Interview #22
Being a teacher who devoted herself to education, her students were the only ones she missed even more than her own children when she was incarcerated. Leaving all her loved ones behind, she had to spend 7 months in prison where she was kept as a substitute for her police officer husband. This is the story of a woman who was surprised when the guardian hugged her and cried with joy when she was released. Yet, with fear of being taken to prison back and being judged without due process, she had to flee Turkey with another fear: wading through Evros River with her little ones.
English Translation:
(1)
My name … I am a 32 year old teacher and mother of two sons. They are 6 and 2.5 years old. My husband is a Police Academy graduate. If he was appointed, he would be serving as a Chief Police Officer. The biggest change in our life, like everyone else, happened after December, 17/25/2013 news. After Tayyip Erdogan’s corruption tapes were published, he appointed everyone, whom he saw as a threat to his authority, to different places.
My husband was appointed to another Police Station in X. He used to work during the day. When one of the supervisors saw him, he ordered that my husband would work the night shift. After that, even though we didn’t request, at the end of that year, they appointed us to city “Q”. We went there, and he started working but they kept reappointing him from one placeto another. He had arguments with his supervisors, none of them was for his sake or personal gain. I would like to tell you about one of them. One of his immediate subordinates is on stand guard duty at night and there is no protection. He is completely alone the entire night behind a sand sack. When my husband was inspecting the officers who were on guard duty, he saw them in fear and brought it to his supervisor’s attention but there was no response from them.
They requested it in writing but they did not sign any papers because they did not want to take any responsibilities. Therefore, my husband and his supervisors had arguments. One of the supervisors’, he had an argument with, has a son at the school I work at. He went over the line and claimed that I am taking revenge by failing his son because he disagreed with my husband. This incident had reached all the way to the Department of Education. One day the principal summoned me and said “you need to increase this student’s notes so he can pass the class.” I rejected it.
He told me that the lieutenant governor called him at 11pm and insisted that I should pass the student by increasing his grades but the student doesn’t deserve this at all; he is disrespectful, doesn’t have manners, doesn’t study at all, and he already repeated a grade. If he repeats the same grade again, he will be suspended and he already had other penalties because of discipline issues. I told the principal that I would not change his grades unfairly -If I do, I need to give all other students 100.
He said “Are you saying this because other students do not know any governor, or lieutenant governor who can favor them?” and we had an argument. He reported this argument to the Department of Education. Then, one day the former head of DOE came to the school. They called me to the vice principal’s room. When I went, he said “You probably know why I am here.” I said “Yes, I figured. I guess you came for a particular student.” Then, he added “Yes, but I didn’t come to impose any penalty as you expected, I came to thank you.” I was in shock.
“We support teachers like you, and we think yours was the right decision. I thank you for not obeying some outside powers.”, he said. And I realized that I did the right thing by standing up for my students.
(2)
At the beginning of our second year in city Q, they re-appointed my husband by giving the disagreements between him and his supervisors as an excuse. But I couldn’t request to be appointed to the same city because the deadline had already passed. I asked for compassionate leave from my school, they refused. We wrote a letter, they didn’t accept. Meanwhile, I was 7 months pregnant. My baby started to have health problems because of the stress I had. The doctors I visited advised me to go to big cities like Ankara, Izmir, Istanbul. My husband was appointed to city Y. I needed to be in city X and we decided to live separately for a while. My son and I moved to city X, -another moving journey began. The day after I gave birth, they started treatment. My husband had his job in city Y when I was in city X with my son. They didn’t give paternity leave to my husband. He was only able to come after a letter from my doctor.
We used to go to the hospital every week to renew the baby’s plaster in his foot. My husband went back to his post. I stayed in city X with my son. We had to go to the doctor’s office often. When the baby got a little better, we decided to move back to city Y. Especially my older son couldn’t bear to live without his father. My husband was also studying at a university in Istanbul. He used to go to Istanbul twice a year to take his final exams. We went to Istanbul in June, 2016, and went back to city Y on June 14th after he took his exams.
Exactly after 1 month, the so-called coup happened. On that day, we went outside to eat dessert after my husband got home from his shift. My husband never turns off his police radio whether he is at home or at work. There were strange announcements in his radio. My husband said “There are some complications, things we don’t understand, I don’t get it.” At the last announcement, it was said that “It is requested that all of the officers whether on duty or on leave come to their station with their equipment. There is an uprising apart from the chain of command.” My husband panicked, took us home, got his gun, and kissed the kids. In the announcement they said “If a soldier comes, you can hold your gun against them.” So, they had soldiers and policemen infight. My husband went to work without knowing what’s happening. He didn’t come for 3 nights and 3 days. He came home on Monday morning at 8 am and got a text message at 10 am saying “You need to come back to work.”
When he went to his station, they told him that he was suspended. We wrote a petition of objection and asked why this has happened. They said there is nothing they can do, the order came from higher authorities. We were highly frustrated. We never thought how hard it could be for a man, especially a policeman, to give up his gun and ID.
Then, our families learned what happened, and they asked us not to stay alone and come back to our hometown. We wrote another bill of exception to request to stay close to our families. They didn’t respond to us right away but we decided to go back to our hometown, leaving our contact numbers. We also realized the variety of the news and comments about the coup attempt on TV and on social media. We learned about people who die from torture, who commit suicide, who have strokes, and who suffer apoplexy. We also heard that my husband’s friends suffered from similar things. In the meantime, my husband was expelled, and then got fired. We needed a lot of money for my son’s medical treatment. I was on maternity leave and was not planning on working. I wanted to raise my baby myself because of his conditions. After my husband got fired, I decided to work again and went back to city Y and continued teaching.
My husband told his mother and father that he will not make their job easier by coming, so he stayed in city M. My husband’s parents and me went back to city Q. All was well in our lives, I was Turkish Literature teacher in a high school. However, I never made it noticeable that my husband wasn’t staying with me. They could show some reactions, say mean things towards me. That’s why I used to find excuses like he had a night shift, he is home, sleeping, etc. On April 25th, plainclothes police officers came to the school. The principal summoned me to his office. I thought they were from The Department of Education. “Welcome.” I said. The principal told me that they are from the police department and they need to take me to the station. I got ready and quickly went downstairs.
The principal escorted me to the car. First they took me to the hospital for the health report, and then to the police station. While I was waiting, they took me to the chief and interrogated me unofficially, without a lawyer. When they interrogated me, they asked me questions about my husband, none of them was about me. They said they were looking for him, had a warrant, he knew but he did not surrender, etc. “You know where he is!” they said. They told me that if I say it, they would release me easily, otherwise, they could send me to jail as well. They received my husband’s phone signal from city A but when they tracked him down, they lost the signal. The same day, they issued an arrest warrant for me too.
I told them that this is not a coincidence. They issued the arrest warrant in order to find my husband. I had no effect on their decision because they already made their mind. They threatened me with my kids. “How many kids do you have? Where do they live? Who takes care of them?” they asked. “Their grandma is watching them at home.” I said.They said” If there is no one to take care of your kids, we can get them and social services will take care of them very well”. They kept bringing up kids and kept threatening me with taking them away from me. I couldn’t take it anymore and said to the chief “Don’t you have any kids?. I guess that’s why you easily say that.” He couldn’t say anything at that time but later continued to do the same things. They asked “Kids are already left without a dad, now they will not have a mom either. Are you ok with this?” I said “If it is in our destiny, it will happen. Not all kids grow up with their parents. If it is my kids’ kismet, they will grow up.” They said “You can leave.” and sent me home.
(3)
After leaving the chief officer’s office, they took me to the detention room on a floor that’s below ground zero. One of the officers insisted on escorting me to the room, but the other one objected. I was so scared that they would do something bad to me because we hear a lot about torture, rape, and harassment. I kept praying for someone else to take me downstairs. Thankfully another police officer came and escorted me. Bathrooms were outside. I stayed there for 3 days. I got sick at night. When they put me behind the bars, they said if I need anything they will come take me if I wave at the camera but they never did.
When I was in need, I waved, hit the bars and walls, yelled and shouted but no one heard. On the other side, there were male arrestees and they heard me. Even they screamed “The woman is dying. Where are you!?” I was so sick, had a migraine, I needed to go to the bathroom to throw up. I couldn’t even do that in the room. They came after a couple of hours and I understood how others died in jails. They leave them to death. They took me out to the bathroom and then put me back in.
The next day around 4-5pm, they took my testimony with a lawyer present and asked the same questions again. When did I contact my husband, when was the last time he called, how did he call, where is he, etc. I stayed there that day again. They took me to the prosecutor and he threatened me the same. I insisted that I didn’t know anything. I asked why they didn’t arrest my husband when they got the signal. He got so sad for me especially when he saw that my kids were waiting for me. He said “I have to arrest you otherwise I will be in trouble. However, you should talk to the judge and explain your situation very clearly.” Police officers who took me to the judge advised me the same thing and comforted me saying “You have two kids, tell your story, he might release you.” However, it was clear that they already made their decision: I would be released if I tell where my husband is, otherwise arrested.
Judge asked similar questions and then said I have made my decision that I will give an arrest warrant for you. I was told that I yelled at him saying “I didn’t deserve this!” My mother-in-law was waiting for me outside and she had an emotional breakdown. While they were taking me to prison. I saw my kids leaving behind. (crying..) But they didn’t see me. I am so sorry but I am reliving these moments again when explaining it. I was waiting at the door for the car to come into the yard, I saw my colleagues running towards me, crying. The next time I remember, I smelled cologne that they used to wake me up and heard people telling me not to worry about the kids. I was in a really terrible emotional state.
They took me to prison and my kids were left with their grandma. My colleagues comforted them and took them to their houses, and offered food. They were always with them during my 7 month of stay in jail. When I was going to the jail, I was really worried about whom I would stay with . How would they treat me? I was a police officer’s wife but I didn’t even know the guardians were female there. I got really happy when I saw female guardians. They did a detailed search on me, and almost looked at every part. It was really degrading and insulting. I felt relieved to see people like me when I arrived at the ward.
I felt relieved again when I saw that there was a door that opened to the yard. When I first got in, I thought I would be released quickly; however, it took 7 months. I realized nothing goes as we plan. The food was really bad in prison. They used to come in a big pot called “karavana”. When the food was good, the person that distributes the food used to eat from the pot using her hands and when we noticed this, we couldn’t even eat. Only during Ramadan, there was good food, but little in quantity. We ate little by little to eat fair amounts. We struggled to eat when we saw bird waste in the food they served.
They used to do headcounts in the morning and evening. Visitation rights that are given to other prisoners were not the same as ours. We had contact visits once every 2 months, non-contact visits every 15 days or every week. There were also phone contacts every 15 days. If there were any issues, they took it away for that week. Every time we had a visit, they did a detailed search on us, and after each visit they repeated it to the point where we felt harassed.
We used to return to the ward in tears after having visits. There were women who were young ladies, newly married, who had babies.. The youngest baby was mine, he was 1 year old and still being breastfed. They gave me permission to have him with me but after seeing the conditions in the prison, I thought it wasn’t possible. My baby had metal shoes called “atel”, and it wasn’t possible for him to crawl and walk on the cement floor with it. They didn’t have any kids menu either. It wasn’t a suitable place for him in terms of nutritious food and hygiene.
It was really damp. In the evenings, especially when it rained, we used to see a lot of mice. We tried to catch them. They let us put traps. Every day, we used to catch 2-3 mice and dump them in the trash.
(4)
In other wards, there was a cleaning crew that was assigned, but not in ours. So, we did everything by ourselves. As I said, we came back to the ward very upset after every visit. I would like to share one of my memories. My older son fell down one day at the beginning of the visit, and I couldn’t even reach and hold his hand. When I got back, my friends were comforting me saying it’s ok, our families took care of him, they held him up. I explained to them that it wasn’t the fall that was difficult,, it was me not being able to hold him when he was that close to me. Others always used to comfort me since my kids were really young. I have even seen guardians crying after I get back from a visit. We had beautiful moments, sisterhoods at the same time. I remember one of my friends telling her husband “I am willing to stay 3-4 more months if this baby’s mom is released.”
Of course, no one could take others’ prison time. We became a family in the ward, and the same thing went for our families who come to visit us. Our days used to pass reading Qur’an and praying. I can read fast so I was able to read up to 300 pages per day. Every 3-4 days or a week, we used to have hatims (recitation of the whole Qur’an).
Others were just like me. During the day, we prayed; and at night, we performed our night prayers called teheccud to enlighten our nights. We never skipped our tea sessions, we used to have it every day. When I was in prison, the people I missed even before my own kids were my students. (Crying..)
I missed them so much that I had a dream about my students before my kids. They were shocked when they learned that I was arrested. They were so saddened, and cried so much.. The day before I was arrested, we were planting trees on the pathway to the school. Every teacher got a tree, and planted it with his or her students. The day before I was detained, my students were in another classroom, -the principal’s daughter was among them. I loved them so much. My students said we would never plant the tree without you. The principal and the vice principal went there, but they asked for me. Then, they took me out of class just to plant the tree together.
We had our own tree as class 11A , we wrote our class using stones. Other classes planted their trees after we did. All of my students came to visit me after getting released. I asked about our tree. “All of the trees grew but ours.”, they said. When I was in ward, one of the guardians came and asked about me. She said if I have a student named X. I said I do. I started crying when I heard her name. She was the principal’s daughter.
The guardian continued: “They love you so much and miss you. They are all crying. They wrote “We love you, and we will always be with you.” on a huge banner. They asked me to take it to you but I refused and told them that we are not allowed to talk to you. “I just wanted to let you know.” she said. I couldn’t help myself to cry and she said “Do not ever do this again. I will not tell you anything about them.” I always felt my students’ prayers with me. I felt their tears in my heart. When I got released, all of my colleagues came over to my house, even the ones who started working at our school after I left. “We heard about you a lot. We wanted to come to share our sympathy with you.”, they said. All of my students came with a big flower bouquet and chocolate. They were all crying as they entered my house. They said they missed me so much when I was away.
They called me to the school after I was released but I couldn’t go. The thing I missed the most in Turkey is my students. I wish they all got into great schools. I would like to mention the day of the hearing. The day before the hearing, I could not sleep all night like others because I was so stressed and nervous. I was curious how it would end. I had the fear of not knowing If I would return home or come back to this place again.
I felt that there is nothing as painful as leaving your family behind, and returning to this place. There is nothing like freedom. As the guardian was escorting me to the door, I noticed she was murmuring but didn’t want to ask what she was saying because I was so nervous. When I went to the court, the first thing the judge asked me was “Where is your husband? Why didn’t he surrender” I said he is not a little kid, he is able to make his decisions by himself and I am not to be held responsible for his actions. My lawyer said similar things. My client has been held as a hostage for 7 months. He claimed that there was no evidence. He stated that I could not be held hostage for my husband. My in-laws visited me with the baby so I can breastfeed him with permission from the prosecution office. As the prosecutor was giving the permission, he told them that I should tell them where my husband is, it is inevitable that I will end up in prison otherwise. At the hearing, we repeated the same thing with all the evidence. “The mercy your husband didn’t show you was shown by your government. I hope you acknowledge and value that.” the judge said when he decided to release me.
(5)
We went back to jail. They summoned the guardian to take me back to the ward. When she saw me, she asked what happened. I said “I am released”. She took me to the room they searched us and hugged me so tight. She said “I wanted you to be released the most because you have little kids and I could not take it anymore.” When I was taking you outside, I said prayers and hoped that you would get released for your kids’ sake.
I was given a provisional release, so I needed to go to the police station every week and give a signature. I waited for about 2 months to return back to my job but they didn’t call. They said it might take a year or even 2, as the mayors were afraid of getting labeled. So, they did not accept people like me. The officer at the department of education expressed this clearly. We were paying rent, while I wasn’t and couldn’t work. I could not even complete my kid’s medical treatment. When I was in jail, no one took him to city A for his treatment. We used to go to city A every month but it wasn’t possible when I was in prison.
We decided to return to city A and live with my in-laws to cut down our costs. I continued to sign in city A. We realized that the reason they released me was to be able to reach out to my husband. We were suffocated to live in fear without freedom. With every door knock, we were wondering if policemen came again. We decided to flee Turkey. We left Turkey on April 1st.
We are free now and together. My younger son experienced how to be a family with mom and dad after we left Turkey. My older son just started to overcome his fears. We were going to visit a place and prepared our luggage. My son asked where we were going. When his dad said “We are returning to Turkey.” he started crying saying “I don’t want to go there. I don’t want to experience the same thing over again.” He was aware of everything. When he came to visit me, he used to tell me every time “If I knew my hand wouldn’t hurt, I would break the glass and touch you, mom.” in tears. Even though my younger one didn’t know what was going on, he used to listen to me behind the glass and never wanted to give the phone to others. We had tough times and wishing these days got better in time. May Allah help others who are behind. We hope that they also can get back to their life as soon as possible.
(6)
We are 4 siblings. My oldest brother died from a car accident 5 years ago, 3 sisters are left. My sister’s husband is also in prison for similar reasons, and she had similar experiences for the same reasons. My sister has 3 kids, and my deceased brother also had 3 kids. They could not leave the kids alone. Since my mom and dad were taking care of my siblings’ children, they could only visit me from one contact visitation to another one. It was 15 hours between the cities. Thankfully, they were always supportive. They always said they were with us, and confirmed that we did nothing wrong. When we told them that we would flee the country, they objected because they were worried about our safety when fleeing. Finally, we crossed the Meric river to flee the country.
We had to leave the country illegally because it was not possible any other way. My husband had an arrest warrant. I was forbidden to go abroad. I used to sign in every week. Since I would not be able to sign in, illegal ways were the only option. Both of our parents objected and said we could not cross the river with a boat with the kids. “Are we going to collect the kids’ corpses in the river?”, they yelled.
I needed to get money from my parents a couple days before we left. I called my mom in the morning and said “Could you please come to the terminal?” “Ok, dear. I will.”, she said and sounded very calm. She had a dream that night. She saw my son, me, and some other people. She and other people had some type of disease in their eyes, and they were healed as they rubbed their eyes. Then, they admitted that “These people are not terrorists. They are good people.”
Thinking and hoping Allah will help us, we decided to cross the river. We met in the city with my husband. We drove to city E. We got on the boat with another family. We were 11 people in the same boat. After about 15 minutes, we landed on the other side. Then, we started walking. The military police found us and asked how we came and who we came with. After we responded to their questions, they asked us to wait. Then they took us to custodial prison. We stayed there overnight.
Next day after the paperwork was done, they sent us to another custodial prison where there were about 50-60 people staying. It was a place where smoking was permitted and both men and women stayed together and shared bathrooms. It was very dirty. We left that place after one day. We stayed in Greece for about 2.5 months. We attempted to go to another country a couple times but we were turned down because the visa in our passports expired. We waited for the tourist season and then successfully moved to another country. This is all.
Turkish Transcription:
(1)
Ismim….. öğretmenim, 32 yaşındayım. 2 tane erkek çocuğum var. Biri 6 yaşında diğeri 2 buçuk yaşında. Eşim polis akademisi mezunu. Eğer rutbesi verilmiş olsaydı Emniyet Amirliği görevinde olacaktı şu an. Bu sebeplerden dolayı bizim hayatımızdaki büyük değişiklik herkes de olduğu gibi 17/25 Aralık olayları ile başladı. Tayyip Erdoğan’in kendi hırsızlik tapelerinin yayınlanmasından sonra önüne taş koyabilecek bütün herkesin görev yerleri değiştirildi.
Eşimin Y’deki görev yeri şehir içerisinde değiştirildi farklı bir şubeye verildi. Hatta o şubede gündüz çalışıyordu. Müdürlerinden bir tanesi görüp -bunları neden gündüz çalıştırıyorsunuz geceye verin böyle insanları deyip geceye vermişler. Sonrasında Biz taleb etmemis olmamıza rağmen o yılın sonunda tayinimizi “Q”iline çıkardılar. Biz “Q” iline gittik, tayinimizi aldırdık. Orada da görev yaparken aynı sistem yine başladı eşimin görev yeri oradan oraya oradan oraya yine değiştirildi. Müdürleri ile aralarında tartışmalar yaşandı. Ama bu tartışmalar da hiç birisi kendi adına, şahsi çıkarı adına olmadı. Bir tanesini anlatmak istiyorum size; altında olduğu memurun bir tanesi nöbet tutuyor, nöbet tuttuğu yerde de gece tutulduğu için hiçbir koruma yok, sadece kum çuvalının arkasında gece boyunca yalnız kalıyor. Eşim de onların nöbet yerlerini gezdiğinde, onların o kadar korkarak titreyerek beklediklerini görünce bunu müdürlerine iletiyor fakat onlardan herhangi bir cevap gelmiyor
Yazılı olarak beyan etmeleri istiyorlar onu da yapmıyorlar hiçbir şeyin altına imzalarını atmıyorlar sorumluluk bizim üzerimizde kalmasın diye. Bundan dolayı da eşimle müdürleri arasında tartışma çıkıyor. Hatta tartışma yaşadıgi müdürlerden bir tanesinin oğlu da benim çalıştığım okulda rehber sınıfında yer alan oğrencilerden bir tanesi. Bu müdür işi o kadar ilerletiyor ki emniyette eşimle olan tartışmanın hıncını güya ben onun oğlundan çıkarıyormuşum gibi bir tavır sergilemeye başlıyor. Bu mesele ta Milli Eğitim’e kadar gidiyor. Bir gün okuldayken Müdür Bey beni yanına çağırıyor diyor ki -bu öğrencinin sınıfını geçmesi lazım ve notlarını yükseltmeniz lazım siz yükselttiginiz takdirde sınıfını geçecek. Ben de buna itiraz ediyorum
Kendisi vali yardımcısının gecenin 11’inde aradığını söyleyerek ısrarla bana notlarını yükseltmemi söylüyor ama öğrenci hiçbir şekilde notları geçirilecek bir öğrenci değil; saygı yok, terbiye yok, ders çalışma hiç yok, sınıf tekrar yapmış bir öğrenci. O senede kalırsa okuldan uzaklaştırılması gereken bir öğrenci disiplin cezası üzerine ceza almış bir öğrenci zaten. Ben de bu öğrencinin haksız yere notlarını yükseltmeyeceğimi belirttim -eğer öğrenciyi geçirirsem diğer bütün öğrencilere yüz vermem gerektiğini söyledim müdür beye
Diğerlerinin vali yardımcısı vali tanıdığı olmadığı için mi bunları söylüyorsunuz diye müdür beyle aramızda ufak bir tartışma yaşadık. Bu tartışma da benim Milli Eğitim’e şikayet edilmeme kadar gitmiş. Sonra okula bir gün eski milli eğitim müdürü geldi. Beni çağırdılar müdür bas yardımcısının odasına gittiğimde “Hocam ne için geldiğimi tahmin edebiliyor musunuz” dedi. Bende “evet tahmin edebiliyorum bir öğrenci için geldiniz galiba hocam” dedim “Evet ama sizin beklediğiniz gibi size herhangi bir ceza uygulama için gelmedim, size sadece teşekkür etmek için geldim” dedi ben o zaman daha çok şok oldum
Dedi ki “Hocam biz böyle öğretmenlerin arkasındayız verdiğiniz kararın cok doğru olduğunu gördük bazı güçlere karşı yenilmediğinizi gösterdiğiniz için size teşekkür ederim” dedi. Ben de bir kez daha öğrencilerimin yanında olduğum için yaptığımın doğru olduğunu anladım.
(2)
Daha sonra “Q” ilinde 2.yıla başlayacağımız zamanda eşimin tayinini başka bir ile çıkardılar buna gerekçe olarak da müdürleri ile tartışmasıni one surduler. Fakat benim eş durumundan tayin isteme durumum yoktu tarihler çoktan geçmişti. Okuldan mazeret izni istiyorum izin vermiyorlar, eş durumu ataması yapamıyoruz tarihler geçmiş, dilekçe yazıyoruz kabul etmiyorlar ve bende bu süre içerisinde 7 aylık hamileydim. Bütün bu streslerle bebeğimde sağlik problemleri olusmaya başladı. Gittiğim doktorlar bu tedavinin Ankara İzmir İstanbul gibi büyük şehirlerde yapılması gerektiğini söylediler. Eşimin tayini “Q” iline çıkmıştı. Benim X’de olmam gerekiyordu ve eşimle artık yollarımızı ayırmaya karar verdik. Ben diğer oglumla birlikte X’e evimizi taşıdık o şekilde bir eşya taşıma serüveni daha gerçekleştirmiş olduk. Doğumun ertesi günü zaten tedaviye başladık. Eşim Q’de görev yapıyordu, ben X’te oğlumla birlikte kaldım. Doğumda eşime izin vermediler ancak benim doktorumun yazdığı dilekçe sonucunda benim doğumuma gelebildi.
Ertesi gün de bebeğin tedavisine başladık her hafta doktora gidiyorduk Çocuğun ayak alcisını değiştirmek için. Daha sonra eşim tekrar göreve döndü, ben iki oglumla birlikte X’te kalmaya devam ettim. Durmadan doktora gidip gelmemiz gerekiyordu.Tedavide 1 aşama ilerleyince eşyayı tekrar Q’ye taşımaya karar aldık. Özellikle büyük oğlum babasından ayrı kalmaya dayanamıyordu. Daha sonra eşyamızı tekrar Q’ye taşıdık. Esim aynı zamanda universite öğrencisiydi. Yılda iki kez sınavlara gidip geliyordu. 2016 yılında Haziran ayında Z iline gittik, eşim sınavlarına girdi Haziran’ın 14’ünde biz tekrardan Y’ye döndük.
Tam bir ay sonrasında darbe diye anılan olay gerçekleşti. Biz olay günü o gün eşim nöbetten geldiği için dışarıda tatlı yemeye gitmiştik.Eşim işte de olsa evde de olsa telsizini hiçbir zaman kapatmıyordu acayip anonslar gelmeye başladı. Esim “karışıklıklar var, ne olduğunu anlayamadığımız olaylar var, ama anlayamadım” dedi. Sonra en son gelen anonsta da “Görevde olan veya izinde olan bütün memurlar bütün teçhizatları ile birlikte görev yerine gelmesi isteniyor Emir komuta zinciri dışında asker ayaklanması vardır” diye bir anons geldi. Eşim panikledi bizi hemen eve götürdü silahını aldı, çocukları öptü, helalleştik . anonsta asker geldiği zaman silahınızı askere karşı doğrultun diye gecmisti, yani polisle asker bir arada çatışmaya tutuldu. Eşimde ne olduğunu anlamadan görev yerine gitti ve 3 gün 3 gece boyunca eve gelmedi. Pazartesi sabah 8’de eve geldi 10’da telefonuna mesaj geldi daireye gelmeniz gerekiyor diye.
Gittiğinde de açığa alındığını söylemişler. İtiraz dilekçesi yazdık -neden böyle bir şey oldu diye. Herhangi bir açıklama yapamayacaklarını bu bilgilerin üstten geldiğini söylediler bizi geçiştirdiler. Haliyle bizde de moral bozukluğu oldu. Ne olduğunu anlayamadık bir erkek için özellikle de bir polis için silahını ve kimliğini teslim etmek kadar zor bir şey olduğunu düşünemedik o ana kadar
Aynisinin aynı zamanda eşimin arkadaşlarına yapıldığını da duyduk. Eşim bu arada ihraç olmuştu, görevinden atıldı. Cocuğun tedavisinde yüklü miktarda paraya ihtiyaç duyuyorduk. Ben normalde dogum iznindeydim çalışmayacaktım bebeğimi kendim buyutecektim rahatsızlığından dolayı. Ama o ihraç olduktan sonra tekrar çalışma kararı aldım ve ben M ilinde öğretmenliğime devam etmeye başladım
Eşimin Anne babası ile birlikte tekrar M iline döndük. Eşim gelmeyeceğini onların işini kolaylaştırmayacagini beyan etti ve o Q ilinde kaldı. Biz güzel bir şekilde hayatımızı devam ettiriyorduk, bir lisede edebiyat öğretmenliği yapıyordum her şey tıkırında gidiyordu. Ancak ben okuldaki öğretmen arkadaşlarıma da müdürüme de eşimin olmadığıni hiçbir zaman belli etmedim. Ola ki süreçten dolayı tepkileri olur bana karşı yanlış şeyler söyleyebilirler kötü şey olmasın diye eşim hep nöbette geldi yatıyor diye hep bahaneler uydurdum. Ve en önemlisi de 25 Nisan’da bir gün okula sivil giyimli polisler geldi. Müdür Bey beni odasına çağırdı, bende Milli Eğitim’den gelen insanlar olduğunu zannetmiştim -Hoşgeldiniz dedim. Müdür bey sonra onların emniyetten geldiğinde beni goturmeleri gerektiğini söyledi. Hazırlanıp hemen indim aşağıya zaten
Müdür bey arabaya kadar eşlik etti bana. Beni önce hastaneye sağlık raporu almaya sonra emniyete götürdüler. Emniyette beklerken önce şube müdürünün odasına götürdüler gayrı resmi bir şekilde avukat olmadan on ifadem alındı ancak ifadem alınırken şahsi anlamda bana hiç bir soru sorulmadı bütün sorular eşime yönelikti onun arandığını yakalama kararı olduğunu bilerek gelip teslim olmadığını,neden böyle bir şey yaptığını.. -Sen yerini biliyorsun! Söylediğim takdirde akşam buradan elimi kolumu sallayarak çıkabileceğimi, söylemezsem cezaevini boylayabilecagimi söylediler. Hatta bana yakalama kararı çıkarttıkları gün eşimin telefon sinyalini Q ilinden almışlar tam yakalayacaklari sırada da sinyali kaybettiklerini onu bulamadıklarını aynı günde de bana yakalama kararı çıkarttirdıklarını söylediler
Ben de bunun bir tesadüf olmadığıni onu ulasmak için bunu çıkardıklarını söyledim. Ama onlar zaten çoktan karar verdikleri için hiçbir şekilde etkili olamadım. Çocuklarımla tehdit ettiler “Kaç tane çocuğun var” dediler “nerede kim bakıyor” diye sordular. Ben de “evde babaanneleri bakıyor” dedim. “Kimse yoksa biz onları alırız devlet en iyi şekilde onlara bakar” dediler. Çocuklar üzerine cok durdular zaten elimden alma konusunu çok tehdit olarak kullandılar. Artık dayanamadım o şube müdürüne -Sizin çocuklarınız yok herhalde bu kadar rahat konuştuğunuza göre dedim. O zaman hiçbir şey söyleyemedi sonra yine aynı şeylere devam etti. İşte -çocuklar zaten babasız kalmış annesiz de kalacaklar Sen bunları gozunde düşünebiliyor musun diye sordular.Ben de dayanamayıp ‘Allah ne nasip etmişse o olur’ dedim bütün çocuklar anne babalı büyümüyorlar eğer nasiplerinde varsa benim çocuklarım da Öyle büyüyecek” dedim ve ‘çıkabilirsin’ deyip beni gönderdiler.
(3)
Şube Müdürünün odasından çıktıktan sonra eksi 1. katta bulunan nezarethaneye indirdiler. Ancak polislerden bir tanesi ısrarla kendisinin indirebileceğini söylüyordu, fakat bir tanesi itiraz ediyordu. O poliste çok kötü bakıyordu o kadar çok korkmuştum ki bir şeyler yapacaklar diye,o kadar Haber duymuştuk işkence, tecavüz, taciz olacak diye cok tedirgin olduğumdan dua ediyorum -Allah’ım ne olur bu insan beni indirmesin diye. Cok şükür o anda başka bir polis memuru geldi de kendisinin indireceğini söyledi ve eksi birinci kata indik. Orada lavabolar dışarıdaydı 3 gün boyunca orada kaldım. O gün akşam da cok rahatsızlandım zaten. Bana dediler ki oraya koyarken demir parmaklıklar arasına ‘kameraya el salladığın takdirde biz gelir seni çıkartırız ihtiyacın olduğu zaman’ ama yapmadılar.
Ihtiyacım olduğu halde el salladım demir parmaklıklara vurdum duvarlara vurdum bağırdım çağırdım hiç duyan olmadı. Hatta diğer tarafta erkek tutuklular vardı onlar bile bağırdılar -kadın ölüyor neredesiniz diye. Cok hastalanmıştım migrenim tutmustu, lavaboya çıkıp istifra etmem gerekiyordu, ama odanın içerisinde onu bile yapamıyordum. Birkaç saat sonrasında geldiler o zaman anladım ki ölen insanlari demek ki bu şekilde ölüme terk ediyorlarmış. Geldiler sonra beni lavaboya çıkardilar ve tekrar içeriye koydular.
Ertesi gün ikindi vaktiydi 4-5 gibi avukat eşliğinde ifademi aldılar aynı soruları tekrardan sordular; eşimle ne zaman görüştüğümü, en son ne zaman aradığını, nasıl aradığını, nerede olduğunu hep bu bilgileri sordular. O gün de orada kaldım nezarette. Ertesi gün savciya çıkarmaya götürdüler savci da aynı tehditleri kendisi de kullandı ama ısrarla anlattım bilmediğimi ifade ettim. Q ilinde zaten emniyetin kendisi sinyal vermiş olduğunu bildiği halde niye yakalanmadıginı söyledim. En son sadece bana o kadar üzüldü ki cünkü çocuklarımın beklediğini onlarda görmüştü dedi -”Ben bu dosyaya tutuklama vermek zorundayım yoksa ben sıkıntıya gideceğim ama sen bu durumunu hakime çok net bir şekilde ifade etmelisin” dedi. Zira beni Hakime goturen polisler bile aynı şekilde -’Bak iki tane çocuğun var durumunu anlat hakim seni bırakabilir’ diye teselli ediyorlardi. Ancak bu karar çok önceden alındığı için eşimin yerini söylersem bırakacaklardı söylemezsem tutuklayacaklari çok belliydi
Hakim de sorularini hep o yonde sordu zaten en son tutuklama karari veriyorum dedi ve ben o anda bağırmışım ‘bunu haketmedim ben’ diye. Dışarıda Kayınvalidem bekliyordu o sinir krizi geçirmiş. Sonra beni oradan çıkardılar ceza evine götürmek için. Cocuklarımın arkada kaldığını gördüm.(ağlıyor) Ama onlar beni görmedi. Çok özür dilerim yeniden yaşıyorum da bunları anlatırken. Sonra kapıda beklerken arabanın gelmesini bekliyordum adliyenin bahçesinde öğretmen arkadaşlarım bana doğru koştuğunu gördüm hepsi de ağlıyordu. Bir baktım biri beni ayıltmak için limon kolonyası döküyordu, çocukları merak etmemem gerektiğini söylediler ve beni teselli ettiler. Zaten çok kötü durumdayım
Beni ceza evine götürdüler. Çocuklar babaanneleri ile kaldilar geride. Öğretmen arkadaşlarim onları teselli etmisler evlerine götürmüşler, yemek yedirmişler çok sahip çıkmışlardı ben 7 ay boyunca kaldığım sürede. Cezaevine giderken de kimlerle kalacağım diye çok büyük tedirginlik içerisindeydim. Acaba nasıl bir muamele görürüm yani polis eşiydim ama gardiyanların bile bayan olduğunu bilmiyordum. Bayan gardiyan oldugunu görünce de sevinmiştim. Gerçekten orada ilk sey cezaevinde o olmuştu. Sonra detaylı Bir üst araması yaptılar yani bütün her yerinize bakarcasına bir arama yaptılar, cok onur kırıcı zedeleyici idi ama buna da şükür deyip, sonra kogusa götürdüler. Orada benim gibi insanların olduğunu görünce biraz daha rahatlamıştım
Nezarethaneden sonra böyle kapının açılan bir bahçesi olduğunu görünce o zaman da cok rahatlamıştım. Ilk girdiğimde hemen çıkacağımı düşünüyordum ama bu süre bile 7 ayı buldu. Demek ki hesapladığınız gibi hiçbir şey olmuyormuş dedik. Sonra cezaevinde yemeklerimiz çok kötüydü hepsi karavana denilen büyük tencere içerisinde getiriliyordu. Hatta yemekler iyi olduğu zaman diğer kogusardan yemek dağıtan kişi üzerinden parmakla aliyordu ve biz bunu fark ediyorduk, yiyemiyorduk bile. Sadece Ramazan’da iyi yemekler çıkmıştı, çok az çıkarmışlardı. Böyle hepimiz gıdım gıdım yiyorduk birbirimizin hakkına girmeyelim diye. Getirdikleri yemeklerin içine kuşların pisliklerini görüyorduk bu şekilde yemeye çalışıyorduk
Cezaevinde sabah akşam sayımlarımız vardı. Sabah sekizde akşam beşte tek tek kelle sayar gibi bizi sayıyorlardı. Görüşlerimiz vardı, diğer mahkumlara verilen görüşlerle bizlere verilen aynı değildi.Iki ayda bir açık görüs,15 günde bir veya haftada bir kapalı görüş veriyorlardı, 15 günde bir de telefon görüşmesi veriyorlardı. Arıza falan çıkarsa o hafta da görüş hakkımız gitmiş oluyordu. Her görüşe giderken telefon olsun, açık görüş olsun kapalı görüş olsun detaylı bir aramadan geçiyorduk, hakeza yine görüş sonrasında koğuşa dönerken yine üstümüz taciz edilir boyutta arama yapılıyordu.
Koğuşa gorüşler sonrasında hepimiz ağlayarak dönüyorduk zaten; kimi genç kız, kimi yeni evli, kiminin bebeği var, en küçük bebeği olan da bendim zaten, Küçüğüm 1 yaşındaydı daha emiyordu zaten -yanına alabilirsin dediler en başta girdiğimde ama cezaevi ortamını gördükten sonra bunun mümkün olmayacağını anladım. Çünkü çocuğumun ayağında atel denilen demir bir ayakkabı vardı öyle emeklemesi betonda yürümesi zaten mümkün değildi ki bebeklere yönelik de zaten ayrı bir öğün vermiyorlardı. Yani hem yemek yemesi açısından hem de hijyen bakımından hiç ama hiç uygun bir ortam değildi.
Oldukça rutubetliydi. Akşamları özellikle de yağmur yağdığı gün kogusu farelerin bastigini görüyorduk, yakalamaya çalışıyorduk kapanlar koymuştuk her yere ona izin vermişlerdi. Her gün iki üç tane iki üç tane alıp alıp atıyorduk cope.
(4)
Normalde diğer koğuşlara görevlendirilmiş bayanlar gelip her gün temizliğini yapıyorlardi ama bize böyle bir şeye izin vermediler. Biz her işimizi kendimiz yapıyorduk. Dediğim gibi göruslerden sonra koğuşa dönerken hepimiz üzgün bir şekilde ağlar vaziyette dönüyorduk. Hatta bir anımı anlatmak istiyorum. Orada da bir gün büyük oğlum tam benimle görüşeceği zamanda düştü ve ben ona uzanıp elini bile tutamadım koğuşa döndüğümde de diğer arkadaşlar da beni teselli ediyorlar – bir şey olmadı ailelerimiz tuttu kucağına aldı baktı diye ben de asıl zoruma gidenin çocuğumun düşmesi değil de o kadar yakın mesafede ELIMI UZATIP TUTAMAYISIM olduğunu söyledim. Benim çocuklar küçük olduğu için arkadaşlar hep beni teselli eder durumdalardi. Hatta gardiyanların bile çoğu kez ağladığına şahit olmuştum bu görüş dönüşünde. O kadar güzel insanlıklar kardeşlikler yaşadık ki orada aynı zamanda. Başka bir koğuşta olan bir arkadaşın eşine “bu bebeğin annesi çıksın yeter ki ben üç dört ay daha fazla yatarım” dediğini duydum.
Tabii kimse kimsenin yerine yatmıyor. Koğuşta bizde bir aileydik dışarıdaki görüşe gelen aileler de kendi arasında bir kardeş bir aile oluvermişlerdi. Günlerimiz hep dua ile Kur’an okumakla geçiyordu. Ben de biraz hızlı okuduğum için günlük 300 sayfa kadar okuyabiliyordum 3-4 güne veya bir hafta süresince hatimler yapıyorduk.
Diğer arkadaslar da aynı şekilde gündüzler dua ile namazla geçiyordu geceleri teheccutle ışıklandırmaya çalışıyorduk. Ama bu arada çay faslımızı hiçbir zaman ihmal etmedik her gün çay faslı yapıyorduk. Cezaevinde çocuklarımdan önce ozledigim kisi OGRENCILERIM oldu(Agliyor).
O kadar ozluyordum ki ruyamda cocuklardan once onlari gormustum. Onlarda benim tutuklandigimi ogrenince sok olmuslar zaten. O kadar çok uzulmusler o kadar ağlamışlar ki.. Söyle ben tutuklanmadan bir gün önce okulda yürüyerek geçilen yerde ağaç dikiyorduk. Her öğretmen kendisine bir ağaç alıp oğrencileri ile beraber dikiyordu. Biz de gözaltına alınmadan bir gün önce öğrencilerim başka bir sınıftayken gelip beni aldılar bu öğrencilerin içinde Müdür Bey’in kızı da vardı o kadar seviyordum o kadar seviyordum ki ve dediler ki -hocam siz olmadan biz o agaci kesinlikle dikmeyiz. Müdür Bey gelmiş Müdür Yardımcısı gelmiş ama biz sizi istiyoruz dediler. Beni sınıftan zorla çıkardılar ve ağaç dikmeye gittik.
En başta bizim agacımız vardi. Sonra diğer sınıflarda bizden sonra ağaçları dikmişler. Cıktıktan sonra bütün öğrencilerim yanıma geldi zaten. Ağacımızın nasıl olduğunu sordum. Dediler ki -hocam dikilen butun agaclar tuttu ancak sizin agaciniz bizim agacimiz soldu, kurudu dediler. Bir gün ceza evinde otururken gardiyanım birisi geldi Dedi ki ………hanım siz misiniz -Evet benim dedim. -… isminde bir öğrencimiz var dedi -evet dedim. O sırada ismini duyunca ben ağlamaya başladım, o öğrencim de aynı zamanda Müdür Bey’in kızıydi.
Sizi o kadar çok seviyorlar o kadar çok ozlüyorlar ki dedi hepsi ağlıyor size kocaman bir pankart hazırlamışlar “Hocam Sizi seviyoruz Biz hep yanınızdayız” diye yazmışlar cok büyük bir pankart hazırlamışlar Onu size götürmemi söylediler dedi. Ben -’teyzeciğim olmaz bize yasak onlarla konuşmamız diye geri çevirdim’ dedi bilginiz olsun dedi. Ben zaten o anda hiç tutamadım kendimi -sakın bir daha böyle yapmayın yoksa size anlatmam onlarla ilgili bir şey dedi. Her zaman dualarını hissettim öğrencilerimin, hep gözyaşlarıni yüreğime akıttıklarıni hissettim onların. Tahliye olduğumda öğretmen arkadaşlarımın hepsi geldi hatta yeni atanmış olan beni tanımayan öğretmenler bile geldi -hocam biz sizi duyduk Çok geçmiş olsun demek için geldik diye hepsi evimize gelmişti. Oğrencilerim de kocaman bir çiçek yaptırmışlar çikolata almışlar bütün sınıf birlik olan kız erkek hepsi geldi kapıdan girdiğimde hepsi o kadar ağlıyordu o kadar ağlıyordu ki -hocam biz sizi çok özledik nerelerdesiniz diye.
Okula çağırdılar beni tahliye olduktan sonra ama ben o şeyi kırıp bir türlü onlarin yanina gidemedim. En fazla özledigim şey de Türkiye’de öğrencilerim. İnşallah güzel bir yerleri kazanmışlardır diye umut ediyorum onlar için.
Mahkeme gününden bahsetmek istiyorum birazda, mahkeme günü herkes gibi bende gece boyunca hiç uyuyamadım zaten mide bulantısı stres ne olacak nasıl sonuçlanacak, acaba evimde mi alacağım, yoksa tekrar yine buraya mı döneceğim korkusu telaşı vardı
Ailemi orada bırakıp tekrar geriye dönmek kadar acı bir şey olmadığını düşündüm o an. Özgürlük gibisi yok dedim. Sonra mahkemeye giderken gardiyan beni kapıya kadar getiriyor gardiyanın kendi ağzıyla bir şeyler okuduğunu fark ettim ama o heyecandan sormak istemedim. Sonra mahkememiz oldu mahkemede hakimin ilk sorduğu şey bana -’Eşin nerede niye teslim olmadı’ diye sordu. Ben de eşimin yaş olarak da küçük bir çocuk olmadığını kararlarını kendisinin verebildiğini ve benim ondan sorumlu tutulmamam gerektiğini ifade ettim. Avukat da aynı şeyleri söyledi müvekkilimin 7 ay boyunca rehin tutulduğunu görüyoruz,hiçbir delil,hiçbir sendika, banka hicbirsey olmamasına rağmen rehin olarak alındığımı,eşiyle kendisinin takas olarak yapılacağını belirtti. En başta gözaltına alındığımda küçüğü emzirmek için savcılıktan izin alip gelmişlerdi yanıma kayınvalidem ve kayınpederim. Savci izin verirkende -’Gelininize söyleyin eşinin yerini söylerse buradan çıkar yoksa nezareti boylar cezaevini boylar’ diye onlarada defalarca söylemis. Aynı şeyleri bana tekrardan mahkemede sordular. Biz de tüm delilleri ile her şeyi söyledik, tahliye karar verdikten sonra da hakim “Eşinin sana göstermediği merhameti devlet gösterdi umarım kıymetini bilirsin diye noktaladı”
(5)
Tekrardan döndük sonra cezaevine geldiğimde koguşa goturmeleri için gardiyani çağırdılar gardiyan beni karşıladı ‘ne oldu’ dedi, ‘abla tahliye’ dedim. Sonra üst aramasında yapıldığı yere aldı beni o kadar sarildi o kadar sarildi ki bana dedi ki ‘burada en çok senin çıkmani istiyordum senin çocukların çok küçük ve ben dayanamıyordum artık’ dedi, – ‘Seninle gönderirken üzerine farklı farklı duaları okuyup gönderdim çocuklarının yüzü suyu hürmetine inşallah da tahliye olur diye temennilerde bulundum’ dedi. Çok şükür dualarla çıktık.
Çıktıktan sonra şartlı tahliye ile bıraktılar beni her hafta karakola gidip imza veriyordum. 2 ay kadar görevime dönmeyi bekledim ancak görevime donmeyi yapmadılar. Hatta bu sürenin 1 yıl veya 2 yıl bile olabileceğini mümkün olmadığını valilerin bu damgadan korktukları için bu kişilerin görevine döndürulmelerini sakıncalı bulduklarını söylediler. Milli eğitimdeki gorevli bayan bunu çok net ifade etmişti bana ve biz de boş yere kira veriyorduk bende çalışmadığım için masraflarımız oldukça artmisti. Cocuğumun tedavisi yarım kaldı. Ben cezaevindeyken hiçbir şekilde götürmediler Q iline. Normalde her ay Q iline gidip muayene yaptıriyorduk ama ben cezaevine girince öyle bir şey mümkün olmadı
Sonra biz de Q iline dönme kararı aldık kayınvalidemin kendi evi vardı onlarla beraber oturmak kararı aldık, ilerleyen zamanlarda imzayı da Q ilinde atmaya başladım. Ancak gidişatın cok da iyi olmadığını beni bırakmalarının sebebinin eşime tekrardan ulaşabilmek olduğunu anladık. Öyle olunca da ozgür olmadan yaşayabilmek her kapı sesinde yine mi polis geldi acaba, kim için geldi acaba, yine mi alacaklar! korkusuyla yaşamak bizi artık iyice bunaltmıştı ve Türkiye’den çıkma kararı aldık. Türkiye’den 1 Nisan gününde ayrıldık.
Şu an ozgürüz, birlikteyiz küçük oğlum doğumdan itibaren baba ile birlikte olmayı,anne babanın bir arada olduğunu görmeyi, Türkiye’den çıktıktan sonra fark etti aile olduğumuzu. Büyük oğlum korkularını yeni yeni atmaya başladı. Hatta geçenlerde bir yere misafirliğe giderken valiz hazırlamıştık -nereye gidiyoruz diye sordu büyük oğlum. Babası da -Türkiye’ye dönüyoruz deyince ağlamaya başladı, ‘ben oralara gitmek istemiyorum, aynı şeyleri yeniden yaşamak istemiyorum’ diye. Cünkü o her şeyin farkındaydı görüşlere geldiğinde de telefonla görüşürken -”Anne elimin kırılmayacagini bilsem camı kırmak istiyorum, sana dokunmak istiyorum” diye her görüşünde yavrum ağlayarak söylüyordu bunu. Küçüğüm hiçbir şey bilmemesine rağmen 1 yaşındaydı camın ardından benim sesimi dinliyordu, telefonu kimselere vermiyordu böyle zor günler atlattık ama bu günler daha güzel günler olsun dileğindeyiz.
Allah geride kalanlara yardım eylesin. Onların da bir an önce kurtulmalarıni nasip eylesin diyoruz.
(6)
Biz 4 kardeşiz en büyüğümüz abim 5 yıl öncesinde trafik kazasında vefat etti geriye 3 kız kaldık. Ablamın eşi de içeride aynı şeylerden dolayı aynı sıkıntıları o da yaşamakta. Benim annem babam da açık görüşten açık görüşe gelebildiler. Ablamın 3 çocuğu var onu bırakamadılar abimden kalan 3 çocuk var onu bırakamadılar sadece açık görüşte görebiliyorlardı. Çünkü K ili ile M ili arası 15 saat sürüyordu. Cok şükür kucak açtılar hepsi, hiç birisi bizi kendisinden uzaklaştırmadi her zaman yanımızda olduklarını ve doğru şeyler yaptığımizı söylediler. Nitekim çıkarken de bir ara söylemek gafletinde bulunduk. O zaman çok tepki gösterdiler oda çıkış güvenliğimizin olmayışındandi. Biz Türkiye’yi Meric üzerinden geçtik.
Illegal yolla Türkiye’den çıktık cünkü legal olabilmeniz mümkün değildi eşimin zaten aramasi vardı. Bende yurtdışı yasağı vardı mahkemeye gitmediğim için yakalama kararı çıkarmışlardi hakkımda. Imzada atıyordum imzaya gitmediğim için muhakkak kaçak yolları kullanmamız gerekiyordu. Benim ailem eşimin ailesi en başta çok tepki gösterdiler ‘oradan gidemezsiniz çocuklara botlarla geciremezsiniz, o çocuklar nasıl olacak, biz çocukları Meric’ten mi toplayacağız’ diye feryat ettiler.
Ancak en son çıkacağımız zaman pazar günü çıktık. Cıkmadan birkaç gün öncesinden benim kendi ailemden para almam gerekiyordu. Sabah annemi aradım Dedim ki – “Anne terminale kadar gelebilir misin”, -”Tamam yavrum geleceğim” dedi ve hiçbir tepki göstermedi. Annem o gün rüyasında farklı şeyler görmüş benim oğlumu farklı insanları görmüş kendi gözünde bir rahatsızlık olduğunu o insanların gözünde ova ova o yaranın geçtiğini en sonunda da bunlar terörist değilmiş, bunlar iyi insanlarmış dediğini söyledi.
Yani en ufak oradan geçişte bile bu kadar yardım eden Allah’ın bizi yalnız bırakmayacağını düşünerek biz de Meriç’ten geçme kararı aldık. Eşimle İ ilinde buluştuk E iline kadar vasıta ile gittik. Orada ayarlanmış olan başka biri aile ile 11 kişi olarak bota bindik. 15 dakika kadar suyun üzerine kaldıktan sonra karşıya geçtik. Sonrasında yürüdük Jandarma gelip bizi buldu nasıl geçtiğimizi kimler vasıtasıyla geçtiğimizi sordu. Bizde onlari bilgilendirecek kadar bilgi verdikten sonra burada beklememiz gerektiğini söylediler. Sonra polis gelip bizi bulunduğumuz yerden aldı ve nezarethaneye götürdü. O gece nezarethanede kaldık
Ertesi gün işlemler yapıldıktan sonra 50-60 kadar kişinin kaldığı başka biri nezarethaneye gönderdiler. Tuvalet banyo hepsi ortak sigaranın serbest olduğu kadın erkeğin birlikte kaldığı bir yerdi, oldukça pisti ve 1 günün sonunda da oradan çıktık. Yaklaşık iki buçuk ay kadar Yunanistan’da kaldık. Yunanistan da baska ulkeye gecme denemeleri yaptık. Ancak pasaportumuzun vizesi dolduğu için her defasında havaalanından tekrar tekrar cevriliyorduk. En sonunda da turistlerin arttığı mevsimde dikkat ederek başka bir ülkeye geçmiş bulunduk. Bu kadar.
Copyrighted to Undaunted Voices of Turkey