaklık. Sonra orada İtalya’ya’ indikten sonra 1000 kilometre karayolu ile Almanya’ya geldiler onlar da. Onlar da kabul aldı çok şükür. Onlar da evlerindeler.

Sonra bir gün yine kampta bir arkadaşımız daha vardı 50 yaşlarında karı kocalar biri 45 biri 50 yaşındadır. 4 tane çocukları var. İkisini Türkiye’de bırakmışlar ikisi yanlarında. Bir Oğlu Bir Kızı Türkiye’de iki kızı yanında. Bir gün banyoda hıçkırık sesleri duydum. Ama su sesi yok. Yani banyo yapılmıyor. Orayı açtım dedim ki ne oldu abla dedim. artık dayanamıyorum dedi. Evlatlarımi çok özledim dedi. Öyle mağduriyetler de vardı. 

Sonra bir gün bir arkadaş geldi. Çok genç daha çok küçük. Yani bizlerden küçük yeni evlenmiş. Evlenmiş iki ay sonra hapse atılmış. Dokuz ay içerde yatmış sonra çıkmış. Ondan sonra o dedi ki; abla dedi bir gün bize oturmaya çaya çağırmıştı öyle şeyler yapabiliyorduk odamızda çay içebiliyorduk. Abla dedi böyle dışarı bakarak hiç unutmuyorum o sahneyi. Biz daha genciz değil mi abla dedi. Ama dedi ben inanmıyorum genç olduğuma dedi. Ama sorsanız belki 23 belki 24tu arkadaşın yaşı. Yani o kadar yaşlandırdı bu süreç. İnşallah geçecek. Inşallah güzel günler gelecek. Ülkemizin alnında da güneş doğacak inşallah. Buna inanıyoruz yani. Allah razı olsun dinlediğiniz için. Benim anlatacaklarım bu kadar. 

Copyrighted to Undaunted Voices of Turkey